Του π.Ραφαήλ Ευαγγέλου.
Τον «δάσκαλο», έτσι αποκαλούσα πάντοτε τον Κυριαζή, τον ήξερα εξ όψεως από μικρό παιδάκι. Είχαμε κοινούς οικογενειακούς φίλους από την ιεροψαλτική οικογένεια της Λάρισας και γι’ αυτό ερχόταν συχνά στη γειτονιά μου. «Να, ο Κυριαζής!», έλεγε ο πατέρας μου. Τον γνώρισα, όμως, καλύτερα από τον Οκτώβριο του 1999, οπότε τοποθετήθηκα διάκονος του Μητροπολιτικού Ναού Λαρίσης, όπου έψαλλε ως Πρωτοψάλτης από το 1963. Τον αγάπησα δε πολύ απ’ όταν διορίστηκα προϊστάμενος στον Άγιο Αχίλλιο, τον Δεκαπενταύγουστο του 2001.

Έναν άνθρωπο τον γνωρίζεις και τον αγαπάς, όταν τον ζεις, όταν συνοδοιπορείς μαζί του στη ζωή. Κι εμείς με τον «δάσκαλο» πορευτήκαμε μαζί είκοσι ολόκληρα χρόνια! Τότε είδα την ταπείνωσή του, παρόλο που ήταν ο «Μέγας» Κυριαζής! Διδάχτηκα από τη σεμνότητα και τη σιωπή του. Την ευγένεια του χαρακτήρα του και την υπακοή του. Δεν έλεγε πολλά, μάλλον τα λόγια του ήταν ελάχιστα, αλλά διδακτικά, σεμνοπρεπή, «άλατι ηρτυμένα». Συχνά μας έλεγε ιστορίες από τη ζωή του. Πώς ήρθε στη Λάρισα, όντας φαντάρος, σταλμένος από τον δάσκαλό του, τον Καραμάνη, για να αναλάβει το δεξιό αναλόγιο του Αγίου Αχιλλίου, στην «παράγκα». Πώς έψαλλε έναν ολόκληρο μήνα στην Πόλη με τον Πατριάρχη Αθηναγόρα. Πώς τον καλούσαν σε εκκλησιαστικές πανηγύρεις σε όλη την Ελλάδα και συνέψαλλε με τους μεγάλους ψάλτες, όπως τον Ταλιαδώρο, τον Καραμάνη, τον Βασιλικό και άλλους. Ποιες συνήθειες είχαν παλαιοί ιερείς του Ναού. Ποιους Λαμπαδαρίους είχε όλα αυτά τα χρόνια…
Είχε προικιστεί από τον Θεό με μια υπέροχη φωνή, ιδιαίτερη, ξεχωριστή. Καλλιέργησε αυτό το σπουδαίο τάλαντο, γιατί, όπως έλεγε, δεν έπρεπε να το θάψει στη γη. Ευχαριστούσε διαρκώς με παιδική αθωότητα τον Κύριο που του το είχε δωρίσει. Έψαλλε μέσα από την ψυχή του, με πάθος, βγάζοντας στο αναλόγιο, το οποίο πράγματι κόσμησε τα εξήντα χρόνια της ψαλτικής του διακονίας, ό,τι ωραιότερο έκρυβε η καρδιά του. Τι να πω για τη μουσική του παιδεία και τις γνώσεις του στη βυζαντινή μουσική! Γνώριζε τα μουσικά κείμενα απ’ έξω και τα διάβαζε ανάποδα, όπως μαρτυρούν οι πολλοί μαθητές του. Αλλά και δικά του κομμάτια συνέθεσε ή αυτοσχεδίαζε την ώρα των ιερών ακολουθιών!
Διακρινόταν για την αγάπη του στον «παππού» Άγιο Αχίλλιο, όπως με σεβασμό τον αποκαλούσε και προσπαθούσε να είναι άψογος απέναντί του. Ο Άγιος Αχίλλιος τον κράτησε στη θέση του όλα αυτά τα χρόνια, καθώς έψαλλε στο αναλόγιο με έξι Μητροπολίτες Λαρίσης, αρκετούς τοποτηρητές και δεκάδες ιερείς και διακόνους. Σε όλους φέρθηκε με ευγένεια, εκκλησιαστικό φρόνημα και υποδειγματικό ήθος, γι’ αυτό και συνεργάστηκε με όλους χωρίς προβλήματα. Όλοι τον σεβόντουσαν και τον αγαπούσαν.
Είναι αλήθεια ότι μας λείπει, αφού λόγω ηλικίας αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Είναι αισθητή η απουσία του, η φωνή του, ο μοναδικός τρόπος που έψαλλε και που απήγγειλε τον Απόστολο. Θυμόμαστε τις Μεγάλες Εβδομάδες, τους Χαιρετισμούς, τα Σαρανταλείτουργα, τις Δοξολογίες στις επίσημες ημέρες… Τον αισθανόμαστε όμως κοντά μας, παρόντα στο αναλόγιό του που τόσο αγάπησε και με συνέπεια διακόνησε. Ο Θεός να του χαρίζει χρόνια, για να εύχεται για τις νέες γενιές των ιεροψαλτών και για να στηρίζει, με τις προσευχές του, τα νέα παιδιά που ψάλλουν στον Μητροπολιτικό μας Ναό. παπ