Με πόνο ψυχής, ευρισκόμενος μακριά από τη Λάρισα, πληροφορήθηκα την προς Κύριον εκδημία του αγαπητού κυρίου-μακαριστού πια-Δημητράκη Αλεξάνδρου. Έτσι τον αποκαλούσαμε εμείς: κύριο Δημητράκη. Νομίζω και πολλοί άλλοι… Ήμασταν μακρινοί συγγενείς εξ αγχιστείας. Τον γνωρίζαμε οικογενειακώς, αφού πολλές φορές συναντιόμασταν σε κοινό συγγενικό μας σπίτι. Ήταν, όμως, και ο κύριος που μάς χάριζε παιχνίδια, σοκολατάκια και καραμέλες στα παιδικά μας χρόνια… Αλλά κι όταν έγινα διάκονος και ιερέας, κάθε φορά που πήγαινα στο μαγαζί του να αγοράσω παιχνίδια είτε για γνωστά μου παιδάκια, είτε για λογαριασμό της Μητρόπολης για τα παιδιά των ιερέων, θα μου έδινε σοκολατάκια. Αχ, αυτά τα σοκολατάκια! Λες και ήταν ζαχαροπλάστης… Και φυσικά θα έκανε και μεγάλη έκπτωση.
Όταν τοποθετήθηκα εφημέριος στον Άγιο Αχίλλιο, έγινα ο παπάς της ενορίας του. Αναπτύξαμε μια ωραία σχέση και συνεργασία. Εντυπωσιάστηκα από την καλοσύνη και την απλότητα που είχε, ενώ εκείνος ήταν ένας ευπατρίδης, ένας αγνός αριστοκράτης-ίσως ο τελευταίος της πόλης μας. Καθώς μιλούσα μαζί του έβλεπα τους τρόπους του, άκουγα το λεξιλόγιό του και θαύμαζα την ανατροφή του που έμενε ανεξίτηλη στο πέρασμα του χρόνου. Βοηθούσε πολύ στο φιλανθρωπικό έργο. Έδινε με την ψυχή του για όσους είχαν ανάγκη. Προσέφερε χρήματα, τρόφιμα και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για την ανακούφιση των εμπερίστατων αδερφών. Επιπροσθέτως αγαπούσε πολύ τον ναό μας και τον Άγιο Αχίλλιο. Η οικογένειά του είχε κάνει πολλές δωρεές, μεταξύ των οποίων το αργυρό «πουκάμισο» της εφέστιας εικόνας του πολιούχου μας, την εικόνα της Παναγίας που βγάζουμε στους Χαιρετισμούς και τις Παρακλήσεις της, έργο των περίφημων Δανιηλαίων, την εικόνα της Αγίας Ευφημίας κ.ά. Ο ίδιος, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, έδινε τα χρήματα κάθε χρόνο στο πανηγύρι του Αγίου μας, για τον ανθοστολισμό του τέμπλου και της εφέστιας εικόνας του Αγίου Αχιλλίου.
Κάναμε πολλές συζητήσεις, τόσο στο κατάστημά του, όσο και στο σπίτι του όπου τον επισκεπτόμασταν μετά τη συνταξιοδότησή του. Πάντα γλυκός, ευπροσήγορος, φιλόξενος, χαμογελαστός μιλούσε με νοσταλγία για το οικογενειακό παρελθόν, καθώς και για την ιστορία της Λάρισας. «Ραφαηλάκο, εμείς που δεν παντρευτήκαμε είμαστε άκαρπα δένδρα», μου έλεγε με το χαρακτηριστικό του μειδίαμα. «Εμείς, κύριε Δημητράκη, είμαστε σαν τα πλατάνια», του απαντούσα. «Μπορεί να μην έχουν καρπούς, αλλά κάτω από τον ίσκιο τους ξεκουράζονται και δροσίζονται οι άνθρωποι». Πόσο του άρεσε αυτό! Όταν με έβλεπε μου το θύμιζε: «είμαστε πλατάνια, Ραφαηλάκο…».
Το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό. Ένα σωστό μουσείο. Παλιά έπιπλα, διακόσμηση των αρχών του 20ου αιώνα. Ήταν ένα κομμάτι της παλιάς Λάρισας, όπως και ο ίδιος. Εκεί γυρίστηκε από την ταινία «ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ» η σκηνή που ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ (Παπαφλέσσας) ήταν υπουργός στο γραφείο του! Σε αυτό το σπίτι πήγαινα τακτικά. Μου άρεσε πολύ. Χάζευα τα παλιά έπιπλα, τις ταπετσαρίες στους τοίχους, τα ταβάνια, τα φωτιστικά… Επισκεπτόμασταν τον κύριο Δημητράκη με τους νέους του Αγίου Αχιλλίου. Μάς υποδεχόταν με χαρά, καλοντυμένος όπως πάντα. Με μουσικά όργανα τραγουδούσαμε παλιά τραγούδια μαζί του και στις γιορτές των Χριστουγέννων τού λέγαμε τα κάλαντα. Πόσο χαιρόταν η ψυχή του! «Εγώ τι να σας δώσω τώρα;» και μάς γέμιζε σοκολατάκια, ξηρούς καρπούς, καραμέλες…
Θα μας λείψει η παρουσία του. Θα μείνει όμως παντοτινά στη μνήμη και στις καρδιές μας. Το ήθος του. Το χαμόγελό του. Οι αρετές του. Οι καλοσύνες του. Η γλυκιά γεύση από τα σοκολατάκια…
Αιωνία σου η μνήμη, κύριε Δημητράκη!
π.Ραφαήλ
