Ἅγιος Πορφύριος (Μπαϊρακτάρης).
Νὰ ἔχετε συνέχεια τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ νοῦς σας θ’ ἀποκτήσει εὐλυγισία. Ἡ εὐλυγισία τοῦ νοῦ ἔρχεται ἀπ’ τὴν ἐγρήγορση. Ἐγρήγορση εἶναι ὁ ἔρως γιὰ τὸν Θεό. Εἶναι νὰ ἔχεις πάντα στὸ νοῦ καὶ στὴν καρδιά σου τὸν Χριστό, ἔστω κι ἂν κάνεις ἄλλες δουλειές. Θέλει ἔρωτα πρὸς τὸν Χριστό, λαχτάρα.
Μνήμη Θεοῦ θ’ ἀποκτήσετε μὲ τὴν εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…», μὲ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τοὺς ὕμνους, μὲ τὸ νὰ φέρνετε στὸν νοῦ σας τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καὶ χωρία ἀπ’ τὴν Ἁγία Γραφὴ κι ἀπὸ ἄλλα πνευματικὰ βιβλία. Αὐτό, βέβαια, θέλει ἀγαθὴ προαίρεση· δὲν γίνεται μὲ ἐξαναγκασμὸ ἀλλὰ κυρίως διὰ τῆς θείας χάριτος.
Ἡ θεία χάρις, ὅμως, θέλει τὶς προϋποθέσεις, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση. Ἂν ζεῖτε μέσα στὴ θεία χάρι, δὲν θὰ σᾶς προσβάλει τὸ κακό. Ἂν δὲν ζεῖτε τὸ θεῖον, θὰ σᾶς κυκλώσει τὸ κακό, θὰ σᾶς πιάσει ἡ νωθρότης καὶ θὰ παιδεύεσθε. Ἅμα βλέπετε νωθρότητα, ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι καλὰ στὴν ψυχή. Ἐμεῖς πολλὲς φορές, ὅταν δοῦμε ἕναν ἄνθρωπο ἥσυχο, ἐχέμυθο, κάπως διακριτικό, λέμε: «Πολὺ καλὸς ἄνθρωπος, ἅγιος ἄνθρωπος». Κι ὅμως, μπορεῖ νὰ εἶναι νωθρός. Οἱ νωθροί, οἱ ὀκνηροὶ καὶ οἱ τεμπέληδες δὲν εἶναι ἐντάξει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ.
Ἡ τεμπελιὰ εἶναι πολὺ κακὸ πρᾶγμα. Ἡ νωθρότητα εἶναι ἀρρώστια, εἶναι ἁμαρτία. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς θέλει νωθρούς. Ρέμπελα θὰ ζεῖτε; «Ἐξέχασα νὰ κάνω αὐτὴ τὴ δουλειά, παραδείγματος χάριν, νὰ κλείσω τὴν πόρτα, ὅταν βγῆκα ἀπ’ τὸ δωμάτιο». Τί θὰ πεῖ, «ἐξέχασα»; Νὰ θυμηθεῖς! Νὰ προσέξεις! Ἐνῷ ἡ πολλὴ προσπάθεια, ἡ κίνηση, ὁ κόπος, ἡ δράση εἶναι ἀρετή. Ὁ σωματικὸς κόπος εἶναι ἀγῶνας, ἀγῶνας πνευματικός. Ὅσο ἀπερίσκεπτοι εἶστε, τόσο θὰ βασανίζεσθε. Ἀντίθετα, ὅσο εὐλαβεῖς καὶ προσεκτικοί, τόσο εὐτυχεῖς.