Φωτιά μη καις τα δάση, τα βουνά,

τους κάμπους, τ’ όμορφα χωριά,

τα δένδρα, τους αγρούς και το χορτάρι.

Μη καις τους τόπους τους ιερούς

και τις πηγές της δόξας.

Μη καις τα ζώα, τα πουλιά, τις μέλισσες,

Τις ανθισμένες ρεματιές, τα δροσερά λιβάδια,

τα πεύκα, τα αιωνόβια,

τα λιόδεντρα, τις καρυδιές,

τους κήπους με τις λεμονιές,

τ’ αμπέλια που ωρίμασαν με τον ιδρό του μόχθου.

Φιλιώσου με τον άνεμο

και όταν σε βλέπει από μακριά,

να αλλάζει δρόμο σιωπηλά και να κοπάζει.

Φιλιώσου και με την βροχή

να πέφτει αμέσως με χαρά γλυκά να σε σκεπάζει.

Φιλιώσου με τον άνθρωπο

και μείνε πάντα βοηθός,

πιστή στην κάθε πρόοδο,

 που  του θερμαίνει την καρδιά.

Είθε στη θέση σου ξανά, σαν πυρκαγιά,

η φλόγα για την αρετή να λάμψει,

να κάψει εκείνη δυνατά,

μέσα στην ψυχή τα πάθη,

να γίνει ασίγαστη πυρά,

να διώξει κάθε περιττό, κάθε σκιά,

να κάψει αγκάθια και δεσμά,

ξερά κλαδιά, σχοινιά που καθηλώνουν,

σελίδες άχρηστες, θαμπές, αδόκιμα γραμμένες,

που δίδαξαν την άρνηση και φέραν την οδύνη,

να κάψει τους ξερούς κορμούς,

με ρίζες μες το χώμα, που μείναν με γυμνά  κλαδιά,

και κόβουνε τον δρόμο.

Να βγει καινούργια βλάστηση να φέρει την ελπίδα

να μείνει ο δρόμος ανοικτός στην ποθητή Αλήθεια.

Σταύρος Ι. Μπαλογιάννης

Αύγουστος 2021