Γέρων Θαδδαῖος Στρμπούλοβιτς τῆς Βιτόβνιτσα.

Δὲν μποροῦμε νὰ ζοῦμε τὴ ζωὴ χωρὶς ἀγάπη, καὶ ὅπου δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, ἡ ζωὴ γίνεται μαρτύριο. Εἴμαστε τέτοια ὄντα, ποὺ πρέπει νὰ ἀφιερώσουμε τὴν καρδιά μας σὲ κάποιον· ἂν τὴν ἀφιερώσουμε σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο, πάντοτε θὰ εἴμαστε θλιμμένοι καὶ δὲν θὰ λάβουμε ὡς ἐπιστροφὴ ἐκεῖνο ποὺ τοῦ δίνουμε. Μᾶς χρειάζεται θεμέλιο, ποὺ νὰ μὴ μεταβάλλεται. Ἂν ἀφιερώσουμε τὴν καρδιά μας στὴ ζωντανὴ ἢ τὴ νεκρὴ φύση, αὐτὸ δὲ θὰ μᾶς δωρίσει ἐκεῖνο ποὺ ἀναζητοῦμε, ἐπειδὴ σ’ ὅλα αὐτὰ βλέπουμε ἀτέλειες καὶ κυριαρχεῖ κάποιου εἴδους κενό.

Ἀποχωριστήκαμε ἀπὸ τὴν Πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸν Κύριο, καὶ στραφήκαμε πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὴν Πηγὴ τῆς ζωῆς, ἔχουμε τὰ πάντα: εἰρήνη, χαρά, παρηγοριὰ καὶ ἀνείπωτη ἀγάπη.

Ἔτσι καὶ οἱ γονεῖς μας, ποὺ μᾶς πρόσφεραν ἀγάπη, δικαίως ζητοῦν νὰ τοὺς ἀνταμείψουμε μὲ ἀγάπη. Ὅταν ἐπιστρέφουμε ἀγάπη, τότε κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσει. Τότε γινόμαστε ἕνα, ὁμοϊδεάτες. Ὅ,τι ἐπιθυμοῦν οἱ ἄλλοι, τὸ ἐπιθυμῶ κι ἐγώ, καὶ ἀντιστρόφως. Πάντα ὑπάρχει ἁρμονία καὶ κυριαρχεῖ εἰρήνη καὶ ἡσυχία. Ἀλλὰ ὅταν βρισκόμαστε σὲ πεδίο μάχης μὲ τοὺς λογισμούς, τότε εἴμαστε πάντοτε ἀνήσυχοι καὶ σὲ συγκρούσεις.

Καὶ ὁ Ἐπουράνιος Πατέρας μας ζητᾶ ἀπὸ μᾶς, ὅ,τι καὶ οἱ ἐπίγειοι γονεῖς μας: αὐτοὶ θέλουν τὰ παιδιὰ νὰ εἶναι ἱκανοποιημένα, εἰρηνικά, ἥσυχα καὶ τρυφερά. Ἀλλὰ ὁ Ἐπουράνιος Πατέρας περιμένει κάτι περισσότερο: νὰ συμμετέχουμε στὸν δικὸ Του πλοῦτο τῆς ἀγάπης, ἐπειδὴ Ἐκεῖνος τὸ θέλει.

Ἔτσι ἀνυψωνόμαστε πάνω ἀπὸ τὶς προσβολὲς καὶ οἱ προσβολὲς δὲν μᾶς ἐπηρεάζουν. Μὰ ὅσο κι ἂν μᾶς προσβάλλουν, ἐμεῖς συγχωροῦμε.