Λίγα χρόνια πριν, ένας σεβάσμιος Γέροντας από το Άγιον Όρος, ο οποίος έχει αφιερώσει την ζωή του στην προσευχή, την άσκηση και τους πνευματικούς αγώνες, αρρώστησε βαριά. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο μεγάλης πόλεως, όπου, μετά από πολλαπλές εγχειρήσεις, παρέμενε στην εντατική για αρκετές εβδομάδες. Με πίστη στον Θεό δέχτηκε και αυτή την δοκιμασία, ελπίζοντας για μία ακόμη φορά στο έλεός Του. Όλο εκείνο το χρονικό διάστημα, τον συνόδευαν οι προσευχές των εκατοντάδων πνευματικών του παιδιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, τα οποία αγωνιούσαν για την ζωή και την πορεία της υγείας του και παρακαλούσαν νύχτα και μέρα τον Θεό να μην τους στερήσει τον Γέροντά τους.
Η κατάσταση της υγείας του όμως επιδεινώθηκε από μια επικίνδυνη ενδονοσοκομειακή λοίμωξη και κατέστη μη αναστρέψιμη. Ενώ βρισκόταν στο κρεβάτι της εντατικής περνώντας τις τελευταίες, όπως όλα έδειχναν στιγμές της ζωής του, νοιώθει μια δύναμη να τον σηκώνει και να τον ανεβάζει ψηλά. Είχε έρθει η ώρα του θανάτου!! Η αγία του ψυχή χωρισμένη πλέον από το σώμα, που παρέμεινε πίσω στο κρεβάτι άψυχο, είχε πάρει ήδη τον δρόμο για τον ουρανό.
Ενώ η άνοδος της ψυχής συνεχιζόταν, ξαφνικά βρέθηκε σε ένα μέρος με απόλυτο σκοτάδι, ενώ φοβερές κραυγές άρχισαν να ακούγονται γύρω της, ήχοι και θόρυβοι τρομακτικοί. Και τότε φοβεροί δαίμονες την κυκλώνουν, την αρπάζουν και αρχίζουν να την τραβούν με λύσσα πηγαίνοντας την όπου εκείνοι ήθελαν. «Τώρα είσαι δικός μας! Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει! Προλάβαμε και σε αρπάξαμε εμείς…» έλεγαν περιπαιχτικά οι δαίμονες.
Η ψυχή του Γέροντα τρέμει από φόβο. Ο θάνατος δεν ήταν τίποτε μπροστά σ’αυτό, που περνούσε τώρα. Μέσα σε αυτόν τον χαλασμό, μόλις και μετά βίας κατορθώνει να ψελλίσει μια λέξη… «Παναγία μου!»
Αμέσως ακούγεται ένας μεγάλος κρότος, το σκοτάδι διαλύεται και προβάλει ένα ολόλαμπρο παλάτι πάνω στο οποίο βρίσκεται η Κυρία Θεοτόκος. Μόλις Την βλέπει η ψυχή αναφωνεί : Υπεραγία Θεότόκε σώσον με! Και αμέσως οι δαίμονες εξαφανίζονται μην μπορώντας να σταθούν μπροστά στην μητέρα του Θεού. Η ψυχή σπεύδει κοντά Της και της λέει : «Παναγία μου σ’ευχαριστώ! Με τραβούσαν οι δαίμονες…και με γλίτωσες». Τότε η Παναγία μας, λέει στην ψυχή του Γέροντα: «Δεν ήρθε ακόμα η ώρα για την άλλη ζωή. Πήγαινε πίσω … σε χρειάζονται…» Και έτσι έγινε. Σε λίγο ο γέροντας ξύπνησε στο κρεβάτι της εντατικής, σαν να κοιμόταν, χωρίς να έχει γίνει καμία προσπάθεια ανάνηψης, μιας και θεωρούνταν νεκρός, ενώ οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Μια λέξη, αδελφοί μου! Ένα όνομα ήταν αρκετό να σώσει τον άγιο γέροντα, τόσο από τον θάνατο, όσο και από την βάσανο των δαιμόνων. Το όνομα της Παναγίας μας!! «…Παναγία μου!!…» φώναξε η ψυχή και αμέσως λυτρώθηκε! Η επέμβαση της Θεοτόκου ήταν άμεση και καταλυτική.
Κάθε φορά που κάποιος Την παρακαλεί με πίστη και καθαρή καρδιά, η Παναγιά μας σπεύδει να τον βοηθήσει. Αναλογιστείτε σας παρακαλώ, πόσο ανάγκη έχουμε την χάρη και την βοήθεια της Παναγίας μας στην ζωή μας, αλλά και πόσο θα την χρειαστούμε κατά την φοβερή εκείνη ώρα του θανάτου μας. Αν ο άγιος αυτός γέροντας, που αφιέρωσε την ζωή του στον Χριστό και με την νηστεία την αγρυπνία και την προσευχή έχει φτάσει σε μεγάλα μέτρα πνευματικότητας, έπεσε έστω και πρόσκαιρα θύμα των σκοτεινών δαιμόνων, σκεφτείτε τι έχει να περάσει η δική μας ψυχή μόλις χωριστεί από το σώμα.
Η αγάπη και ο σεβασμός μας στην Κυρία Θεοτόκο είναι ένα από τα μέσα της σωτηρίας μας. Για τον λόγο αυτό στους παρακλητικούς κανόνες ψάλλουμε και επαναλαμβάνουμε συνεχώς το : « Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς». Δεν λέμε: «Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών», όπως λέμε για τους Αγίους. Σαφώς και οι πρεσβείες των Αγίων προς τον Κύριον βοηθούν πολύ την ψυχή μας, η Παναγία, όμως ως μητέρα του Θεού, είναι η μόνη μετά τον Θεό, που μπορεί να μας σώσει και να μας χαρίσει την αιώνιο ζωή. Ένας αοίδημος Ιεράρχης της Εκκλησίας μας για να τονίσει την μοναδικότητα της Θεοτόκου πολύ συμπυκνωμένα και παραστατικά έλεγε : «Χωρίς την Παναγία δεν θα υπήρχε Χριστός, χωρίς τον Χριστό δεν θα υπήρχε η σωτηρία, άρα χωρίς την Παναγία δεν θα υπήρχε σωτηρία.»
Οφείλουμε λοιπόν όλοι εμείς καθημερινά, εκτός από ικεσίες και παρακλήσεις, να αναπέμπουμε και την ειλικρινή ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη μας στο σεπτό και πανάγιο πρόσωπό Της. Οφείλουμε αδερφοί μου, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να μην ανεχόμαστε την βλασφημία του παναγίου ονόματός Της, αλλά στο άκουσμά της, να αντιδρούμε και να ψέγουμε εκείνον, που τολμά να κάνει κάτι τόσο ανίερο. Ας μην ξεχνάμε αυτό που αποκάλυψε ο ίδιος ο Κύριος. Ότι όσοι συνεχίζουν αμετανόητοι να βλασφημούν την Παναγία μας, δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας.
Τούτες τις μέρες, που η Ορθοδοξία προετοιμάζεται να εορτάσει το Πάσχα του καλοκαιριού, ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε έστω για λίγο κατά μέρος τις βιοτικές μέριμνες και την πεζή πραγματικότητα και ας στρέψουμε τον νου και την καρδιά μας στον ουρανό. Ας καθαρίσουμε την ψυχή μας απ’ ό,τι μας βαραίνει με την ιερά εξομολόγηση, ας συγχωρήσουμε και ας συγχωρεθούμε με τους αδελφούς μας και ας προσέλθουμε έτοιμοι στο Ποτήριο της ζωής. Τέλος, καθένας από μας, ας κλίνει ευλαβικά το γόνυ μπροστά στην Κυρία Θεοτόκο και ας αναφωνήσει με όλη την δύναμη της ψυχής του: «Παναγιά μου σ’ευχαριστώ! Παναγιά μου, σου οφείλω τα πάντα! Παναγιά μου μόνο εσένα έχω!»
«Εις σε μόνην ελπίζω, και θαρρώ και καυχώμαι και προστρέχω τη σκέπη σου, σώσόν με». Αμήν