Οι Μ.τ. Ι. ισχυρίζονται ότι ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού, διάκονος, υπηρέτης, πρώτος άγγελος, αλλά όχι Θεός. Χρησιμοποιούν δε τα εξής χωρία:

α΄ “ τάδε λέγει ὁ ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός, ἡ ἀρχὴ τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ·” (Αποκ. γ΄14). Ερμηνεία των Μ.τ.Ι¹.: “… η αρχή της δημιουργία του Θεού”. Εξηγούν τη λέξη “αρχή” σαν αρχικό κτίσμα του Θεού, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι το πρώτο κτίσμα του Θεού.

Ορθόδοξη ερμηνεία: Αρχή της κτίσεως εννοείται η δημιουργική αρχή της κτίσης, ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός-Υιός, μαζί με το Θεό-Πατέρα, είναι ο ποιητής της κτίσης, ό ίδιος ο δημιουργός του ορατού και αοράτου κόσμου².

Απαντητικό χωρίο: “ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ εἴτε ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε,” (Κολασ. α΄ 16,17). Δηλαδή: “… τα πάντα έγιναν απ’ Αυτόν και γι’ Αυτόν έγιναν…” (Π.Ν.Τ.)

β΄ “ὅς (Χριστός) ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως,” (Κολασ. α΄15). Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “ο πρωτόκτιστος όλης της δημιουργίας”

Ορθόδοξη ερμηνεία: Το “πρωτότοκος” δε σημαίνει πρώτο κτίσμα, αλλά είναι σύνθετη λέξη από το “πρώτος” και “τόκος” (<τίκτω – γεννώ). Άρα ο Χριστός είναι “το πρώτο γέννημα και όχι το πρώτο κτίσμα”(Π.Π.). Ειδάλλως ο Χριστός θα έπρεπε να αναφέρεται ως “πρωτόκτιστος”.

Απαντητικό χωρίο: “ Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν…. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον” (Γεν. α΄1, 26). Βλέπουμε ότι ο Θεός αναφέρεται ότι “εποίησεν” και όχι “έτεκεν” τα διάφορα κτίσματα. Αντίθετα όταν η Α. Γραφή μιλάει για τον Υιό αλλάζει το ρήμα: “υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε” (Εβρ. α΄5- Ψαλμ. β΄7).

γ΄ “ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 5 ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν” (Γαλ. δ΄4-5). Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “ Ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και ο οποίος βρέθηκε κάτω από το νόμο, για να …”. Άρα λένε οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, ο Χριστός έγινε κατώτερος και από τους αγγέλους (υπονοώντας και επεκτείνοντας ότι ο Χριστός είναι σήμερα κατώτερος του Θεού Πατρός).

Ορθόδοξη ερμηνεία: “ εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιόν του εις στον κόσμο, ο οποίος έγινε άνθρωπος από γυναίκα, και συνεμορφώθη με το (Μωσαικό) νόμο, με σκοπό τη δική μας ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΥΙΟΘΕΣΊΑ, και συμορφώθηκε με το μωσαικό νόμο σαν Ιουδαίος που γεννήθηκε (ως προς την ανθρώπινή Του φύση)”. Μάλιστα επ’ αυτού αναφέρει οΣυμεών ο Μεταφραστής: “… τη ενδόξω σου Αναλήψει της σαρκός θεώσας το πρόσλημμα³”.

δ΄ Για να επιτείνουν την προηγούμενη άποψή τους οι χιλιαστές χρησιμοποιούν το χωρίο Εβρ. β΄ 9: “τὸν δὲ βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους ἠλαττωμένον βλέπομεν Ἰησοῦν διὰ τὸ πάθημα τοῦ θανάτου δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφανωμένον, ὅπως χάριτι Θεοῦ ὑπὲρ παντὸς γεύσηται θανάτου.” Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “αλλά(;) βλέπομεν τον Ιησού που έγινε λίγο κατώτερος από τους αγγέλους ..”

Ορθόδοξη ερμηνεία: Λέει το χωρίο για τον Κύριο ότι ήταν “ηλαττωμένος” σε σχέση με τους αγγέλους, επειδή απλούστατα γνώρισε θάνατο. Αντίθετα οι άγγελοι δεν πεθαίνουν. (Ένα απλό και λογικό επιχείρημα που οι αντίχριστοι χιλιαστές παραβλέπουν).

ε΄ “καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα” (Φιλιπ. β΄8-9)

Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και ο Θεός τον εξύψωσε σε ανώτερη θέση και του έδωσε με καλοσύνη (;) το όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα”, και συνεχίζουν οι ίδιοι [στις “επεξηγήσεις” στο βιβλίο τους “Χριστιανικές Γραφές” – απόδοση από τη μετάφραση του Νέου Κόσμου] να λένε ότι ο Χριστός λοιπόν εξυψώθηκε περισσότερο από ότι στην “προανθρώπινη” ύπαρξή του. όμως από πού αντιλαμβάνονται αυτό το “περισσότερο”;

Ορθόδοξη ερμηνεία: “Διά την ταπείνωσιν δε και υπακοήν αυτήν⁴ ο Θεός υπερύψωσε Αυτόν (και σαν άνθρωπο) και του χάρισε όνομα (Κύριος, Ιησούς, Χριστός) που είναι παραπάνω από κάθε όνομα” (Π.Ν.Τ.). Με λίγα λόγια αυτό το χωρίο λέει ότι ο Χριστός μας υψώθηκε ΚΑΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ στο ίδιο ύψος με τη θεία Του φύση.

στ΄ “Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.” (Ιωάν. α΄ 1). Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν μαζί με το Θεό και ο Λόγος ήταν Θεός (ή θεικό είδος[1928] ή θεικού είδους [1975] !! ”. Με λίγα λόγια διαλέξτε ερμηνεία κατά το δοκούν. Μάλιστα στη σελίδα 415 του “μεγαλειώδους” τους έργου (έ.α.) προβαίνουν σε περισπούδαστες .. συντακτικές και γραμματικές αναλύσεις της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας: “ Η έναρθρη σύνταξη του ουσιαστικού υποδηλώνει ταυτότητα, προσωπικότητα, ενώ το άναρθρο κατηγορούμενο ενικού αριθμού, που προηγείται ρήματος υποδηλώνει μια ιδιότητα κάποιου. Γι’ αυτό – λένε – η δήλωση (;;;) του Ιωάννη σύμφωνα με την οποία ο Λόγος ήταν θείος ή θεικός δε σημαίνει ότι αυτός ήταν Θεός … δεν ταυτίζεται με τον ίδιο το Θεό”! Εδώ ομολογουμένως καταπλήσσομαι. Πρώτον: για τη μεταμόρφωσή τους, διότι αυτή είναι μια νέα τους “φωτισμένη” άποψη. Δεύτερον: Ουδέποτε βρήκα τέτοιν συντακτικό κανόνα και Τρίτον: Αν πούμε: “Γιατρός είναι ο Γιώργος”, εδώ το “γιατρός” δεν ταυτίζεται με το “Γιώργος”; ή αν πούμε: “Μηχάνημα είναι το τρακτέρ.”εδώ η λέξη “μηχάνημα” είναι ιδιότητα του “τρακτέρ”; Μα – μου φαίνεται – δεν είμαστε καθόλου στα καλά μας.

Ορθόδοξη ερμηνεία: “Στην αρχή (της δημιουργίας) υπήρχε ο Λόγος και ο Λόγος ήταν προς το Θεό και Θεός ήταν ο Λόγος”. (Β.Α.Α.Κ.) ο άγιος Κλήμης Ρώμης (“ο εωρακώς τους μακαρίους Αποστόλους και συμβεβληκώς αυτοί⁵”) τον 1ο μ.Χ. αιώνα λέι: “Αδελφοί, ούτως δει ημάς φρονείν περί Ιησού Χριστού, ως περί Θεού, ως περί κριτού ζώντων και νεκρών”. (Προς Κορινθίους β΄ ΒΕΠΕΣ 1, σ. 40). αλλού ο ίδιος συμβουλεύει: “εκκαλέσασθαι προς επικουρίαν … τον μόνον Θεόν Κύριον δε ημών και Σωτήραν Ιησούν Χριστόν, … τον μονογενή αυτού Υιόν τον προ των αιώνων εξ αυτού αφράστως γεννηθέντα ...” (Κλημέντια – ΒΕΠΕΣ 1, σ. 239).

Όμως η Αγία γραφή αποδεικνύει περίτρανα με σωρεία χωρίων την θεανθρώπινη υπόσταση του Κυρίου μας. Ακολουθούν μερικά απ’ αυτά. Ο αναγνώστης μπορεί κάλλιστα να κρίνει και να κατακρίνει την παραμόρφωση που επιχειρούν οι χιλιαστές:

“οἵτινές εἰσιν Ἰσραηλῖται, ὧν ἡ υἱοθεσία καὶ ἡ δόξα καὶ αἱ διαθῆκαι καὶ ἡ νομοθεσία καὶ ἡ λατρεία καὶ αἱ ἐπαγγελίαι, ὧν οἱ πατέρες, καὶ ἐξ ὧν ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα, ὁ ὢν ἐπὶ πάντων Θεὸς εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν” (Ρωμ. θ΄4-5).

“προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,” (Τιτ. β΄13).

“καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶ τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ.” (Α΄Τιμόθ. γ΄ 16).

“καὶ ἔχει ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον· βασιλεὺς βασιλέων καὶ κύριος κυρίων.” (Αποκ. ιθ΄16).

“λέγει αὐτοῖς· Πῶς οὖν Δαυῒδ ἐν Πνεύματι Κύριον καλεῖ αὐτὸν λέγων, εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;” (Ματθ. κβ΄ 43-44).

“καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου.” (Ιωάν. κ΄ 28).

Να και μερικά αγιογραφικά χωρία που δείχνουν ότι ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός είναι ίσος με τον Πατέρα:

“λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τοσούτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα; οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα.” (Ιωάν. ιδ΄9-10).

“πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί·” (Ιωάν. ιδ΄ 11).

“ ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος” (Φιλιπ. β΄6-7). Εδώ λέει ότι ο Χριστός με τη θέλησή του εσμίκρυνε μόνος Του προσωρινά τη Δόξα και το μεγαλείο της Θεότητάς του και πήρε μορφή “δούλου”, ενώ ήταν “ίσα Θεώ” (ίσος δηλαδή με το Θεό Πατέρα).

10. “ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν.” (Ιωάν. ι΄30). Τι ποιο σαφές; και όμως οι χιλιαστές ακόμη κι αυτό το διαστρέφουν σατανικά. Λένε ότι αυτό το χωρίο δείχνει “πνευματική ενότητα” (!!) του Πατέρα με τον υιό. Τότε όμως γιατί οι Ιουδαίοι μετά απ’ αυτά τα λόγια πήγαν να λιθοβολήσουν τον Κύριο; Από άγνοια και παρανόηση; Τότε γιατί δεν τους εξήγησε ο Κύριος το λάθος τους; αλλά ας μη συνεχίσουμε την απαρίθμηση των προφάσεων των “σπουδαστών της Βίβλου”

11. “εἰ δὲ ποιῶ, κἂν ἐμοὶ μὴ πιστεύητε, τοῖς ἔργοις πιστεύσατε, ἵνα γνῶτε καὶ πιστεύσητε, ὅτι ἐν ἐμοὶ ὁ πατὴρ κἀγὼ ἐν αὐτῷ.” (Ιωάν. ι΄ 38). Άλλωστε, αγαπητοί αναγνώστες, γι’ αυτό δεν δικάστηκε και καταδικάστηκε απ’ τους Εβραίους ο Κύριος, “διὰ τοῦτο οὖν μᾶλλον ἐζήτουν αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι, ὅτι οὐ μόνον ἔλυε τὸ σάββατον, ἀλλὰ καὶ πατέρα ἴδιον ἔλεγε τὸν Θεόν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ Θεῷ.”(Ιωάν. ε΄ 18). Αυτό δεν έλεγαν οι Ιουδαίοι καταγγέλοντας τον Κύριο;

12. “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος,” (Ματθ. κη΄ 19). Αυτή ήταν η τελευταί εντολή του Κυρίου προς τους μαθητές Του λίγο πριν την Ανάληψή Του.

13. “οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκομεν τὸν ἀληθινόν· καὶ ἐσμὲν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος.” (Α΄Ιωάν. ε΄ 20).

14. Κατά τη συνάντηση του Κυρίου με το Φίλιππο: “λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τοσούτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα; οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα. ” (Ιωάν. ιδ΄ 9,10).

15. “ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς,” (Κολασ. β΄9).

16. “καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ. ” (Ιωάν. γ΄13).

17. “ ἵνα πάντες τιμῶσι τὸν υἱὸν καθὼς τιμῶσι τὸν πατέρα. ὁ μὴ τιμῶν τὸν υἱὸν οὐ τιμᾷ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν.” (Ιωάν. ε΄ 23). Εδώ φαίνεται ότι ο Χριστός τιμάται το ίδιο όσο και ο Πατέρας.

18. “ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν.” (Α΄ Τιμόθ. στ΄16).

19. “ὃς (ενν. Χριστός) ὢν ἀπαύγασμα⁶ (ακτινοβολία – “φως εκ φωτός) τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ (ενν. του Πατέρα)” (Εβρ. α΄3).

Μια άλλη συνήθης πρόφαση απόρριψης του Κυρίου, ως Θεού ομοουσίου με τον Πατέρα, απ’ τους χιλιαστές είναι η εξής:

– Ο Χριστός ουδέποτε αναφέρεται ως Ιεχωβά (Γιαχβέ) όπως ο Πατέρας, άρα … ο Χριστός δεν είναι Θεός.

Η απάντηση βέβαια είναι η εξής: Γιαχβέ είναι το εβραικό όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Αντίθετα, από κανέναν συγγραφέα της Καινής Διαθήκης δεν καλείται έτσι ούτε και ο Πατέρας.

Συμπέρασμα: Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι Θεός ομοούσιος, αϊδιος ⁷ και συνάναρχος με τον Πατέρα. Είναι η ελπίδα μας, το καταφύγιό μας, ο λυτρωτής μας, είναι φως στη ζωή μας, είναι ο οδηγός μας.

Οι Μ.τ.Ι. απορρίπτουν την ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος. Για να μας πείσουν “εξηγούν” …

α΄ “καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι.”(Πράξ. β΄2-4). Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “Και ξαφνικά ακούστηκε από τον ουρανό ένας θόρυβος ακριβώς σαν το θόρυβο ορμητικού δυνατού αέρα … και γέμισαν όλοι με πνεύμα (με “π” μικρό) άγιο ..”. Οι χιλιαστές ισχυρίζονται ότι “πνεύμα” μπορεί να σημαίνει “ψυχή”, μπορεί να σημαίνει αέρας (όπως εδώ), μπορεί, τέλος, να εννοείται η δημιουργική δύναμη του Θεού-Ιεχωβά και πάντως όχι κάποιο πρόσωπο (“Καταλλαγή” σελ. 109). Όμως το ιερό κείμενο λέει : “ώσπερ (σαν) πνοή”, όχι πνοή⁸.

Απαντητικο χωρίο: “καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα,” (Ιωάν. ιδ΄16). Εδώ φαίνεται πεντακάθαρα ότι ο “άλλος παράκλητος”, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, είναι διαφορετικό πρόσωπο απ’ τον Πατέρα και τον Υιό που ομιλεί στο χωρίο, λέγεται δε “παράκλητος” ως παρηγορητής και βοηθός των πιστών.

β΄ “τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται” (Ιωάν ιδ΄17). Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “Το πνεύμα της αλήθειας … επειδή μένει μαζί σας και είναι μέσα σας.” Εδώ οι κύριοι της “Σκοπιάς” παίρνουν ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ. Γιατί: το “παρ‘” (παρά) σημαίνει κοντά. Αυτοί, όμως, το εξηγούν: “παραμένει μαζί σας” και το ρήμα⁹ “έσται” το μεταφράζουν “είναι”, ενώ ο χρόνος του ρήματος είναι μέλλοντας, δηλαδή: “θα είναι μέσα σας”.

Ορθόδοξη ερμηνεία: Εδώ το νόημα των λόγων του Κυρίου έχει ως εξής: “Το Άγιο Πνεύμα, εσείς (οι μαθητές) το γνωρίζετε γιατί είναι κοντά σας (παρ’ υμίν) και γιατί θα είναι μέσα σας στο μέλλον (μετά την Ανάληψη του Κυρίου, κατά την Πεντηκοστή). Βλέπετε αγαπητοί μου τι ταχυδακτυλουργική τεχνική εφαρμόζουν οι πονηρές αλεπούδες του Μπρούκλιν;

Ακολουθούν μερικά εδάφια της Αγίας Γραφής που μαρτυρούν τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος ως τρίοτυ Προσώπου της Αγίας Τριάδας και ανατρέπουν τα ψεύδη των χιλιαστών.

1. “ἡμῖν δὲ ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε διὰ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ· τὸ γὰρ Πνεῦμα πάντα ἐρευνᾷ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ.” (Α΄ Κορ. β΄10).

2. “ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν.”(Ιωάν. ιδ΄26).

3. “ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ·” (Ιωάν. ιε΄26).

4. “καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως” (Ιωάν. ιστ΄ 8).

5. “εἶπε δὲ Πέτρος· Ἁνανία, διατί ἐπλήρωσεν ὁ σατανᾶς τὴν καρδίαν σου ψεύσασθαί σε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ νοσφίσασθαι ἀπὸ τῆς τιμῆς τοῦ χωρίου;” (Πράξ. ε΄3). Εννοεί ότι ο Ανανίας είπε ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, το οποίο είναι Θεός.

6. “ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία.” (Β΄ Κορ. γ΄17). Εδώ ο Παύλος αποκαλεί το Άγιο Πνεύμα Κύριο (γι’ αυτό ομιλούμε για ομοούσια Αγία Τριάδα). Δείχνει βεβαίως το ομότιμο Υιού και Αγίου Πεύματος (αφού είναι της αυτής ουσίας).

7. “Ἄνδρες ἀδελφοί, ἔδει πληρωθῆναι τὴν γραφὴν ταύτην ἣν προεῖπε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον διὰ στόματος Δαυῒδ περὶ Ἰούδα τοῦ γενομένου ὁδηγοῦ τοῖς συλλαβοῦσι τὸν Ἰησοῦν,” (Πράξ. α΄16). Εδώ ο Πέτρος λέει ότι το Άγιο Πνεύμα προφήτευσε μέσω του στόματος του Δαβίδ (για την προδοσία του Ιούδα).

8. “λειτουργούντων δὲ αὐτῶν τῷ Κυρίῳ καὶ νηστευόντων εἶπε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· Ἀφορίσατε δή μοι τὸν Βαρνάβαν καὶ τὸν Σαῦλον εἰς τὸ ἔργον ὃ προσκέκλημαι αὐτούς.” (Πράξ. ιγ΄2).

9. “ἐλθόντες κατὰ τὴν Μυσίαν ἐπείραζον κατὰ τὴν Βιθυνίαν πορεύεσθαι· καὶ οὐκ εἴασεν αὐτοὺς τὸ Πνεῦμα.” (Πράξ. ιστ΄7). Δεν άφησε (επέτρεψε) το Άγιο Πνεύμα το Απ. Παύλο να πορευθεί στη Βιθυνία.

10. “προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος.” (Πράξ. κ΄28). Το Άγιο Πνεύμα χειροτονεί επισκόπους, γι’ αυτό και το εδάφιο αυτό εμπεριέχεται στην αποστολική περικοπή (Απόστολος) της Κυριακής των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου¹⁰.

11. “πάντα δὲ ταῦτα ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται.” (Α΄ Κορ. ιβ΄11). Εννοεί ότι το Άγιο Πνεύμα μοιράζει όλα τα χαρίσματα σύμφωνα με τη Θεία του θέληση.

Συμπέρασμα: Το Άγιο Πνεύμα είναι ισότιμο με τις άλλες δύο υποστάσεις της Αγίας Τριάδος και αδιαίρετο απ’ αυτές.

Οι Μ.τ.Ι. Απορρίπτουν την τριαδικότητα του Θεού και κακοποιούν τα εξής χωρία της Αγίας Γραφής για να .. πείσουν:

α΄ “Ἄκουε, Ἰσραήλ· Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι·” (Δευτ. στ΄4). Ερμηνεία των Μ.τ.Ι.: “άκουσε Ισραήλ. Ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος.

Ορθόδοξη ερμηνεία: Το ότι ο Θεός είναι ο μοναδικός κυρίαρχος του σύμπαντος δεν αναιρεί την ορθόδοξη πίστη που δέχεται τη μοναδικότητα του Θεού με τρεις υποστάσεις: Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα.

Απαντητικό χωρίο: “ὅτι τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῷ οὐρανῷ, ὁ Πατὴρ, ὁ Λόγος καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, καὶ οὗτοι οἱ τρεῖς ἕν εἰσι. 8 καὶ τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῇ γῇ, τὸ Πνεῦμα καὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸ αἷμα, καὶ οἱ τρεῖς εἰς τὸ ἕν εἰσιν.” (Α’ Ιωάν. ε΄7). Τι ποιο σαφές απ’ αυτό; [Βέβαια οι “ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά” βρήκαν και χρησιμοποίησαν άλλο κείμενο (!!!) κα΄ποιοων λειψών κωδίκων του Ιερού Κειμένου, με αποτέλεσμα να μη βγαίνει νόημα. Γι’ αυτούς τους επαγγελματίες διαστροφείς όμως της Αγίας Γραφής “συμφέρει” καλύτερα η θολούρα παρά η διαύγεια.]

β΄ “Οὐχὶ πατὴρ εἷς πάντων ὑμῶν; οὐχὶ Θεὸς εἷς ἔκτισεν ὑμᾶς; τί ὅτι ἐγκατέλιπε ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ τοῦ βεβηλῶσαι τὴν διαθήκην τῶν πατέρων ὑμῶν;” (Μαλαχ. β΄10). Και εδώ το κείμενο ομιλεί για έναν Θεό χωρίς να αναφέρει την τριαδικότητά Του – πράγμα που γενικά δεν αναφέρεται ρητά στην Παλαιά Διαθήκη πλην κάποιων περιπτώσεων, που θα αναφέρουμε πιο κάτω – γιατί θέλει ο προφήτης να δείξει ότι όλοι οι άνθρωποι (εδώ Ιουδαίοι) είναι αδέλφια γιατί είναι παιδιά του ίδιου και μοναδικού Θεού. Μάλιστα, όπως σχολιάζει ο Κύριλλος Αλεξανδρείας: “Επειδή δε εις εστί ο διά πάντων και εν πάσι και επί πάντας Θεός, ποία τις αν γένοιτο της διχονοίας πρόφασις;” (Στο βιβλίο του Π.Ν.Τ. “Υπόμνημα εις τον Προφήτην Μαλαχίαν”).

Ακολουθούν μερικά εδάφια που ομιλούν (μαρτυρούν) για το τριαδικό της Θεότητος:

1. “κατὰ πρόγνωσιν Θεοῦ πατρός, ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος, εἰς ὑπακοὴν καὶ ῥαντισμὸν αἵματος Ἰησοῦ Χριστοῦ· χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη πληθυνθείη.” (Α΄ Πετρ. α΄2).

2. “ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ὑμῖν.” (Εφεσ. δ΄4-6).

3. “ὁ δὲ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός, 22 ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν.” (Β΄ Κορ. α΄ 21,22).

4. “Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.” (Β΄ Κορ. ιγ΄13).

5. “Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα· 5 καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσι, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος· καὶ διαιρέσεις ἐνεργημάτων εἰσίν, ὁ δὲ αὐτός ἐστι Θεός, ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν.” (Α΄ Κορ. ιβ΄4-6).

6. “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος,” (Μτθ. κη΄ 19). (Δηλαδή, ο Κύριος λέει στους μαθητές Του να βαπτίζουν τους πιστούς στο όνομα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος).

7. “καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ γένος ἓν καὶ χεῖλος ἓν πάντων, καὶ τοῦτο ἤρξαντο ποιῆσαι, καὶ νῦν οὐκ ἐκλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν πάντα, ὅσα ἂν ἐπιθῶνται ποιεῖν δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον ” (Γεν. ια΄6-7). Τα λέει ο Κύριος πριν τιμωρήσει τους υπερφίαλους του πύργου της Βαβέλ. Και όμως ομιλεί χρησιμοποιώντας το α΄ πληθυντικό πρόσωπο. (Υπονοείται η ομοούσιος και αδιαίρετος Αγία Τριάδα).

8. “καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν, ” (Γεν. α΄26α). Και εδώ έχουμε πληθυντικό αριθμό.

9. “καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν·” (Γεν. γ΄ 22α). Ο μιλεί ο Θεός μετά την πτώση του Αδάμ και λέει ότι το νέο δημιούργημά Του, ο άνθρωπος, μοιάζει μαζί του, χρησιμοποιώντας την αντωνυμία “ημών”, αντί για “ως εμέ”. Δε λέει ότο ο Αδάμ “μου μοιάζει” αλλά “μας μοιάζει”.

Συμπέρασμα: (Ας χρησιμοποιήσουμε τη “πατερική πηγή”)

Για την Αγία Τριάδα ο Κλήμης Ρώμης στην επιστολή του προς τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο (Κλημέντια – ΒΕΠΕΣ 1 τ.) συμπεραίνει:

“ … διαβλέψαντες οι άνθρωποι πιστεύσωσιν εις έναν Θεόν Πατέρα παντοκράτορα, και εις τον μονογενή αυτού Υιόν τον προ αιώνων εξ αυτού αφράστως γενηθέντα, και εις το Πνεύμα το Άγιον το εξ αυτού αρρήτως (ασύληπτα) εκπορευόμενον, ένα Θεόν γνωρίζοντες εν τρισίν Υποστάσεσιν, άναρχον, ατελεύτητον, αιώνιον, αϊδιον, άκτιστον, άτρεπτον (που δεν αλλάζει), αναλλοίωτον, απλούν, ασύνθετον, ασώματον, αόρατον, αφανή, απερίγραπτον, απερίληπτον, άπειρον, ακατανόητον, αγαθόν, δίκαιον, παντοδύναμον, πάντων κτισμάτων δημιουργόν, παντοκράτορα, παντεπόπτην, πάντων προνοητήν, εξουσιαστήν και κριτήν”. (Επιτομή Κλημεντίων 17, σελ. 239,40- σελ. 240,5).

Επίσης ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τονίζει:

“… γνωρίζομε ένα Θεό σε τρεις υποστάσεις, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ως Νου που είναι μόνος αναίτιος και υπάρχει ουσιωδώς, γεννήτορα του μόνου άναρχου Λόγου που υπάρχει ουσιωδώς και πηγή της μόνης αιώνιοας ζωής που υπάρχει ουσιωδώς, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος. Τριάδα σε Μονάδα και Μονάδα σε Τριάδα …” (Ερμηνεία στο “Πάτερ ημών” – Φιλοκαλία τόμος Β΄)

Σε περισσότερα σχετικά με το μυστήριο της Αγίας Τριάδος θα μπορούσε να εντρυφήσει ο καθένας μας διαβάζοντας τον ιερό Αυγουστίνο. (“Αι Εξομολογήσεις”, βιβλίον ΙΓ΄.)

1. Από το βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά “Οι χριστιανικές Γραφές”

2. Οι ερμηνείες είναι παρμένες από τις επίσημες – αναγνωρισμένες ορθόδοξες μεταφράσεις (δες βιβλιογραφία).

3 . Με τη Ανάληψη δηλαδή του Χριστού θεώθηκε κια η ανθρώπινή Του φύση (Ευχή Η΄ Ακολουθίας της Θεία Μεταλήψεως). Έτσι βεβαιώνεταιότι κυριαρχικός σκοπός της ενανθρώπισης του Κυρίου ήταν η ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

4. Αυτή η ταπείνωση αναφέρεται στον προηγούμενο στίχο (Φιλιπ. β΄8) που οι χιλιαστές τον παραβλέπουν ερμηνευτικά: “εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου”.

5. Ειρηναίου Εκκλησιαστική Ιστορία 3/15,34.

6. Οι χιλιαστές το “μεταφράζουν” … αντανάκλαση, δηλαδή είδωλο Θεού!!!

7. Το ότι ο Χριστός είναι αίδιος (χωρίς αρχή) φαίνεται από το χωρίο: “¨Προ του όρη γενηθήναι και πλασθήναι την γην και την οικουμένην και από του αιώνος συ ει” (Ψ. πθ΄2).

8. Οι εικόνες που συναντάμε στην Καινή Διαθήκη: πνοή, ήχος, φως, περιστερά, όταν συνδέονται με το σύνδεσμο “ώσπερ” (ως) αναφέρονται σε εκφάνσεις ή τρόπους παρουσίας του Αγίου Πνεύματος (Β.Π.)

9. Λεξικό Ρημάτων Αρχαίας Ελληνικής, Τζιράκη-Πατάκη, ΑΘΗΝΑ 1984.

10. Η Α΄Οικουμενική Σύνδος συνήλθε το 325 επί Κων/νου του Μεγάλου στη Νίκαια της Βιθυνίας και ασχολήθηκε κυρίως με τον Άρειο που βλασφημούσε το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, λέγοντας ότι ο Χριστός είναι κτίσμα. Αντίθετα στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο το 381 στην Κων/λη, επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου, οι Άγιοι Πατέρες αντιμετώπισαν την αίρεση του Μακεδόνιου που προχώρησε περισσότερο από τον Άρειο, λέγοντας ότι είναι κτίσμα του Θεού το Άγιο Πνεύμα. Ενώ οι σημερινοί χιλιαστές αρνούνται και τη θεότητα του Χριστού και ακόμα και την ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος!!! Δίκαια χαρακτηρίστηκε λοιπόν ο Χιλιασμός ως ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ.