Διακρίσεις καὶ σκοπιμότητες.

Πόσες φορές δέν ἔχει ἀκουσθεῖ λόγος καταγγελτικός ἐναντίον τῶν διακρίσεων καί τῶν σκοπιμοτήτων! Πόσες φορές, ἀκόμη καί βίαιοι ἀγῶνες, δέν ἔχουν διεξαχθεῖ ὥστε νά παύσει ἡ καταστρατήγηση τῆς ἰσότητας καί νά βασιλεύσουν ἡ ἰσονομία καί ἡ δικαιοσύνη! Πόσες φορές δέν ἔχουμε αἰσθανθεῖ σέ προσωπικό ἐπίπεδο νά μᾶς πνίγει ἡ ἀγανάκτηση, καθώς πιθανολογοῦμε ἤ διακρίνουμε ἀδικία σέ βάρος μας, προκείμενου νά εὐνοηθεῖ καί νά προτιμηθεῖ κάποιος ἄλλος! Κι ὀλ’ αὐτά εἶναι δίκαια συναισθήματα καί δικαιολογοῦνται στά πλαίσια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Ἐλλοχεύει, ὅμως, σέ αὐτά ἕνας κίνδυνος!

Ποιός; Ὁ κίνδυνος τοῦ νά κυριαρχήσουν αὐτά –καί μόνον αὐτά- στήν καρδιά μας, μέ ἀποτέλεσμα νά καταπνιγεῖ κάθε ἄλλο συναίσθημα, ἰδίως ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, μιᾶς πού πικραμένοι ἀπό τήν ὅποια ἀδικία, τόν ὅποιο ἀποκλεισμό, τήν ὅποια ὑποτίμησή μας, ὁδηγούμαστε στό νά βλέπουμε τόν ἄλλο μέ καχυποψία, ὡς ἀνταγωνιστή, ἴσως καί ὡς ἐχθρό. Καί αὐτό διαπιστώνουμε πώς κυριαρχεῖ στήν κοινωνία μας, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιπολαιότητας καί τῆς ἀπερισκεψίας μέ τήν ὁποία ἐκφέρεται ὁ καταγγελτικός λόγος, ἰδίως ὅταν ὑπηρετεῖ κομματική σκοπιμότητα, μέ ἄμεση καί πρώτη συνέπεια τή διαίρεση τῆς κοινωνίας, τήν προκατάληψη, τό πλῆγμα κατά τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης.

Διακρίσεις

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἔρχεται νά δικαιολογήσει τῶν διαφορετικό τρόπο ἐνεργείας ὅταν πρέπει νά ἐξυπηρετηθοῦν ἀντιφατικές καταστάσεις ἤ νά ὑποστηριχθοῦν προτεραιότητες. Στό κάτω-κάτω ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι προσωπικότητα μοναδική καί ἀνεπανάληπτη, γι’ αὐτό καί ἡ μαζικότητα δέν χαρακτηρίζει τόν τρόπο ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ διάκριση. Ἡ πρώτη διάκριση πού γίνεται εἶναι ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Κοντά στήν προβατική πύλη τῶν Ἱεροσολύμων –ἡ ὁποία ὀνομαζόταν ἔτσι ἐπειδή ἀπό ἐκεῖ ἔμπαιναν τά πρόβατα γιά τή θυσία στόν Ναό τοῦ Σολομώντα- ὑπήρχε μιά διαμορφωμένη δεξαμενή, ἡ Βηθεσδά, δηλαδή «οἶκος ἐλέους». Γύρω ἀπό αὐτήν ὑπῆρχαν πέντε θολωτά ὑπόστεγα, ὅπου ἦταν ξαπλωμένοι πολλοί ἄνθρωποι μέ διάφορες ἀσθένειες. Ὅλοι περίμεναν τήν ἀγγελική παρουσία πού θά τάραζε τό νερό, ὥστε ὁ πρῶτος πού θά ἔμπαινε μέα νά γινόταν καλά.

Μέσα ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀρρώστων, ὁ Χριστός ξεχώρισε ἕναν ὁ ὁποῖος ἦταν παράλυτος καί βρισκόταν ξαπλωμένος ἐκεῖ τριάντα ὀκτω χρόνια! Μετά ἀπό ἕναν ἰδιαίτερο διάλογο τόν θεράπευσε. Μέσα στό πλῆθος τῶν ἀσθενῶν θεράπευσε μόνον ἕναν! Βεβαίως καί αὐτός ὁ ἕνας ἦταν τόσα χρόνια κατάκοιτος, ἀλλά γιατί ὁ Κύριος θεράπευσε μόνον αὐτόν; Θά ἐξαντλοῦνταν ἡ θαυματουργική του δύναμη ἄν ἔκανε καλά καί ὅλους τους ἄλλους; Ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος, μέ μία λέξη ἡ φθορά, ἔγινε οἰκεία στήν ἀνθρώπινη φύση ὡς συνέπεια τῆς ἁμαρτίας. Μόλις οἱ πρωτόπλαστοι παρέβησαν τό θεῖο θέλημα, κληρονόμησαν τίς συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς τους: Κι ὅμως, κι αὐτό ἀκόμη ξέρει ὁ Ἅγιος Θεός νά τό μετατρέπει σέ παιδαγωγία, ἀφοῦ ἰδίως μέ τήν ἀσθένεια δίνεται ἀφορμή, ἄν ὄχι καί εὐκαιρία ὑπομονῆς καί φιλοσοφίας, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ἀκόμη καί τόν χαρακτήρα του νά ἀλλοιώσει πρός τό καλύτερο. Λέει μάλιστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι ἄνθρωπος πού καθημερινά ἐπισκέπτεται νοσοκομεῖο ἤ κοιμητήριο δέν μπορεῖ νά ἁμαρτήσει! Ἔτσι λοιπόν, θεραπεύεται ὁ ἕνας, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε τίποτε ἄλλο νά ὠφεληθεῖ ἀπό τήν ἀσθένειά του καί ἀφήνονται οἱ ὑπόλοιποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀκόμη πολλά νά μάθουν!

Ἀλλά καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖται τό θαῦμα συνιστᾶ διάκριση. Συνήθως, πρίν ἀπό τό θαῦμα ὁ Χριστός διεκδικεῖ τήν πίστη. Τώρα πλησιάζει τόν παραλυτικό καί τοῦ κάνει μιά περίεργη ἐρώτηση: «Θέλεις νά γίνεις καλά;» Καί ὁ ἄνθρωπος σμιλεμένος ἀπό τήν ὑπομονή τῶν τόσων χρόνων, μέ εὐγένεια καί χωρίς νά ἀποπάρει τόν Κύριο γιά τό παράξενο ἐρώτημα, ἀπαντᾶ τά ὅσα ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιο. Καί ἀμέσως μετά γίνεται τό θαῦμα, ἀπόδειξη ὅτι ἡ δοκιμασία τῆς ὑπομονῆς ἰσοσταθμίζει τήν πίστη! Ἡ ἀπαντοχή μας, καί μάλιστα ἡ πολυετής, στήν ὅποια θλίψη, ἐκτιμᾶται φοβερά στά ματιά τοῦ Θεοῦ!

Ἡ σκοπιμότητα τοῦ ἁγιασμοῦ μας

Μέ τό πού θεραπεύει τόν παραλυτικό ὁ Χριστός μας, τοῦ δίνει μιά ἐντολή: «Σηκω, φορτώσου τό κρεβάτι σου καί περπάτα». Αὐτό τό κάνει γιά νά δοῦν τόν πρώην παραλυτικό οἱ Ἰουδαῖοι νά κουβαλᾶ τό κρεβάτι τοῦ ἡμέρα Σάββατο καί νά πληροφορηθοῦν τό θαῦμα, ἀλλά καί γιά νά καταλάβουν ὅτι πρέπει διαφορετικά νά κατανοοῦν τίς διατάξεις τοῦ Νόμου. Ὄχι μέ προσήλωση στό γράμμα, ἀλλά στό πνεῦμα τοῦ Νόμου, δηλαδή ὄχι μέ ἐξωτερική, σωματική συμμόρφωση, ἀλλά μέ πνευματική προσπάθεια ἀποχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία καί καλλιέργειας τῆς ἀρετῆς.

Καί κάτι ἄλλο κάνει ἐπίτηδες ὁ Χριστός. Ὅταν ἀργότερα συναντᾶ ἐκεῖνον πού θεράπευσε, δέν κομπάζει, ἀλλά οὐδέτερα τοῦ λέει: «Πρόσεξε τώρα πού ἔχεις γίνει ὑγιής, μήν ἁμαρτάνεις πλέον γιά νά μή σού συμβεῖ τίποτε χειρότερο»! Ὑπάρχει κάτι χειρότερο ἀπό τριάντα ὀκτώ χρόνια κατάκλισης καί ταλαιπωρίας; Φυσικά ὑπάρχει. Ἡ αἰωνιότητα τῆς κόλασης! Ὁ Χριστός μας ἀπευθύνεται στήν ἐμπειρία τῶν χρόνων αὐτῶν τῆς δυστυχίας, ὥστε ἡ ἐνθύμησή τους ν’ ἀποτελεῖ στοιχεῖο σύγκρισης καί ἀποτροπῆς τῆς ὅποιας παρέκκλισης ἀπό τό θεῖο θέλημα.

Ἀδελφοί, καί «νόμου μετάθεσις» (Ἑβρ. 7,12) γίνεται, ὅταν αὐτό ἀποδεικνύεται σωτήριο γιά τόν ἄνθρωπο. Καί ὁ μόνος φιλάνθρωπος νομοθέτης ξέρει, κινούμενος ἀπό τήν ἄφατη ἀγάπη του, νά ἐνεργεῖ ὥστε καθιστώντας ὑπέρτατο νόμο τή σωτηρία τοῦ καθενός, νά χειρίζεται μέ διάκριση τή ζωή μας ὑπηρετώντας τή σκοπιμότητα τοῦ ἁγιασμοῦ μας!