Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη, Θεολόγο.
Με πολλή χαρά έγινα αποδέκτης του εκλεκτού πονήματος του Επιτίμου Προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Βασιλείου Νικοπούλου υπό τον εύστοχο τίτλο «Ο αετός των φυλακισμένων». Πρόκειται για ένα καλαίσθητο και καλογραμμένο τόμο, που εξιστορεί επιτυχώς την πάνω από σαράντα χρόνια θαυμαστή πορεία διακονίας των κρατούμενων στις διάφορες φυλακές της χώρας μας και του εξωτερικού από τον Αρχιμανδρίτη π. Γερβάσιο Ιωάννου Ραπτόπουλο. Ένα βιβλίο, που κατά τον συγγραφέα του, «είναι κυρίως εργογραφία» και δευτερευόντως «βιογραφία», αφού, όπως επεξηγεί ο ίδιος αντικείμενο του «είναι το έργο του π. Γερβασίου καθαυτό και όχι το πρόσωπό» του, με το οποίο ασχολείται αναγκαστικά, αφού «δεν είναι δυνατό να απομονώνουμε πλήρως το έργο από τον δημιουργό του».
Εργογραφία, λοιπόν, ζωής θυσιαστικής. Ζωής προσφοράς αγάπης προς τους «εν φυλακαίς» αδελφούς μας είναι το εκλεκτό πόνημα του κ. Νικοπούλου.
Την αφορμή για την συγγραφή του εκφράζει εξομολογητικά ο συγγραφέας σημειώνοντας στον πρόλογο του: «Η γνωριμία μου με τον π. Γερβάσιο υπήρξε για μένα καταλυτική και επέδρασε πολλαπλώς στη ζωή μου. Έγινε δε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή της ζωής μου, όταν εγώ είχα προαχθεί σε αεροπαγίτη και επέκειτο η εκλογή μου σε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου». Δεν ήταν, τονίζει, απλώς αυτή «η συνάντηση ενός λαϊκού-χριστιανού με έναν καταξιωμένο κληρικό, αλλά η συνοδοιπορία ενός ανώτατου δικαστού, ο οποίος διατάσσει τον εγκλεισμό στις φυλακές κατά τις επιταγές του νόμου… με τον εργάτη της αγάπης του Χριστού, ο οποίος συνεργεί στην έξοδο από τη φυλακή. Ήταν επομένως συνάντηση του «νόμου των ανθρώπων» με την αγάπη του Χριστού…»! Και καταλήγει ο αεροπαγίτης συγγραφέας «Το έργο του π. Γερβασίου δεν με άφηνε να κοιμηθώ!… Έτσι γεννήθηκε η ιδέα αυτού του βιβλίου».
Ο συγγραφέας γνωστοποιεί στον αναγνώστη πως πάνω από σαράντα χρόνια κράτησε το τιτάνιο κατά τον επιτυχή χαρακτηρισμό του έργο του π. Γερβασίου. Από τις 5 Μαρτίου του 1978 που πραγματοποίησε ως κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών την εξόρμηση αγάπης στην Αγροτική Φυλακή Κασσανδρείας, ως τις 5 Μαρτίου 2020, που τάνυσε τα φτερά του για την τελευταία του πορεία. Την πορεία προς τον ουρανό.
Ο π. Γερβάσιος πραγματοποίησε και Κατέγραψε στο ημερολόγιο του επισκέψεις σε φυλακές της χώρας και του εξωτερικού. Από τη Σιβηρία (Βόρειο Πόλο), ως τον Ινδικό Ωκεανό. Τον Ατλαντικό και τον Νοτιοανατολικό Ειρηνικό (κοντά στο Νότιο Πόλο) και στα νησιά Φίτζι.
Πρόσφερε στους φυλακισμένους υλική βοήθεια (τρόφιμα, υποδήματα, ρουχισμό) και χρηματικά ποσά για αποφυλακίσεις μικροποινιτών. Αλλά και πνευματική βοήθεια και στήριξη. Τους χάρισε τον χαιρετισμό της αγάπης. Είναι χαρακτηριστική η ομολογία ισοβίτη κρατούμενου, ύστερα από εξομολόγηση του στον π. Γερβάσιο: «Σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή μου γνώρισα τι σημαίνει αγάπη».
Αναλάμβανε ο π. Γερβάσιος μέχρι και τη μεταφορά στη χώρα τους ξένων φυλακισμένων που πέθαιναν εδώ. Καθώς και τη μεταφορά στην Ελλάδα Ελλήνων φυλακισμένων που πέθαιναν στο εξωτερικό.
Την επίδραση του π. Γερβάσιου στις ψυχές των κρατουμένων εμφανίζει η εντυπωσιακή κάρτα που φιλοτέχνησαν με θαυμαστή χάρη και έμπνευση οι κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού για να εκφράσουν τα ευγνώμονα αισθήματά τους προς τον π. Γερβάσιο. Στολίζεται αυτή με ένα κλειδί κρεμασμένο απ’ τη βαριά σιδερόπορτα της φυλακής και επιστέφεται από την επεξηγητική λεζάντα: «Η σιδερόπορτα άνοιξε κι’ απλώθηκαν ζεστά δύο χέρια- δύο περιστέρια». Υπονοεί αυτή η έκφραση τα χέρια του π.Γερβασίου, που τα άνοιγε για να τους μιλήσει, να τους ευλογήσει και να τους αγκαλιάσει πατρικά.
Χαρακτηριστική της επίδρασης του π. Γερβασίου στις ψυχές των κρατουμένων είναι η δήλωση του ιερέα των φυλακών Γκέρλ της Ρουμανίας π. Adrian Dragan για τον κρατούμενο Κώστα Πάσσαρη: «Μπήκε στη φυλακή (ο Πάσσαρης) λύκος άγριος. Και σήμερα είναι αρνάκι του Θεού. Ποιος; Το θηρίο των Βαλκανίων! Ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων πριν, ο θαυμασμός και η χαρά των αγγέλων τώρα… Κι’ όλη αυτή η αλλαγή συντελέσθηκε με τη βοήθεια του π. Γερβασίου, που ακούραστος πάντα ερχόταν τακτικά στην φυλακή για να εξομολογήσει και να στηρίξει τον χριστιανό πια Κ. Πάσσαρη…». Την θαυμαστή μεταστροφή του Κ. Πάσσαρη ο συγγραφέας του βιβλίου χαρακτηρίζει «ως ένα ιδιαίτερο εγκληματολογικό φαινόμενο, το οποίο αξίζει να προσεγγίσουμε με ιδιαίτερη προσοχή…»!
Είναι τιτάνιο το έργο του π. Γερβασίου. Και ξεδιπλώνεται με μεγάλο θαυμασμό και χάρη στις σελίδες του εκλεκτού πονήματος του κ. Νικοπούλου. Αναγνωρίσθηκε δε το έργο αυτό από όλους. Από μεμονωμένα πρόσωπα και κοινωνικούς φορείς. Από την Εκκλησία, την Ακαδημία Αθηνών κ. α. Και ο π.Γερβάσιος «προτάθηκε τρείς φορές ως υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ» από διακεκριμένες προσωπικότητες της χώρας μας και του εξωτερικού (Ζισκάρ Ντ’ εστέν, Σαρκοζί κ. α.). Δεν έλαβε βέβαια το Βραβείο. Όμως στη συνείδηση του κόσμου είναι γνωστός ως «ο Άγιος των φυλακών».
Ο π. Γερβάσιος πλήρης ημερών, 89 ετών, έφυγε από την παρούσα ζωή έχοντας μείνει συνεπής στις αρχές που έλαβε από τον μεγάλο πνευματικό του πατέρα και δάσκαλό, τον μακαριστό Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, τον οποίο γνώρισε μαθητής Γυμνασίου στα Γρεβενά κατά τα έτη 1945-1947. Τον επιφανή αυτό κληρικό της Εκκλησίας μας και πρύτανη των ιεροκηρύκων, τον γίγαντα της πίστης, της γνώσης και της αρετής, που φρυκτωρούσε σε όλη τη μακρά πορεία της ζωής του στις επάλξεις της πίστης και της αρετής και ήλεγξε με παρρησία δριμύτατα τα κακώς έχοντα στην εκκλησία και στην Κοινωνία μας. Αυτού τις αρχές τήρησε ο π. Γερβάσιος. Και αναδείχθηκε σκαπανέας της πίστης, φλογερός ιεραπόστολος, σημαντικός κοινωνικός εργάτης. Θεράπευσε πολλές ψυχές τραυματισμένες. Ανακούφισε άτομα και οικογένειες. Βούλωσε κοινωνικές πληγές.
Εύστοχα τιτλοφορεί ο καλός συγγραφέας το βιβλίο του «Ο αετός των φυλακισμένων. Ο π. Γερβάσιος υπήρξε όντως ένας αετός. Όπως ο αετός «πέτα πάντα στα δυσθεώρητα ύψη και πεθαίνει στις απρόσιτες κορυφές των ορέων, ιπτάμενος μεταξύ ουρανού και γης»! Κατά παρόμοιο τρόπο και ο π. Γερβάσιος είχε, κατά τον συγγραφέα, πάντα «ανοιχτά τα φτερά του προς τον ουρανό και τη γη, προς τους εντός αλλά και τους εκτός των φυλακών αναξιοπαθούντες και πάσχοντες αδελφούς του».
Εγκάρδιες οι ευχαριστίες μας στον κ. Νικόπουλο για την έμπνευση που είχε, αλλά και για τον κόπο στον οποίο υποβλήθηκε να συγγράψει το αξιόλογο πόνημα του, προκειμένου να κάνει ευρύτερα γνωστό το περίλαμπρο έργο του ταπεινού εργάτη του Ευαγγελίου, που ανάλωσε τη ζωή του στη διακονία των κρατουμένων κάνοντας έτσι πράξη ζωής τον λόγο του Χριστού: «εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με». (Ματθ. 25, 37)._