Σερμέτης Τριαντάφυλλος, Δρ. Φιλοσοφίας.

Ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια ὑπάρχει ἕνας ἰὸς ποὺ ἔχει μολύνει τὶς κοινωνίες. Εἶναι ἡ ψευδαίσθηση, ὅτι ἡ ἄγνοια εἶναι ἐξίσου ἔγκυρη μὲ τὴ γνώση. Τοῦτο σημαίνει ὅτι, γιὰ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ κάποιος στὴ δημόσια σφαῖρα μὲ ὅπλο τὴν ἄγνοιά του (τὸ τίποτα) καὶ γιὰ νὰ ἀποκτήσει ἀξία, ἐπιλέγει νὰ γίνεται χυδαῖος καὶ ἐξαιρετικὰ ἀγενὴς καί, ἀσκώντας βία σωματικὴ καὶ ψυχική, νὰ ἐπιβάλλεται στοὺς ἄλλους. Τὸ «παράδοξο» εἶναι, ὅτι αὐτὸς ὁ τρόπος πετυχαίνει καὶ ἀποκτᾶ ἀκροατές-θαυμαστές. Τοῦτο ἰσχύει στὴν πολιτική, κατὰ κύριο λόγο, καὶ στὴ συνέχεια διαχέεται στὴν κοινωνία μέσω τῶν ΜΜΕ. Ἡ διάθεση νὰ ἐπιβληθεῖ κάποιος, δίχως τὴν πραγματικὴ γνωστικὴ ἀξία του ἀλλὰ μὲ ὁποιοδήποτε μέσο, ὁδηγεῖ ἀναπόδραστα στὴν ἀγένεια καὶ στὴ χυδαιότητα. Εἶναι ὁ ἀνταγωνισμὸς τῆς ἀτομικῆς ἐπιβίωσης, ὁ ἀνταγωνισμὸς τῆς φάρμας τῶν ζώων.

Ὁ ἀβυσσαλέος ἀτομισμὸς ὁδηγεῖ στὴν ἐξαχρείωση τῶν κοινωνιῶν. Ἡ ἐξαχρείωση, ὅμως, ὁποιασδήποτε κοινωνίας δὲν ἐπέρχεται, ἂν πρώτιστα δὲν ὑπάρξουν ἄλλες προϋποθέσεις. Ἡ φτώχεια καὶ ἡ καθοδικὴ πορεία τῆς παιδείας προηγοῦνται τῆς τελικῆς ἐξαχρείωσης. Ὅταν ἀναφερόμαστε στὴν παιδεία, δὲν ἐννοοῦμε ἀσφαλῶς τὰ πτυχία ἀλλὰ ἐκείνη τὴν κοινωνικὴ μόρφωση ποὺ ἀποκλείει τὸ θράσος καὶ ἐνισχύει τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν εὐγένεια. Στὴν Ἑλλάδα, σαφῆ δείγματα κάμψης ἔχουμε τὴν τελευταία δεκαετία. Ἡ τηλεόραση ἀποτελεῖ τὴν αἰχμὴ τοῦ δόρατος• οἱ ἐκπομπὲς ποὺ ἀπευθύνονται στὰ κατώτερα ἔνστικτα τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν πληθύνει ραγδαία. Οἱ περισσότεροι δημοσιογράφοι, ὡς ὄργανα ἐξαχρείωσης, στὴν οὐσία καὶ οἱ ἴδιοι ἐξαχρειωμένοι, δίχως σοβαρὴ παιδεία (μὲ τὴν ἔννοια ποὺ ἀνέλυσα λίγο παραπάνω), ἀσκοῦν χυδαία, ἀγενῆ καὶ βίαιη δημοσιογραφία. Τὰ τηλεπαιχνίδια (σκουπίδια) κάθε εἴδους αὐτὸν τὸν στόχο ἐξυπηρετοῦν. Ἡ καθήλωση τῶν τηλεθεατῶν στὴ χυδαιότητα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀποφέρει ἀκροαματικότητα καὶ κέρδη, ἐπιτυγχάνει καὶ ἕναν πολιτικὸ στόχο. Μέσα ἀπὸ τὴ χυδαιότητα ἐκφασίζονται οἱ τηλεθεατές, οἱ ὁποῖοι χασκογελοῦν γιὰ νὰ περάσει ἡ ὧρα τους, δίχως νὰ σκέφτονται καὶ κατὰ συνέπεια ἐξαχρειώνεται ὁλόκληρη ἡ κοινωνία.

Ὑπάρχει προσωπικὴ εὐθύνη; Ἀσφαλῶς, ἀλλὰ ὄχι μόνο. Εὐθύνη δὲν ἔχουν μόνο οἱ τηλεθεατές ἀλλὰ ἔχει καὶ ἡ ἑκάστοτε κυβέρνηση (πολιτεία). Πολλοὶ σκόπιμα (;) συγχέουν τὶς ἔννοιες ἐλευθερία καὶ ἐλευθεριότητα. Δὲν εἶναι ἐλευθερία νὰ προβάλλονται μέσω δημόσιων συχνοτήτων προγράμματα, τὰ ὁποῖα ἀλλοτριώνουν τὶς κοινωνίες καὶ δὲν ἀποτελεῖ ἄλλοθι ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι, ἂν ἀπαγορευτοῦν, ὑπάρχει λογοκρισία. Αὐτὸ εἶναι ἐλευθεριότητα καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ἔννοια τῆς δημοκρατίας ἀλλὰ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ χάους καί, ἐν τέλει, μὲ τὸν φασισμό. Ἡ ἐλευθερία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐλευθεριότητα, συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ἔννοια τοῦ σεβασμοῦ. Συνειδητὰ ἢ ὄχι, μέσω αὐτῆς τῆς σύγχυσης ἐξαθλιώνονται πνευματικὰ οἱ κοινωνίες. Ὅποιος, λοιπόν, παρακολουθεῖ τέτοιες ἐκπομπές, συναινεῖ καὶ ἀποδέχεται τὴ χυδαιότητα. Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν εὐγένεια καὶ στὶς ἀξίες τῆς ζωῆς συνιστᾶ πλέον ἐπαναστατικὴ πράξη.