Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003).

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σὲ μία ἀπὸ τὶς ὁμιλίες του ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυστόστομος λέει ὅτι ὁ καθένας ποὺ εἶναι προικισμένος μὲ δύναμη, μπορεῖ νὰ κυβερνήσει, μόνο ὅμως ἕνας βασιλιὰς μπορεῖ νὰ πεθάνει γιὰ τὸν λαό του. Κι αὐτὸ διακηρύσσεται τόσο ὑπέροχα καὶ τραγικὰ στὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ γίνεται ἄνθρωπος, στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Λέει τὸ Εὐαγγέλιο ὅτι οἱ κυβερνῆτες τῆς γῆς ὑποτάσσουν τοὺς λαοὺς τους, τοὺς κυβερνοῦν μὲ δύναμη ἀλλὰ μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε διαφορετικοὶ κυβερνῆτες, νὰ προσφέρουμε τὴ ζωή μας στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ μπορέσουν ν’ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμα τῆς νέας ζωῆς ποὺ τοὺς δίνεται ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τὸν φόβο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακό.

Κι ὅμως, γιὰ νὰ γίνει αύτὸ ὑπάρχει μιὰ προϋπόθεση. Σκεφτόμαστε κι ἐλπίζουμε ὅτι ἐπειδὴ εἴμαστε χριστιανοὶ κατ’ ὅνομα, μποροῦμε νὰ μετέχουμε στὴ δόξα Του, ἀλλὰ ὑπάρχει μία προϋπόθεση. Θυμᾶστε πώς ὁ Χριστὸς, καθὼς πορευόταν πρὸς τὴν Σταύρωση, μίλησε στοὺς μαθητές Του καθ’ ὁδὸν πρὸς τὸν Φίλιππο Καίσαρα γιὰ τὸ ἐπερχόμενο πάθος του. Τὸ περιέγραψε μὲ λεπτομέρεια, προσπάθησε νὰ κάνει τοὺς Ἀποστόλους νὰ νοιώσουν τὸν τρόμο γιὰ ὅ,τι ἔμελλε νὰ συμβεῖ κι ὅτι Ἐκεῖνος, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἔμελλε νὰ πεθάνει. Καὶ ἡ τελευταία του λέξη ἦταν ὅτι θὰ ἀνασταινόταν. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι, κατὰ ἕνα τρόπο ἴσως ἀδιανόητο, ἄκουσαν μόνο τὰ τελευταῖα Του λόγια, τὰ λόγια ποὺ ὑπόσχονταν τὴ νίκη καὶ τὴ δόξα Του, τὴ νίκη καὶ τὴν ἐλευθερία τους, τὴ δόξα τους ἐπειδὴ ἦταν οἱ μαθητὲςΤου καὶ αὐτοὶ ποὺ Τὸν ἀκολούθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχή. Καὶ ὅταν ἦλθαν στὸν Ἰησοῦ καὶ Τοῦ εἶπαν: «Ὅταν δοξαστεῖς, ἄφησε μας νὰ καθίσουμε στὰ δεξιὰ καὶ στὰ ἀριστερὰ τοῦ θρόνου τῆς δόξης Σου», ἔγινε σαφὲς στὸν Ἰάκωβο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὴ μητέρα τους. Εἶχαν ξεχάσει, δὲν ἄκουσαν, δὲν κατανόησαν ὅτι ὁ Χριστὸς τοὺς εἶχε μιλήσει γιὰ τὸ τίμημα τῆς δόξας Του. Αὐτὸ ποὺ κατάλαβαν μόνο ἦταν ἡ μελλοντικὴ δόξα.

Δὲν εἴμαστε τὶς περισσότερες φορὲς τὸ ἴδιο κουφοὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους, τὸ ἴδιο τυφλοί, τὸ ἴδιο ἀπερίσκεπτοι; Μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπαν ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος ἦταν σὰν νὰ ἔλεγαν: «Κύριε, γιὰ σένα ὁ σταυρός, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς – ἡ νίκη». Ἀλλὰ δὲν διαφέρει ὁ τρόπος ποὺ σκεφτόμαστε; Δὲν συμπεραίνουμε ὅτι τώρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἔχει πεθάνει καὶ ἀναστηθεῖ, μποροῦμε νὰ ξεχάσουμε τὴ σταύρωση Του καὶ νὰ σκεφτόμαστε μόνο τὴν ἐνθρόνιση Του στὰ δεξιὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός; Ἀλλὰ ὅταν ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης ἦλθαν πρὸς Αὐτὸν μὲ λόγια ἐλπίδας, τὶ τοὺς εἶπε ὁ Χριστὸς; Τοὺς εἶπε: «Εἶστε ἕτοιμοι νὰ πιεῖτε τὸ ποτήρι ποὺ θὰ πιῶ; Εἶστε ἕτοιμοι νὰ βαπτιστεῖτε στὸ δικό μου βάπτισμα;» ποὺ μπορεῖ νὰ ἑρμηνευτεῖ ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ, «Εἶστε ἕτοιμοι νὰ καταδυθεῖτε στὸ δικὸ Μου μαρτύριο;».

Αὐτὰ τὰ λόγια ἀπευθύνει στὸν καθένα μας ὁ Χριστὸς. Δὲν φτάνει νὰ σκεφτοῦμε ὅτι ὁ Κύριος μὲ τὸν σταυρό καὶ τὸ πάθος Του, μὲ τὸν τρόμο ἀπὸ ἕναν θάνατο ἀδύναμο καὶ τὴν κάθοδο Του στὸν ἅδη, κέρδισε γιὰ λογαριασμό μας τὴν ἐλευθερία, τὴ νίκη καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς δόξας; Ἄν ἀνήκουμε στὸν Χριστό, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ πιοῦμε τὸ ποτήρι τοῦ μαρτυρίου Του καὶ νὰ καταδυθοῦμε στὸ μαρτύριο Του, μὲ ἄλλα λόγια, νὰ ζήσουμε στὴ γῆ μὲ τοὺς δικοὺς Του ὅρους, τοὺς ὅρους τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης, χάριν τῆς ὁποίας ἔγινε Ἄνθρωπος καὶ πέθανε στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρόκληση ποὺ ἔφερε ἡ βασιλεία Του. Ναί, εἶναι Βασιλιὰς, ἐπειδὴ ὁ Βασιλιὰς δίνει τὴ ζωή του γιὰ τὸν λαό του.

Εἴμαστε πραγματικὰ λαός Του, ἀλλὰ ἄν εἶναι ἀλήθεια ὅτι σταλθήκαμε στὸν κόσμο σὰν ἐμπροσθοφυλακὴ τῆς Βασιλείας Του, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ἑρμηνεία μιᾶς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ κατακτήσουμε τὸν κόσμο γιὰ τὸν Χριστὸ ὅπως Ἐκεῖνος, νὰ πληρώσουμε το ἴδιο τίμημα, ὄχι νὰ προσδοκοῦμε ὅτι ὁ θάνατος ἀνῆκε σ’ Ἐκεῖνον, καὶ σ’ ἐμᾶς ἡ νίκη.

Ἄν τὸ βάπτισμα μας εἶναι γνήσιο καὶ ὄχι τυπικό ἤ ἕνα ἁπλὸ γεγονὸς τῆς ζωή μας, ὁ καθένας μας και ὅλοι μαζι, εἴμαστε προέκταση τῆς σαρκωμένης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε τὸ σῶμα Του, καθὼς μᾶς ὀνομάζει ὁ Παῦλος καὶ οἱ Γραφές. Κι ἄν εἴμαστε τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία καὶ κάθε μέλος της, εἴμαστε τὸ σῶμα ποὺ κομματιάστηκε γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ κόσμου, εἴμαστε ὁ ἀμνὸς ποὺ θυσιάζεται, σταλθήκαμε στόν κόσμο γιά νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴ σωτηρία του. Πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ νεκρωθεῖ μέσα μας ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, ν\’ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸτε, ἐπειδὴ θὰ ἔχουμε ἀκολουθήσει τὸ δικό Του βλέμμα καὶ τὰ δικὰ Του ἴχνη, θὰ πᾶμε πίσω στοὺς ἀνθρώπους, σ\’ ἐκείνους ποὺ Τὸν χρειάζονται, ποὺ εἶναι χαμένοι. Καλούμαστε, ὅπως ὁ Χριστὸς νὰ σηκώσουμε στοὺς ὥμους τὸν πλησίον καὶ νὰ τὸν κουβαλήσουμε, ὅπως ὁ Κύριος ἔφερε τὸν Σταυρὸ Του, ἄν χρειαστεῖ – νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ πλησίον μας ποὺ ἴσως ἀνθρώπινα νὰ εἶναι ἐχθρὸς μας, ἀντίπαλος, διώκτης, ἐκεῖνος ποὺ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ μᾶς καὶ πράγματι, γιὰ τὸ μέλλον του. Μόνο ἄν προετοιμαζόμαστε ν’ ἀναλάβουμε τὴν εὐθύνη τοῦ κόσμου μὲ τοὺς ὅρους τοῦ Χριστοῦ, τότε θὰ εἴμαστε λαός Του, ὄχι ἄν διδάσκουμε ἁπλὰ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεὸς μας, ὁ Βασιλιὰς μας, ὁ Σωτῆρας μας.

Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο κοινωνοῦμε μ’ Ἐκεῖνον. Ἀλλὰ ἄν ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ ὁ Χριστὸς ζεῖ μέσα μας, ὁ καθένας πρέπει νὰ πραγματοποιήσει στὴ ζωὴ του, στὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, αὐτὸ ποὺ Ἐκεῖνος ἔκανε – ποὺ ἔδωσε τὴ ζωὴ Του γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦν, ν’ ἀναγεννηθοῦν, γιὰ νὰ ξεκινήσουν μιὰ νέα ζωή. Τότε θὰ ἔχουμε κάνει πράξη αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζει ἕναν βασιλιά· θὰ ἔχουμε προσφέρει τη ζωή μας σ’ ἐκείνους ποὺ ἀγαπήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ πεθάνει ἐπάνω στὸν Σταυρό. Ἄν δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Εἶστε ἕτοιμοι νὰ πιεῖτε τὸ ποτῆρι ποὺ θὰ πιῶ, νὰ καταδυθεῖτε στὸ μαρτύριο Μου;», ἡ ζωή μας δὲν ἀνταποκρίνεται στὶς ὑποσχέσεις τοῦ βαπτίσματος μας ἐπειδὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἐπιστολὴ του πρὸς Ρωμαίους λέει ὅτι μέσα ἀπὸ τὸ βάπτισμα καταδυόμαστε στὸν δικό Του θάνατο γιὰ ν’ ἀναστηθοῦμε μαζί Του εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἀλλὰ ὁ θάνατος μας δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι μόνο συμβολικός, ἐνῶ ἐλπίζουμε ὅτι ἡ ζωή θὰ εἶναι ἀληθινή. Ὁ θάνατος μας πρέπει νὰ εἶναι ἀληθινὸς, ἡ προσφορά τοῦ ἑαυτοῦ μας, νὰ μάθουμε ν΄ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, τὸν γείτονα, τὸν χαμένο, τὸν διώκτη, τὸν ἐχθρό, νὰ τὸν ἀγαπήσουμε καθὼς εἶπε ὁ Χριστός: «Κανένας δὲν ἔχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ προσφέρει τὴ ζωή του γιὰ τὸν πλησίον του».

Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς γιορτῆς τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ. Εἶναι Βασιλιὰς ἐπειδὴ μᾶς πρόσφερε τὴ ζωή Του. Καὶ ἄν ζεῖ μέσα μας κι ἐμεῖς μέσα Του, αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμὸς μας στὴ γῆ – νὰ προσφέρουμε τὴ ζωή μας. Ἀμήν.