Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη.

Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Καὶ γιατί εἶναι αὐτή; Διότι εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς σαρκώσεως καὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου, τῆς Ἀναστάσεώς Του καὶ τῆς Πεντηκοστῆς. Ὅταν ἀπὸ τὸ ὅλο ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἀπομονώσουμε ἕνα μόνο σημεῖο, τὸ ὑπερτονίσουμε καὶ λανθασμένα τὸ ἐξηγήσουμε, αὐτὸ γίνεται μονομέρεια καὶ αἵρεσις.

 Μόνο ἡ Ἐκκλησία ποὺ δέχεται καὶ βιώνει ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, συμπεριλαμβανομένης τῆς Πεντηκοστῆς, εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς. Χωρὶς Σταυρὸ γίνεται Ἀνάστασις; Χωρὶς νὰ σταυρωθῇ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν νηστεία, τὴν προσευχή, τὴν μετάνοια, τὴν ταπείνωσι, τὴν ἄσκησι, μπορεῖ νὰ ἰδῆ τὸν Θεό; Προηγεῖται ὁ Σταυρὸς στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ χριστιανοῦ, καὶ ἕπεται ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ Πεντηκοστή. Ἐνῶ αὐτοὶ θέλουν Ἀνάστασι καὶ χαρίσματα πνευματικά, χωρὶς νὰ σταυρώσουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς διὰ τῆς μετανοίας, τῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία. Καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἀποτελοῦν αὐτοὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς.

 Σὲ κάθε θεία Λειτουργία στὴν Ἐκκλησία μας ἔχουμε Πεντηκοστή. Πῶς ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος γίνονται Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ; Δὲν γίνονται μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Νὰ ἡ Πεντηκοστή! Κάθε Ἁγία Τράπεζα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καὶ ὑπερῶον τῆς Πεντηκοστῆς. Σὲ κάθε Βάπτισμα Πεντηκοστὴ ἔχουμε. Μὲ τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἄνθρωπος γίνεται χριστιανὸς καὶ ἐνσωματώνεται στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κάθε χειροτονία διακόνου, ἱερέως καὶ μάλιστα ἀρχιερέως εἶναι μία νέα Πεντηκοστή. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατεβαίνει καὶ κάνει ἕνα ἄνθρωπο λειτουργὸ τοῦ Θεοῦ.

Κάθε ἐξομολόγησις ἑνὸς χριστιανοῦ εἶναι πάλι Πεντηκοστή. Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χριστιανὸς γονατίζει στὸν Πνευματικό του μὲ ταπείνωσι καὶ λέγει τὶς ἁμαρτίες του μὲ μετάνοια καὶ ὁ Πνευματικὸς τοῦ διαβάζει τὴν συγχωρητικὴ εὐχή, συγχωρεῖται διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Κάθε σύναξις καὶ κάθε μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνέχεια τῆς Πεντηκοστῆς, διότι τελοῦνται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτὸ ὅλες σχεδὸν οἱ πράξεις, οἱ προσευχὲς καὶ τὰ μυστήρια της Ἐκκλησίας ἀρχίζουν μὲ τὴν προσευχή: «Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας… ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν…». Ζητοῦμε νὰ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, ὁ Παρηγορητής, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ ἔρχεται. Ὅπου συνάγεται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ ἐπιφοιτᾶ καὶ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Κάθε Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πνευματεμφόρος, γεμάτος ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄνθρωπος τῆς Πεντηκοστῆς.

Τὸ αἴτημα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία σου» σημαίνει: «ἐλθέτω ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος». Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄρα καὶ μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» ζητοῦμε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἡ προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν» καὶ αὐτὴ γίνεται μὲ τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διότι, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν, εἶ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Α Κορ. ιβ´ 3). Κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἰπῇ τὸν Ἰησοῦ Κύριο, παρὰ μόνον μὲ τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Νὰ λοιπόν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ζῆ διαρκῶς τὴν Πεντηκοστή.

Ἔχουμε, ἀδελφοί μου, τὴν εὐλογία μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ ἔχουμε τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ οἰκειωθοῦμε καὶ νὰ λάβουμε ἐμπειρία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεό. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι δοκιμασμένος καὶ ἀσφαλὴς δρόμος σωτηρίας. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ἁγίων, μέχρι καὶ τῶν τελευταίων χρονικῶς Ἁγίων, ὅπως τοῦ ἁγίου καὶ θαυματουργοῦ Νεκταρίου. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία ποὺ κρατᾶ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου ἀνόθευτη ἐδῶ καὶ δυὸ χιλιάδες περίπου χρόνια, ἂν καὶ φοβεροὶ αἱρετικοὶ τὴν ἐπολέμησαν.

Θυμηθῆτε πόσοι αἱρετικοὶ ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησία μας διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Καὶ ὄχι ἐχθροί, σὰν τοὺς Πεντηκοστιανούς. Αὐτοκράτορες μὲ στρατιές, μὲ κοσμικὲς δυνάμεις. Δὲν μπόρεσαν ὅμως νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία. Οὔτε ἡ εἰκονομαχία, ποὺ διήρκεσε ἑκατὸν τριάντα χρόνια, μπόρεσε νὰ γκρεμίσῃ τὴν Ὀρθοδοξία. Χιλιάδες οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας· καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε νικήθηκε, ἔστω καὶ ἂν φαίνεται ὅτι καταβάλλεται. Καὶ μάλιστα ὅσο πολεμεῖται, τόσο δυναμώνει καὶ λαμπρύνεται.

 Μέσα στὴν Ἐκκλησία μας λοιπὸν ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν Ἐκκλησία μας ὑπάρχουν Ἅγιοι μέχρι σήμερα. Πολλῶν Ἁγίων τὰ σώματα διατηροῦνται ἄθικτα, μυροβλύζουν, εὐωδιάζουν, θαυματουργοῦν. Ποῦ ἀλλοῦ γίνεται αὐτό; Σὲ ποιὰ αἵρεσι καὶ σὲ ποιὰ «ἐκκλησία» βγάζουν τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὸν τάφο καὶ εὐωδιάζουν; Θὰ ἔχετε ἀκούσει ἴσως ὅτι τὰ ὀστεοφυλάκια στὸ Ἅγιον Ὄρoς εὐωδιάζουν, διότι μεταξὺ τῶν ὀστῶν τῶν πατέρων ὑπάρχουν ὀστὰ ἁγίων μοναχῶν. Αὐτὰ συμβαίνουν λόγω τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Ἐπὶ πλέον μόνο ὁ ἁγιασμὸς τῶν Ὀρθοδόξων διατηρεῖται ἄθικτος. Ὅσοι ἔχετε ἁγιασμὸ στὸ σπίτι σας, γνωρίζετε ὅτι ὅσο χρόνο καὶ νὰ μείνῃ, οὐδέποτε χαλᾶ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστις μας, ἡ ἀληθινὴ καὶ ὀρθόδοξος!

Γιατί νὰ ἀφήσουμε αὐτὴν τὴν πίστι καὶ νὰ ἀκολουθήσομε κάποιους ἀμερικανοὺς νεοφανεῖς «σωτῆρας», οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι ἀπὸ αὐτοὺς ἀρχίζει ἡ Ἐκκλησία; Γιὰ σκεφθῆτε τί δαιμονικὴ ἔπαρσι ποὺ ἔχουν! Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει δυὸ χιλιάδες χρόνια, καὶ αὐτοὶ λέγουν ὅτι ἀπ᾿ αὐτούς, τοὺς Πεντηκοστιανοὺς καὶ λοιποὺς αἱρετικούς, ἀρχίζει ἡ γνησία πίστις.

 Καὶ ἂν γιὰ τοὺς ἄλλους λαοὺς ὑπάρχει κάποιο ἐλαφρυντικὸ νὰ ἀκολουθοῦν τὶς αἱρέσεις, γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, ποὺ ἔχουμε τέτοια Παράδοσι, τόσους Ἁγίους, τόσα μοναστήρια, τόσα ἅγια λείψανα, τόσες θαυματουργὲς εἰκόνες, τόσους ἁγίους Μάρτυρας καὶ Πατέρας, ὑπάρχει ἐλαφρυντικὸ καὶ δικαιολογία;

Ἡ ἀποχώρησίς μας ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι φοβερὴ καὶ ἀσυγχώρητη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεὸ τῶν Πατέρων μας.

 Ὁ διάβολος προσπαθεῖ μὲ τὶς αἱρέσεις νὰ συντρίψῃ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλὰ τελικὰ αὐτὸ ἀποβαίνει εἰς βάρος του. Νομίζει ὅτι θὰ κάνη κακὸ στὸν Χριστό, στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς χριστιανούς, ὅταν τοὺς πολεμᾶ, ἀλλὰ στὸ τέλος συντρίβεται. Ὁ ἅγιος Θεός, ἀπὸ τὸν πόλεμο ποὺ κάνει ὁ διάβολος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, βγάζει καλό. Οἱ Ὀρθόδοξοι στερεώνονται στὴν πίστι, ἀναδεικνύονται νέοι μάρτυρες καὶ ὁμολογηταί, μεγάλοι θεολόγοι καὶ ὑπερασπισταὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.

 Ὅταν τὸν 14ο αἰώνα ὁ δυτικὸς μοναχὸς Βαρλαὰμ πολέμησε τὴν ὀρθόδοξο διδασκαλία περὶ θείων ἐνεργειῶν καὶ ἀκτίστου Φωτός, ὅπως τὴν ἐβίωναν στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὁ Θεὸς ἀνέδειξε τὸν ἁγιορείτη ἱερομόναχο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ σὲ μεγάλο Θεολόγο καὶ διδάσκαλο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἔτσι καὶ τώρα, ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ αἵρεσις τῶν Πεντηκοστιανῶν, δὲν θὰ συναγόμεθα ὅλοι ἐδῶ. Δὲν θὰ ἐμβαθύναμε περισσότερο στὴν πίστι μας. Δὲν θὰ ἐκάναμε τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας. Νὰ λοιπὸν ὅτι τελικὰ εἰς βάρος τῶν αἱρέσεων καὶ τοῦ διαβόλου ἀποβαίνει αὐτό, τὸ ὁποῖο ἐπιχειροῦν νὰ κάνουν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν» (Α´ Κορ. ια´ 19). Πρέπει, λέγει, νὰ ὑπάρχουν καὶ αἱρέσεις, γιὰ νὰ φαίνωνται οἱ στερεοὶ στὴν πίστι. Τώρα λοιπὸν ποὺ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία πολεμεῖται ἀπὸ τὸν ἀθεϊσμό, τὴν σαρκολατρεία, τὶς αἱρέσεις μέσῳ ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, ἐφημερίδων καὶ ἄλλων μέσων, τώρα εἶναι ἡ ὥρα ποὺ θὰ φανοῦν οἱ πιστοὶ καὶ ἀληθινοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ ἀγωνισταὶ καὶ ὁμολογηταὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.

Σ᾿ αὐτὲς τὶς πολὺ κρίσιμες ὧρες, ὅποιος ὀρθόδοξος χριστιανὸς κρατήσει τὴν ὀρθόδοξο πίστι του στὸν Χριστό, θὰ λάβη πολλὴ εὐλογία καὶ πολὺ μισθὸ ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό. Καὶ τοῦτο διότι σ᾿ αὐτὴν τὴν πονηρὴ καὶ διεστραμμένη ἐποχὴ δὲν παρασύρθηκε ἀπὸ τὴν σύγχρονη εἰδωλολατρία, ἀπὸ τοὺς συγχρόνους ψευδοθεούς, δὲν ἔκλινε γόνυ σ᾿ αὐτούς, ἀλλὰ ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀμετακίνητος στὴν ἁγία μας ὀρθόδοξο πίστι.

 Μακάρι λοιπὸν κανεὶς ὀρθόδοξος Ἕλληνας νὰ μὴ φανῇ προδότης, Ἰούδας καὶ ἀποστάτης τῆς ἁγίας μας ὀρθοδόξου πίστεως. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι συνεργείᾳ τοῦ πονηροῦ παρασύρθηκαν ἐξ ἀγνοίας στὶς πλάνες καὶ τὶς αἱρέσεις, νὰ φωτισθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἁγία μας ὀρθόδοξο πίστι, γιὰ νὰ ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας.

 Μπορεῖ νὰ εἴμεθα ἁμαρτωλοὶ ὅλοι, ἀλλὰ ὅταν εἴμεθα μέσα στὴν ἁγία μας ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἔχουμε ἐλπίδα σωτηρίας. Ἐνῶ ἀντιθέτως, καὶ «δίκαιοι» νὰ εἴμεθα, ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν ἔχουμε ἐλπίδα σωτηρίας. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὅλοι μας εἴμεθα, θὰ μετανοήσουμε, θὰ ἐξομολογηθοῦμε, θὰ συγχωρεθοῦμε καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἐλεήση. Ἐκτὸς Ἐκκλησίας ποιὸς θὰ μᾶς σώσῃ; Ποιὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ συγχωρήση τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ποιὰ Ἐκκλησία θὰ πρεσβεύη μετὰ τὸν θάνατό μας γιὰ τὶς ψυχές μας; Ὅποιος λοιπὸν Ὀρθόδοξος πεθαίνει ὡς ὀρθόδοξος, νὰ ξέρῃ ὅτι ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας. Ἐνῶ ὅποιος βγῇ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν νομίζῃ ὅτι ἔχει καλὰ ἔργα, δὲν ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας.

 Γι᾿ αὐτό, ἀδελφοί, ἂς μείνουμε στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας πιστοὶ καὶ ἀμετακίνητοι μὲ ἕνα ἅγιο πεῖσμα μέχρι τέλους γιὰ νὰ ἔχουμε ὅλοι ἐμεῖς, μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐλογία τῆς Παναγίας μας, ἐλπίδα σωτηρίας.

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ ἀειμνήστου Κυθηρίου Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, στὸ Στρατώνι Χαλκιδικῆς τὴν 14η/27η Ἰανουαρίου 1989, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καὶ Ἀρδαμερίου κ. κ. Νικοδήμου).