Ο Θεάνθρωπος Χριστός ως πρόβατον επί σφαγήν!

Είναι γεμάτος απορία και θαυμασμό ο λόγος του μεγάλου Προφήτου, που 800 χρόνια πριν δεν προφητεύει απλώς, αλλά περιγράφει με λεπτομέρεια τα συγκλονιστικά γεγονότα των Αχράντων Παθών του Κυρίου.

Τον οδηγούν, λέει ο Ησαΐας, στον θάνατο, στη σφαγή. Και Αυτός, σαν να μη γνωρίζει που πηγαίνει, δεν διαμαρτύρεται, δεν αντιδρά, δεν λέει τίποτε.

Ακολουθεί άφωνος, «ως πρόβατον επί σφαγήν», σαν το άκακο πρόβατο που το οδηγούν στη σφαγή (Ησ. νγ’ [53] 7).

Ο λόγος του Προφήτου απεδείχθη παναληθής. «Μετά μαχαιρών και ξύλων», «μετά φανών και λαμπάδων και όπλων» ήλθαν όχλοι μαινόμενοι για να Τον συλλάβουν στον κήπο της Γεθσημανή (Ματθ. κς’ [26] 47, Ιω. ιη’ [18] 3).

Και ο Κύριος, όχι μόνο δεν σκέφθηκε να διαφύγει, αλλά προχώρησε μόνος Του στην είσοδο του κήπου και παραδόθηκε.

Τον οδήγησαν στους ανάξιους αρχιερείς για να Τον δικάσουν και δεν αντιστάθηκε.

Του απηύθυναν ψευδείς κατηγορίες και είπε μόνο ελάχιστες λέξεις. Δεν ζήτησε να απολογηθεί εκτενώς για να τις ανατρέψει.

Ο Πιλάτος Τον ανέκρινε και Αυτός «εσιώπα».

Οι υπηρέτες Τον ράπισαν και δεν οργίσθηκε. Οι στρατιώτες Τον ενέπαιξαν και υπέμεινε τα πάντα καρτερικά. Υπέμεινε κάθε εξευτελισμό χωρίς ένας λόγος παραπόνου να βγει από το στόμα Του, χωρίς ένας στεναγμός να ακουσθεί κατά το τρομερό μαρτύριο της μαστιγώσεως.

Αιμόφυρτος εξαντλημένος σήκωσε πρόθυμα τον Σταυρό Του στον δρόμο του Γολγοθά.

Και τώρα μόνος, εγκαταλελειμμένος, προσηλωμένος στο ξύλο της αισχύνης, υποφέρει καρτερικότατα τους φρικτούς πόνους και την αφόρητη οδύνη του Σταυρού, χωρίς να γογγύζει καθόλου. Δέχεται τη γενική αποδοκιμασία και κατακραυγή, ακούει τα φοβερά «ουά» του εξαγριωμένου λαού και σιωπά.

Ω, αν ήθελε! Αν ήθελε, θα μπορούσε να διαφύγει εξαρχής τον κίνδυνο των εχθρών Του, όπως το έκανε στο παρελθόν, όταν κατά θαυμαστό τρόπο περνούσε ανάμεσά τους, χωρίς κανείς να μπορεί να Του κάνει κακό. Ο Θεάνθρωπος Χριστός!

Μπορούσε «πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων» (Ματθ. κς’ [26] 53) να ζητήσει από τον Πατέρα για την υπεράσπισή Του, αλλά δεν το έκανε.

Μπορούσε να πάρει τον λόγο και με αποστομωτικά επιχειρήματα να αποδείξει την αθωότητά Του, όπως το έκανε άλλοτε.

Μπορούσε, όπως θεράπευσε τόσων ανθρώπων τις πληγές, όπως λίγο πριν θεράπευσε τον δούλο του αρχιερέως, να θεραπεύσει τις πληγές Του και να κατέβει, όπως Του ζητούσαν, από τον Σταυρό, για να συντρίψει «ως σκεύη κεραμέως» τους εχθρούς Του.

Μπορούσε, Αυτός που προσηλωμένος στον Σταυρό, συντάραζε τη γη, να τη διατάξει να καταπιεί τους σταυρωτές Του.

Μπορούσε… Όλα τα μπορούσε, ως Θεός παντοδύναμος.

Έδειξε όμως τη δύναμη Του περισσότερο δεσμεύοντας την. Προτίμησε από τη φανέρωση της ανυπερβλήτου δυνάμεώς Του το μεγαλείο της εκούσιας παραδόσεως και άκρας ταπεινώσεως.

Και να τώρα! Βρίσκεται με την ψυχή Του βασανιζόμενη από την αγωνία του θανάτου και από το βάρος της αμαρτίας που επωμίζεται αυτή τη φρικτή και μοναδική ώρα.

Εμπειρία τελείως άγνωστη και φοβερά αποκρουστική για την πανάμωμη και παναγία ψυχή του μόνου και τελείως αναμάρτητου.

Βρίσκεται με το σώμα Του να κρέμεται από τον Σταυρό και να σπαράσσεται από τους φρικτούς πόνους, με το πανάγιο αίμα Του να τρέχει ποτάμι από τις πληγές, με την ωχρότητα του θανάτου να διαχέεται στο πανάγιο πρόσωπο Του, με τους οφθαλμούς Του σβησμένους πλέον.

Ο Ιησούς, η Ζωή των απάντων, εισέρχεται στο σκοτεινό βασίλειο του θανάτου!

Μέχρις εκεί κατέβηκε και όλα τα δέχθηκε εκούσια, ενώ μπορούσε εύκολα να τα αποφύγει όλα.

«Όν εκήρυξεν αμνόν Ησαΐας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον… πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται», γράφουν οι ιεροί υμνογράφοι.

Γιατί; Δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο ερώτημα σ’ όλη την ιστορία του κόσμου.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα από αυτήν που κρύβεται στην απάντηση.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός πέθανε για να ζήσει ο άνθρωπος!

Για να σωθούμε, για να ζήσουμε στην αιωνιότητα, έπρεπε να καταργηθεί ο θάνατος και βέβαια η αιτία του θανάτου: η αμαρτία.

Ο Υιός του Θεού ήταν ο μόνος που μπορούσε να την καταργήσει.

Ήλθε «ως πρόβατον επί σφαγήν», για να σηκώσει επάνω Του την αμαρτία του κόσμου, όπως προφήτευσε ο προφήτης Ησαΐας. Είναι «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», όπως Τον κήρυξε ο Τίμιος Πρόδρομος (Ιω. α’ 29).

Είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, που ήλθε στο κόσμο γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό και έζησε όλη Του τη ζωή με την προοπτική αυτής της ώρας, κατά την οποία επάνω στον Σταυρό θα βάσταζε την αμαρτία του κόσμου.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, στο κέντρο των ιερών Ναών μας θα είναι ο Εσταυρωμένος.

Να σπεύσουμε με συγκίνηση και συγκλονισμό ψυχής να Τον προσκυνήσουμε. Να πλημμυρίσουμε από ευγνωμοσύνη για τη θυσία Του. Και να πάρουμε μια απόφαση σταθερή:

Να μισήσουμε την αμαρτία και να ζήσουμε κατά το άγιο θέλημά Του.

Για να ζούμε διαρκώς με τη χαρά της Αναστάσεως και με την ελπίδα της αιωνίου ζωής και Βασιλείας.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ»,

1 Απριλίου 2018 – Τεύχος 2174