Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.

 Ἄλλωστε μόνο μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἀναστημένου Θεανθρώπου, Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μποροῦσε νὰ δοθεῖ καὶ δίδεται καὶ πάντοτε θὰ προσφέρεται ἡ δύναμη σὲ κάθε Χριστιανό, ἀπὸ τὸν πρῶτο ἕως τὸν τελευταῖο, ὥστε νὰ ξεπεράσει ὅλη τὴ θνητότητα – ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο τὸν θάνατο, ὅλη τὴν ἁμαρτία – ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τὴν ἁμαρτία, ὅλους τοὺς διαβόλους – ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο τὸν διάβολο. Ἐξάλλου, μόνο μέσῳ τῆς Ἀνάστασής Του ὁ Κύριος ἔδειξε καὶ ἀπέδειξε, ὅτι ἡ ζωὴ Του εἶναι Αἰώνια ζωή, ἡ ἀλήθειά Του εἶναι Αἰώνια Ἀλήθεια, ἡ ἀγάπη Του εἶναι αἰώνια Ἀγάπη, τὸ καλὸ Του εἶναι Αἰώνιο Καλό, ἡ χαρὰ Του εἶναι Αἰώνια Χαρὰ καὶ ὅτι Αὐτὸς δίνει τὰ πάντα σὲ κάθε Χριστιανὸ ἀπὸ ἀπαράμιλλη φιλανθρωπία. Δὲν ὑπάρχει κανένα γεγονός, ὄχι μόνο στὸ Εὐαγγέλιο ἀλλὰ καὶ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τὸ ὁποῖο νὰ εἶναι τόσο τεράστιο, τόσο συντριπτικό, τόσο ἀναμφισβήτητο, ὅπως εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἀναμφίβολα, σέ оλόκληρη τὴν ἱστορική του πραγματικότητα, τὴν ἱστορικὴ δύναμη καὶ τὴν παντοδυναμία του, ὁ Χριστιανισμὸς βασίζεται στὸ γεγονὸς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὸ σημαίνει πίστη στὴν αἰώνια ζωντανὴ προσωπικότητα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ πολύχρονη καὶ συνεχῶς θαυμαστὴ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ. Ἐὰν ὑπάρχει ἕνα γεγονός, στὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ κατατείνουν ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καὶ γενικὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ, τότε αὐτὸ τὸ γεγονὸς εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁμοίως, ἐὰν ὑπάρχει μία Ἀλήθεια, στὴν ὁποία μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν ὅλες οἱ ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, τότε αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιπλέον, ἐὰν ὑπάρχει μιὰ πραγματικότητα, στὴν ὁποία μποροῦν νὰ συγκεραστοὺν ὅλες οἱ πραγματικότητες τῆς Καινῆς Διαθήκης, τότε αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Τέλος, ἐὰν ὑπάρχει ἕνα θαῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, στὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ κατατείνουν ὅλα τὰ θαύματα τῆς Καινῆς Διαθήκης, τότε αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε μόνο ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ γίνεται φανερὰ γοητευτικὴ ἡ μορφὴ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τοῦ ἔργου Του. Μόνο στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ λαμβάνουν πλήρη ἐξήγηση ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ὅλες οἱ ἀλήθειές Του, ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα δηλαδὴ τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Μέχρι τήν Аνάστασή Του, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δίδαξε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἔδειξε, ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος πράγματι ἡ αἰώνια ζωή. Μέχρι τὴν Ἀνάστασή Του, δίδαξε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν Aνάστασή Του κατέδειξε ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ὄντως ἡ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέχρι τὴν Ἀνάστασή Του, Ἐκεῖνος δίδαξε ὅτι ἡ πίστη σὲ Αὐτὸν ὁδηγεῖ ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, ἔδειξε ὅτι ἔχει νικήσει τὸ θάνατο, παρέχοντας στοὺς νεκροὺς τὴν ζωὴ καὶ διασφαλίζοντας τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ἀθανασία. Ναί, ναί, ναί: Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς κατέδειξε καὶ ἀπέδειξε, ὅτι εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεάνθρωπος σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπινους καιρούς.

Ἐπιπλέον, χωρὶς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Θεάνθρωπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ οὔτε ἡ ἀποστολικότητα τῶν Ἀποστόλων οὔτε τὸ μαρτύριο τῶν Μαρτύρων οὔτε ἡ ὁμολογία τῶν Ὁμολογητῶν οὔτε ὁ ἀσκητισμὸς τῶν ἐρημιτῶν οὔτε ἡ θαυματουργία τῶν θαυματουργῶν οὔτε πάλι θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ πίστη τῶν πιστευσάντων οὔτε ἡ ἀγάπη οὔτε ἡ ἐλπίδα τῶν ἐλπιζόντων οὔτε ἡ νηστεία τῶν νηστευτῶν οὔτε ἡ προσευχὴ τῶν ἱκετῶν οὔτε ἡ εὐγένεια τῶν εὐγενῶν οὔτε τὸ πένθος τῶν θρηνούντων οὔτε κανένα ἄλλο χριστιανικὸ κατόρθωμα. Ἐὰν ὁ Κύριος δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ, δὲν θὰ γέμιζε ὡς ἐκ τούτου τοὺς μαθητές του μὲ τὴν βίαιη δύναμη καὶ τὴν θαυματουργὴ σοφία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὔτε θὰ τοὺς εἶχε συγκεντρώσει, ὅταν ἦσαν ἔντρομοι καὶ φυγάδες, καὶ οὔτε θὰ τοὺς ἔδινε τὸ θάρρος, τὴ δύναμη καὶ τὴ σοφία νὰ κηρύξουν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὸν ἀναστημένο Κύριο ἄφοβα, δυνατὰ καὶ σοφά. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, δὲν πρόκειται κατοπινὰ καὶ νὰ πεθάνουν γιὰ Αὐτόν; Καὶ ἂν ὁ ἀναστημένος Σωτῆρας δὲν τοὺς γέμισε μὲ θεϊκὴ δύναμη καὶ σοφία, πῶς θὰ ἔβαζαν στὸν κόσμο φωτιὰ μὲ τὴν ἀσίγαστη φλόγα τῆς πίστεως, αὐτοὶ οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν ἦταν λόγιοι ἀλλὰ ἀδαεῖς καὶ φτωχοί; Ἑπομένως, ἐὰν ἡ χριστιανικὴ πίστη δὲν εἶναι ἡ πίστη τοῦ Ἀναστάντος, καὶ ἑπομένως τοῦ αἰώνιου καὶ ζωοδότου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε ποιός θὰ ἐνθουσίαζε τοὺς μάρτυρες γιὰ τὸν ἆθλο τοῦ μαρτυρίου, τοὺς ὁμολογητὲς γιὰ τὸν ἆθλο τῆς ὁμολογίας, τοὺς ἀσκητὲς γιὰ τὴν ἆθλο τῆς ἀσκήσεως, τοὺς Ἀναργύρους γιὰ τὸν ἆθλο τῆς ἀνάργυρης φιλαδελφείας, τοὺς ἀναχωρητὲς γιὰ τὸν ἆθλο τῆς ἀναχωρητικῆς βιοτῆς καὶ κάθε χριστιανὸ γιὰ ὁποιονδήποτε ἆθλο τοῦ Εὐαγγελίου;

Αὐτὸ ἰσχύει τόσο γιὰ μένα, ὅσο καὶ γιὰ σένα καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, γιατί ὁ θαυμάσιος καὶ γλυκὺς Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀναστημένος Θεάνθρωπος, δηλαδὴ τὸ μόνο ὅν κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μὲ τὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος στὴ γῆ μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τόσο τὸν θάνατο ὅσο καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν διάβολο καὶ νὰ γίνει εὐτυχισμένος, μετέχοντας στὸ ἀθάνατο καὶ Αἰώνιο Βασίλειο τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ καὶ ἀμέτρητες περισσότερες φορές: Χριστὸς Ἀνέστη!

Μετάφραση ἀπὸ τὰ Σέρβικα: Γεώργιος Ἰω. Ἀβραμόπουλος