Gillet Lev Fr. (1893- 1980).

Ἀναφέρουμε συχνά τήν περικοπή ἐκείνη τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου ὁ Ἰησούς μιλάει γιά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ. Αὐτά πού ἔκαναν νά ὠχριᾷ ἡ δόξα τοῦ Σολομῶντος. Ὁ Ἰησούς μᾶς καλεῖ νά θαυμάσουμε τήν ὀμορφιά τοῦ θείου ἔργου. Κάτι περισσότερο: μᾶς παρακινεῖ νά πλημμυρίσουμε μ’ ἐμπιστοσύνη πρός τόν οὐράνιο Πατέρα μας. Σ’ Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ντύνει τo χορτάρι τῆς μιᾶς μέρας μέ τέτοιο τρόπο, πολύ περισσότερο θά φροντίσει γιά τά παιδιά του, τούς ἀνθρώπους. Μά ἐδῶ ἔχουμε μόνο μιάν ἄποψη τῆς σχέσεως τοῦ Ἰησοῦ πρός τή φύση. Καί μάλιστα, ὄχι τήν πιό βαθειά.

Μιά συμβολική ἑρμηνεία τῆς φύσεως δέν ἐξαντλεῖ βέβαια τή σημασία της. Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἡ φύση ἀποτελεῖ ἕνα ἀνοικτό βιβλίο, πού μέ τήν κάθε λεπτομέρειά του ὑποβάλλει -μέ κάποιαν ἀσάφεια  φυσικά-  πραγματικότητες τῆς ὑπερφυσικῆς ζωῆς. Κάτι πού χαρακτηρίζει τό δαιμόνιο τοῦ Μεσαίωνος, ἦταν αὐτή ἀκριβῶς ἡ ζωντανή διαίσθηση τοῦ συμβολισμοῦ τῆς φύσεως. Ἀλλά πρέπει νά προχωρήσουμε πέρα ἀπ’ αὐτόν.

Ἡ φύση εἶναι προσανατολισμένη. Ἀποκαλύπτει μιά προσπάθεια, μιά τάση πρός τόν Ἰησού Χριστό. Ὁ Ἰησούς εἶναι τό νόημα καί ὁ σκοπός κάθε φυσικῆς ἐξελίξεως. Εἶναι ἡ μυστική αἰτία, τό ἐνδεικτικό τόξο, ἡ ὁδηγητική γραμμή τῶν φαινομένων τῆς φύσεως.

«Ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λούκ. 19, 40), λέει ὁ Ἰησούς στούς Φαρισαίους, πού τοῦ ζητοῦσαν νά ἐπιτιμήσει τούς μαθητάς του. Ὁ Ἰησοῦς κάνει ἕναν ὑπαινιγμό γι’ αὐτό, πού ἀποτελεῖ τό κύριο λειτούργημα τῆς φύσεως (κατανοητό μόνο ἀπό τούς πιστούς). Ἡ φύσῃ ψιθυρίζει τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, κράζει πρός τόν Ἰησοῦ, ἔστω κι ἄν τό προπατορικό ἁμάρτημα τοῦ ἀνθρώπου εἶχε ἐπάνω της ἐπιπτώσεις καί συνέπειες ὀδυνηρές. Ὅλα τά στοιχεῖα τῆς φύσεως τείνουν πρός τό Θεάνθρωπο. Ἡ πέτρα καί ὁ βράχος θά δώσουν τό μνημεῖο ἐνταφιασμοῦ τοῦ Σωτῆρος. Τό νερό θά βρεῖ τό ὕψιστο νόημά του στό Βάπτισμα πού ἀναγεννᾷ. Οἱ ἐλιές θά δώσουν τό λάδι, πού χρίει καί θεραπεύει τούς ἀρρώστους μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Τά στάχια τοῦ σταριοῦ καί τά σταφύλια τῶν ἀμπελιῶν θά δώσουν τό ψωμί καί τό κρασί, μέ τά ὁποῖα ὁ Κύριος θά πραγματοποιήσει τό μυστήριο τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του. Ἀπό τό δένδρο θά γίνει τό ξύλο τοῦ σταυροῦ. Ἔτσι ἡ ἴδια ὁρμή, ἡ ἴδια κίνηση, σπρώχνει πρός τό Χριστό ὁλόκληρη τήν πλάση. Καί μαζί της ὅλον τόν ἀνθρώπινο μόχθο -τοῦ θεριστοῦ, τοῦ ἀρτοποιοῦ, τοῦ ἀμπελουργοῦ καί τῶν  ἄλλων-  πού βοηθεῖ σ’ αὐτό τό ἀνέβασμα, σ’ αὐτή τή μεταμόρφωση.