Κουτσίδης Νίκων (Ἀρχιμανδρίτης)

Στέφανος Ντιαγκανά. Γάλλος δρομέας. Παγκόσμιος πρωταθλητής στά 400 μέτρα μετ’ ἐμποδίων ἀπό τό 1997. Ὁ ἀξιόλογος αὐτός ἀθλητής λίγο πρίν ἀπό τήν Ὀλυμπιάδα τοῦ 2000 ἔδωσε μιά συνέντευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (ΒΗΜΑ). Ἐκεῖ, εἶπε μεταξύ ἄλλων:

-Ἐρώτ.: Ἄν κανείς ἔχει μεγάλες προσδοκίες; Ἤ, μᾶλλον, ἄν οἱ προσδοκίες του εἶναι τόσο μεγάλες, τά ὄνειρά του τόσο ἄπιαστα ποὺ σίγουρα κάποτε θά γίνουν ἀπωθημένα;

– Ἀπ.: Δέν ὑπάρχουν ἄπιαστα ὄνειρα. Ἐγώ, ἀπό τότε ποὺ γεννήθηκα, μία προσδοκία εἶχα: τό χρυσό μετάλλιο. Πολλοί μοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι ἄπιαστο. Ἀλλά κοιτάξτε με τώρα.

– Ἐρώτ.: Θά ξέρετε λοιπόν τό μυστικό ποὺ κάνει τά ὄνειρα πραγματικότητα.

– Ἀπ.: Μά ναί! Ὅλοι τό ξέρουν!

– Ἐρώτ.: Θά μοῦ τό πεῖτε;

– Ἀπ.: Ἡ ὑπομονή βέβαια! Τί ἄλλο; Πάντα ξέρεις ὅτι ἡ εὐκαιρία θά ἔρθει, ἀλλά ποτέ δέν ξέρεις πότε. Πρέπει νά περιμένεις, ὅσο βασανιστικό κι ἄν εἶναι αὐτό. Ἐγώ μετά τήν Βαρκελώνη, τό 1992, ἔλεγα: «Λίγο θέλω ἀκόμη. Ὥς τό 1996, ὥς ἐκείνη τήν Ὀλυμπιάδα, θά εἶμαι τέλειος. Καί ἦρθε τό 1996, ἡ Ἀτλάντα, καί οὔτε νά τρέξω δέν μποροῦσα».

Πῶς ξεκίνησε, ὅμως, ὁ Στέφανος;

– Ἀπό τό σχολεῖο ἤδη. Θυμᾶμαι ὅλα αὐτά τά παιδιά, τίς κοπέλες καί τά ἀγόρια, ποὺ δέν εἶχαν καμμιά σχέση μέ σπόρ. Ἐγώ ἀπό τότε ἔψαχνα γιά τόν ἑαυτό μου στά γήπεδα καί στίς νότες. Καί πάντα ἀναρωτιόμουν: «Πῶς μποροῦν αὐτοί νά ζοῦν χωρίς ἀθλητισμό, χωρίς μουσική; Μόνο σχολεῖο καί βόλτες στά μπάρ τό βράδυ»; Ἠλίθια ζωή!

* * *

Πολύ ἐπιτυχημένα, λοιπόν, ὁ ἀπ. Παῦλος λέει γιά τόν ἀγώνα τοῦ χριστιανοῦ κατά τῆς ἁμαρτίας:

– Δέν ξέρετε, ὅτι στό στάδιο ὅλοι μέν τρέχουν, ἕνας ὅμως παίρνει τό βραβεῖο; Ἔτσι νά τρέχετε κι ἐσεῖς, ὥστε νά κατακτήσετε τό βραβεῖο. Κάθε ἕνας ποὺ ἀγωνίζεται, κάνει ἐγκράτεια σέ ὅλα. Γιά νά λάβουν, ἐκεῖνοι μέν ἕνα στεφάνι ποὺ μαραίνεται, ἐμεῖς ὅμως ἕνα ἀμάραντο. Ἐγώ, λοιπόν, ἔτσι τρέχω, μέ μάτια προσηλωμένα στό τέρμα …(Α’ Κορ. 9, 24-26).

Τώρα, μέ τήν ἔναρξη τοῦ νέου ἔτους, ἄς βάλουμε ἀρχή. Ἀκολουθώντας τίς συμβουλές τοῦ Παύλου, πρέπει νά μιμηθοῦμε τούς δρομεῖς, δηλ:

Νά «ψαχνώμαστε»! Γιά νά καταλάβουμε πόσο ἠλίθια εἶναι ἡ ζωή χωρίς τόν Χριστό ποὺ εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς τοῦ κόσμου.

Νά ἀρχίσουμε νά ἀγωνιζόμαστε. Μέ ὑπομονή. Πολλή ὑπομονή. Σύμφωνα, μέ τόν δρομέα μας, τόν Στέφανο, ὁ δρόμος δέν εἶναι σπαρμένος μέ ροδοπέταλα. Ἔχει πολλά ἐμπόδια νά ὑπερπηδήσουμε. Ἀλλά, ἀξίζει τόν κόπο! Ὅλα τά ἐπίγεια εἶναι σκουπίδια, ὅταν τά συγκρίνουμε μέ τόν Χριστό! Καί γι’ αὐτό, ὁ κόπος μας ἐπαινεῖται καί βραβεύεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό!

Ὅσοι πιστοί, εἰσέλθετε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν γιά νά λάβετε τό στεφάνι τῆς δόξης ἀπό τό χέρι τοῦ Κυρίου!