1.

Τῆς στείρας τὸ βλάστημα

Λαμπρόπουλος Βαρνάβας (Ἀρχιμανδρίτης)

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, μόνο δύο ἀνθρώπων γιορτάζει τὰ γενέθλια: Τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ τιμᾶται ἡ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸν δόξασε ὡς τὸν μεγαλύτερο «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν».

Καρπὸς προσευχῆς

Πολὺ σωστὰ ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ ἀγωγὴ ἑνὸς παιδιοῦ ἀρχίζει… πολὺ προτοῦ γεννηθεῖ. Γιὰ νὰ πέσει «τὸ μῆλο κάτω ἀπὸ τὴ μηλιά», χρειάζεται πρῶτα ἡ μηλιὰ πολλὴ φροντίδα καὶ σωστὴ ἀνάπτυξη. Οἱ γονεῖς ποὺ μᾶς χάρισαν τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο ἦταν «καὶ οἱ δύο δίκαιοι καὶ ἄμεμπτοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τηρώvτας ὅλες τὶς ἐντολές του». Μόνον ὁ Θεὸς ξέρει πόσων κόπων καὶ πόσων δακρύων προσευχῆς ἦταν καρπὸς ὁ Ἰωάννης.

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀναφερόμενος στὴ χαρούμενη ὑπόσχεση τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ στὸν Ζαχαρία ὅτι θὰ ἀποκτήσει γιό, ἀναφωνεῖ: «Ὦ ἀγγελοφερμένη ὑπόσχεση, ποὺ εἶσαι καρπὸς τόσων ἐπίμονων προσευχῶν! Πέτυχε ὁ Ζαχαρίας ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο παρακαλοῦσε μὲ τόση θέρμη! Ἔγινε μετὰ ἀπὸ καρποφόρα προσευχὴ τὸ ξανάνιωμα τῆς ἄγονης μήτρας τῆς Ἐλισάβετ καὶ ἱκανοποιήθηκε ἡ λαχτάρα της νὰ κάνει παιδί!»

Καὶ φυσικὰ ἡ ἀνθρώπινη δυσπιστία τοῦ Ζαχαρία στὴν ἀναγγελία τοῦ Ἀρχαγγέλου δὲν μειώνει οὐσιαστικὰ τὴν εὐλάβειά του καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη του στὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος τὸν δικαιολογεῖ λέγοντας ὅτι «ἐπειδὴ ταράχτηκε, τήρησε ἐπιφυλακτικὴ στάση. Διότι οἱ χαρούμενες ἀγγελίες, ποὺ μηνύουν τὴν πραγματοποίηση ἀσυνήθιστων προσδοκιῶν τῆς ψυχῆς, ὅταν ἀκουστοῦν ξαφνικά, φέρνουν συνήθως ταραχή». Ἡ ἐρώτηση «πῶς θὰ βεβαιωθῶ γι’ αὐτὸ πού μοῦ λὲς» δὲν προέρχεται ἀπὸ ἀπιστία, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνάγκη ἐξακρίβωσης τῆς ἀλήθειας.

Ὑπάρχει γονίδιο ἁγιότητας;

Ὁ Ἀρχάγγελος εἶπε καὶ κάτι στὸν Ζαχαρία, τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε μερικοὺς νὰ τοὺς σκανδαλίσει: «Ὁ γιός σου θὰ γίνει μεγάλος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ… καὶ θὰ γεμίσει μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνῶ ἀκόμα θὰ βρίσκεται στὴν κοιλία τῆς μητέρας του». Θὰ ἦταν μεγάλο λάθος, ἀπὸ αὐτὴ τὴν προφητεία νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα ὅτι -ἔστω μερικοὶ- ἔχουν προοριστεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι ἅγιοι καὶ ἄρα νὰ πᾶνε ἐν δόξῃ στὸν παράδεισο χωρὶς νὰ τοὺς ρωτήσει καὶ προφανῶς χωρὶς καμία δική τους προετοιμασία! Αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι ὁ Θεὸς σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους καταργεῖ τὸ αὐτεξούσιο καὶ ἄρα δὲν τοὺς ἔπλασε ὅλους κατ’ εἰκόνα του! Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!

Γιὰ ποιὸ λόγο, τότε, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἐπέλεξε νὰ περάσει ὅλη του τὴ ζωὴ στὴν ἔρημο; Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Μπριαντσιανίνωφ τονίζει ὅτι ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἀκολούθησε αὐτὸν τὸν τόσο ἀσκητικὸ τρόπο ζωῆς, ἀκριβῶς γιὰ νὰ περιφρουρήσει καὶ νὰ διατηρήσει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἔλαβε ὡς δῶρο ἀπὸ τὴν ἅγια ζωὴ τῶν γονέων του. Τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἅγιος μετὰ τὴν Παναγία, δὲν ἦταν δεδομένο, ἀλλὰ ἦταν καρπὸς τῆς συνεργασίας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν δικό του σκληρὸ ἀγώνα. Καὶ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁγιότητάς του ἐπισφραγίστηκε ἀπὸ τὴν ἑκούσια ἐκ μέρους του ἀποδοχὴ νὰ φυλακιστεῖ καὶ νὰ σφραγίσει μὲ τὸ μαρτυρικό του αἷμα τὴν ὑπακοή του στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ὁ Ἰούδας εἶχε λάβει πλούσια τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ στὴν ἀρχὴ ἀξιώθηκε καὶ θαύματα νὰ ἐπιτελέσει στὸ ὄνομα τοῦ διδασκάλου του. Ἀφήνοντας ὅμως ἑκούσια τὸν ἑαυτό του νὰ ὑποδουλωθεῖ στὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας, τὰ ἔχασε ὅλα! Καὶ πολλοὶ ἄλλοι μεγάλοι ἀγωνιστὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ πρώην χαρισματοῦχοι ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί δὲν πρόσεξαν τὴν προειδοποίηση τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ὅπoιoς νομίζει ὅτι στέκεται καλά, ἂς προσέχει νὰ μὴν πέσει» (Α’ Κορ. 10,12).

Ὁ προδρομικὸς ρόλος τῆς οἰκογένειας

Ἀξιοπρόσεκτο εἶναι καὶ τὸ τέλος τῆς προφητείας τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ πρὸς τὸν Ζαχαρία: «Τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθεῖ θὰ κάνει ἐκείνους τοὺς πατέρες, ποὺ ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας κατάντησαν ἄστοργοι πρὸς τὰ παιδιά τους, νὰ ἀποκτήσουν πάλι καρδιὰ γεμάτη στοργὴ γι’ αὐτά. Καὶ αὐτοὺς ποὺ ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας ἔγιναν ἀπειθεῖς, θὰ τοὺς κάνει νὰ ἀποκτήσουν τὴ φρόνηση τῶν δικαίων. Καὶ ἔτσι θὰ προετοιμάσει ἕνα λαὸ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν Κύριο ὡς σωτήρα του».

Εἶναι ἐντυπωσιακὸ ὅτι βασικὸ στοιχεῖο τῆς προετοιμασίας τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Μεσσία εἶναι τὸ χτίσιμο σωστῆς οἰκογένειας, καὶ κυρίως ἡ ἐξασφάλιση ὑγιοῦς στοργῆς τῶν γονέων πρὸς τὰ παιδιά τους. Μόνον ἔτσι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ ἀποκτήσουν ὑγιῆ αἰσθητήρια γιὰ νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν ἐρχόμενο Σωτήρα τοῦ κόσμου καὶ ἀληθινὸ Πατέρα τους καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσουν.

Οἱ πρεσβεῖες τῶν ἁγίων γονέων Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ, ποὺ προβάλλονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σήμερα, στὴ γενέθλια ἡμέρα τοῦ ἁγίου παιδιοῦ τους, ἂς στηρίζουν καὶ ἂς φωτίζουν τοὺς σημερινοὺς γονεῖς στὴν οἰκοδομὴ σπιτιῶν, ποὺ θὰ ἔχουν ὡς πρώτιστο στόχο τoυς τὴν πρόθυμη φιλοξενία τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος «ἐπεσκέψατο καὶ ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ». Ἀμήν.

2.

Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου.

Εὐσταθίου Χριστάκης (Θελόγος)

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «… οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.

Προδρομικὴ μορφὴ

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ τὸν Ἰσαάκ, τὸν Σαμψών, τὸν Σαμουὴλ καὶ ἄλλα ἱερὰ πρόσωπα, ἀποτελεῖ κατὰ κάποιο τρόπο, τὴν πρώτη προδρομικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἰωάννη, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ἑρμηνεύεται καὶ ὡς προτύπωση τῆς ὑπερφυσικῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ ὅπως εἶναι γνωστὸ ἀκολούθησε μετὰ ἀπὸ ἕξι μόλις μῆνες.

Ὁ Ἰωάννης ἦταν σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ θεοῦ, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ ἀναγγελία τῆς σύλληψής του ἔγινε μέσα στὸ ναὸ κατὰ τὴν ὥρα τῆς λατρείας, ἐνῶ μὲ τὴν ἁγία πορεία ποὺ ἀκολούθησε ἀναδείχθηκε πρῶτος ἀνάμεσα στοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους. Ἔκλεισε τὸν κύκλο τῶν Προφητῶν καὶ ἄνοιξε τὸν κύκλο τῶν ἀποστόλων. Ὁ ἐρχομὸς λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου στὴ γῆ ἀπετέλεσε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρμόσυνα γεγονότα ποὺ ἔστησαν τὶς πιὸ αὐθεντικὲς γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ἦταν γεμάτος μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνόσῳ ἀκόμη βρισκόταν στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρα του. Καὶ ὅπως εἶχε προαναγγείλει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, αὐτὸς θὰ προπορευόταν τοῦ Μεσσία καὶ μὲ τὸ προφητικό του χάρισμα θὰ καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια καὶ θὰ γινόταν αἰτία νὰ ἐπιστρέψουν πολλὲς ψυχὲς στὸν Θεὸ καὶ σὲ πολλὲς οἰκογένειες νὰ ἐπικρατήσει ἡ συνεννόηση καὶ ἡ γαλήνη.

«Τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται;»

Ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐλισάβετ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός της ὡς ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἀτεκνίας καὶ κυρίως ὡς φανέρωση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτήν. Ὅπως ἡ στείρα φύση τῆς μητέρας τοῦ Βαπτιστῆ καρποφόρησε κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ γενεθλίου του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ στείρα γλώσσα τοῦ Ζαχαρία, ποὺ κατὰ τὴ ρήση τοῦ Γαβριὴλ ἔμεινε ἄλαλη σὲ πιστοποίηση τῆς ἀλήθειας τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ, ἐλάλησε καὶ προφήτευσε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς καὶ ὀνοματοδοσίας τοῦ παιδιοῦ. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ θαυμαστὰ γεγονότα προκάλεσαν τὸ φόβο καὶ τὴν κατάνυξη ὅλων ὅσων τὰ πληροφορήθηκαν καὶ ὅλοι διαπίστωσαν πὼς τὸ χέρι τοῦ Κυρίου ἦταν μαζί του καὶ τὸν προστάτευε.

Ἡ παρουσία τόσων θαυμαστῶν γεγονότων κατὰ τὴ σύλληψη καὶ γέννηση τοῦ Ἰωάννη εἶχε δημιουργήσει βαθειὰ αἴσθηση καὶ προβληματισμὸ ποὺ ἐκφράζονταν οὐσιαστικὰ μὲ τὸ ἐρώτημα «τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται»; Τί θὰ γίνει ἄραγε αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ ἡ ἔλευσή του στὴ ζωὴ συνοδεύτηκε μὲ τέτοια σημεῖα, ποὺ δὲν ἔχουν παρατηρηθεῖ προηγουμένως οὔτε σὲ βασιλιάδες, οὔτε σὲ προφῆτες, οὔτε σὲ ἁγίους; Ἡ ἀπάντηση δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ διὰ στόματος τοῦ Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος κυριεύτηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ προφήτευσε. Καὶ εἶπε γιὰ τὸ γιό του πὼς θὰ ἀναδειχθεῖ προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προπορευθεῖ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Υἱό Του, ποὺ θὰ ἔρθει στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν σώσει. Καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη θὰ εἶναι νὰ γνωστοποιεῖ στὸ λαὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ μεσσία καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ὑποδουλωμένοι στὸ θάνατο.

«Ἡ γέννησή σου, προμηνύει Πρόδρομε Ἀνατολὴν τὴν νοητὴν»

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νὰ τιμήσουμε σήμερα τὴ μεγάλη προδρομικὴ μορφὴ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Νὰ γιορτάσουμε τὴν ἡμέρα, νὰ πανηγυρίσουμε μὲ τὴ γέννησή του. Νὰ ἀτενίσουμε τὸ ὑπερλόγο μυστήριο, νὰ δοῦμε τὸ παράδοξο τελούμενο σήμερα. Ὁ συντονισμὸς τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννη ἀποβαίνει πρὸς ἁγιασμό μας καὶ μᾶς ἀνεβάζει πνευματικά. Ἡ μορφὴ του δείχνει ἀκριβῶς καὶ σήμερα τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Χριστὸ καὶ σὲ κοινωνία μαζί Του, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ κυοφορούμενος, ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀναδείχθηκε θαυματουργός.

3.

Τὸ Γενέθλιον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου

Ἄγνωστος συγγραφεύς

«Μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

Στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τρεῖς γεννήσεις γιορτάζομε: τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπάρθενου Μαρίας, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστῆ καὶ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ διότι τὰ τρία αὐτὰ πρόσωπα ἔπαιξαν σημαντικὸ καὶ οὐσιαστικὸ ρόλο στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Γιορτάζουμε τὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπάρθενου Μαρίας, διότι ὑπῆρξε ἡ Μητέρα τοῦ ἐνσαρκωθέντα Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀνέλαβε ὅλη τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται τέλειος ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ μειωθεῖ ἡ θεότητά Του, ἢ ἡ ἀνθρωπότητά Του νὰ γίνει θεότητα. Ἀλλά, οἱ δύο φύσεις ἑνώθηκαν ὑποστατικὰ στὸ ἕνα καὶ τέλειο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, χωρὶς σύγχυση ἢ μίξη.

Ἡ ὑποστατικὴ ἕνωση τῶν δύο φύσεων στὸ ἕνα Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε πραγματικὴ καὶ οὐσιαστική. Καὶ οὔτε ἡ Θεότητα μεταβλήθηκε σὲ ἀνθρωπότητα, οὔτε ἡ ἀνθρωπότητα μεταβλήθηκε σὲ θεότητα, ἀλλὰ ἡ κάθε φύση παρέμεινε ἀκέραιη καὶ ἀμετάβλητη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἁγία Κόρη, ἡ Μαρία, δικαίως ὀνομάζεται καὶ ὁμολογεῖται Θεοτόκος, διότι τὸ ἐξ αὐτῆς γεννηθὲν εἶναι ἀληθινὸς καὶ τέλειος Θεός, ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα. Μὲ τὴν τέλεια ὑπακοὴ τῆς Θεοτόκου θεραπεύτηκε ἡ παρακοὴ τῆς Εὔας. Ἡ προμήτωρ ἔγινε αἰτία νὰ εἰσχωρήσει ἡ ἁμαρτία καὶ μέσον αὐτῆς νὰ κυριαρχήσει ὁ θάνατος πάνω στὴν ἀνθρωπότητα• ἡ δευτέρα Εὔα, ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἔγινε ἀφορμὴ νὰ εἰσέλθει ἡ Ζωὴ στὸν κόσμο. Μέσον τῆς Θεοτόκου, ὁ Πανάγιος Θεὸς ἔδωσε μία δεύτερη εὐκαιρία στὸ ἀνθρώπινο γένος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ δική Της γέννηση εἶναι αἰτία καὶ πρόξενος χαρᾶς γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.

Γιορτάζουμε τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶναι ὁ ἐνσαρκωθεὶς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος πρόσφερε τὴν μοναδικὴ Θυσία ὑπακοῆς ποὺ συμφιλίωσε τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὸν Θεό. Μὲ τὴ Σταυρικὴ Θυσία ὁ Κύριος ἕνωσε ἐκεῖνα ποὺ ἡ παρακοὴ χώρισε καὶ κατάστησε ἀντίθετα καὶ ἐνάντια, δηλαδὴ ἀποξένωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό του. Ἡ τριήμερος καὶ ἔνδοξος Ἀνάσταση, ποὺ ἐπακολούθησε, πρόσφερε στὸν ἄνθρωπο νέα ζωή, ἄνοιξε τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου, κατάστησε τὸν ἄνθρωπο φίλο Θεοῦ, κληρονόμο τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν καὶ συγκληρονόμο μὲ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό.

Χωρὶς Χριστό, ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ἔμενε ἀκόμη στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας, στὴ σκλαβιὰ τῆς φθορᾶς καὶ τὴν τυραννία τοῦ θανάτου. Χωρὶς Χριστὸ κανένας δὲν θὰ ἐσώζετο καὶ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος θὰ ἦταν καταδικασμένο στὴν αἰώνια κόλαση καὶ τιμωρία, χωρὶς καμία ἐλπίδα γιὰ λύτρωση. Μόνον μέσον τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος σώζεται καὶ καταξιώνεται νὰ γίνει ἅγιος. Ὁ Δημιουργὸς ἀναλαμβάνει καὶ γίνεται αὐτὸ ποὺ ὁ Ἴδιος δημιούργησε. Ὁ Ἀπερίγραπτος γίνεται περιγραπτός, ὁ Ἀσώματος λαμβάνει σῶμα, ὁ Ἀόρατος γίνεται ὁρατός, Αὐτὸς ποὺ δὲν χωρεῖ ὅλο τὸ σύμπαν χωρᾶ σ’ ἕνα σῶμα καὶ ὁ Ἀμήτωρ ὡς Θεὸς γεννᾶται ἀπάτωρ ὡς ἄνθρωπος ἐκ μητρὸς παρθένου ἁγνῆς, ὁ Ἀγένητος γεννᾶται, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Θεὸς ἀληθινὸς ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ. Φῶς ἐκ Φωτὸς ἦρθε γιὰ νὰ φωτίσει καὶ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτὸ ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ σημαδεύει ὅλη τὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία, γιατί εἶναι τὸ μεγαλύτερο Θαῦμα, τὸ μοναδικὸ Θαῦμα, τὸ σπουδαιότερο Θαῦμα, διότι, ὁ προαιώνιος Θεὸς Λόγος γίνεται ἄνθρωπος.

Σήμερα, ὅμως, ἀγαπητά μου παιδιά, ἡ Ὀρθόδοξός μας Ἐκκλησία σ’ ὅλο τὸν κόσμο, σ’ ὅλα τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, γιορτάζει ἰδιαιτέρως τὴν γέννηση τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστῆ Ἰωάννου. Θαυμαστὸς ὑπῆρξε ὁ τρόπος τῆς γεννήσεώς του. Διότι, οἱ γονεῖς του, ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ, εἶχαν ἤδη προχωρημένη ἡλικία καὶ ἦταν φυσικὰ ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ σταματοῦν οἱ νόμοι τῆς φύσεως ἔρχεται ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα.

Σὲ χρόνο ποὺ δὲν τὸ περίμενε ὁ γέρων ἱερεὺς Ζαχαρίας κλήθηκε γιὰ νὰ προσφέρει θυμίαμα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἐκεῖ Ἄγγελος Κυρίου τοῦ ἀναγγέλλει τὸ χαρμόσυνο γεγονός, ἀλλ’ ἐκεῖνος δυσπιστεῖ. Ἡ δυσπιστία τοῦ τιμωρεῖται καὶ μέχρις ὅτου ἐκπληρωθοῦν τὰ λόγια τοῦ Ἀγγέλου μένει κωφὸς καὶ μὴ δυνάμενος νὰ μιλήσει. Ὁ καιρὸς πέρασε καὶ ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου. Ἡ Ἐλισάβετ γεννᾶ ἕνα ὑγιέστατο ἀγοράκι. Οἱ συγγενεῖς ἀποφασίζουν γιὰ τὸ ὄνομα. Ἡ μητέρα ὅμως διαφωνεῖ καὶ ἐπιμένει ὅτι θὰ ὀνομασθεῖ Ἰωάννης. Οἱ συγγενεῖς πάλι διαφωνοῦν καὶ προσπαθοῦν μὲ χειρονομίες καὶ νεύματα νὰ ρωτήσουν τὸν κωφάλαλο πατέρα, πιὸ θὰ εἶναι τὸ ὄνομα; Καὶ ἐκεῖνος ζήτησε ἕνα πίνακα γιὰ νὰ γράψει• καὶ μόλις ἀνέγραψε τὸ ὄνομα «Ἰωάννης», ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ μίλησε καὶ προφήτευσε γιὰ τὸ παιδί του. Ὅλοι ἔμειναν ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ θαῦμα.

Ὁ ἅγιος ἔνδοξος Προφήτης Ἰωάννης καὶ Βαπτιστὴς εἶναι τὸ τέλος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ τοὺς Προφῆτες ποὺ προεῖπαν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία, τοῦ Χριστοῦ. Ὑπῆρξε ὁ ἁγιότερος ἄνθρωπος ποὺ γεννήθηκε καὶ ἡ ὅλη του ζωὴ ὑπῆρξε ἀσκητικὴ καὶ ἰσάγγελος. Ἔζησε στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια καὶ σὲ ἡλικία 30 χρόνων ἔλαβε μήνυμα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ βγεῖ καὶ νὰ κηρύξει μετάνοια στὸ λαὸ καὶ νὰ τοὺς βαπτίζει στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ὁ Ἰωάννης προετοίμαζε τὸν λαὸ νὰ δεχθεῖ τὸν Μεσσία, τὸν ἐκλεκτό του Θεοῦ, ἐπάνω στὸν ὁποῖο θὰ ἐπαναπαυόταν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὑπῆρξε ἡ ἐκπλήρωση τῶν προφητικῶν λόγων ποὺ μιλοῦσαν γιὰ τὴν φωνὴ τῆς ἐρήμου ποὺ καλεῖ ὅλους νὰ εὐθυγραμμίσουν τὴν ζωή τους καὶ νὰ βαδίζουν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰωάννης καταξιώθηκε νὰ βαπτίσει τὸν ἐνσαρκωθέντα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται Βαπτιστής.

Σήμερα, παρ’ ὅλο ποὺ πέρασαν δύο χιλιετίες, ἡ φωνὴ τοῦ Βαπτιστῆ ἀκόμα ἠχεῖ μέσα στοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδόξου μας Ἐκκλησίας. Καλεῖ ὅλους ἐμᾶς νὰ μετανοήσουμε, διότι ἔφθασε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας. «Μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Σ’ αὐτὸ τὸ κάλεσμα ὀφείλομε καὶ ἐμεῖς νὰ ἀνταποκριθοῦμε, νὰ τὸ ἀκούσουμε, νὰ ἀκολουθήσουμε. Ἂς ἀφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας κάθε ἁμαρτωλὴ πράξη. Ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλος στὴ φιλανθρωπία Του. Πολυεύσπλαγχνος καὶ Ἐλεήμων καὶ ἐλεεῖ τὸν κάθε ἁμαρτωλὸ ποὺ προσφεύγει στὴν εὐσπλαγχνία Του. «Μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».