Γέροντα Παταπίου Καυσοκαλυβίτου στην Romfea.gr
Πῶς ν᾿ ἀρχίσει κανείς νά μιλᾶ γιά τήν Παναγία, ἀφοῦ μόλις γεννηθεῖ ὁ λόγος στόν νοῦ, ἡ ψυχή μας κινεῖται σέ ὑμνωδία; Ἀδύνατον εἶναι νά μή μεταβληθεῖ σέ θαυμασμό ἡ μνήμη τῆς Θεοτόκου, πού μετουσιώνεται σέ εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη γιά ὅσα προσέφερε καί προσφέρει στό ἀνθρώπινο γένος.
Τότε ἡ χαρά τῆς εὐχαριστίας γίνεται ἆσμα καινόν· θεῖος ἔρωτας τῆς ψυχῆς· ὠκεανός δοξολογίας γιά τήν πάμφωτη χάρη τῆς Παναγίας, πού μέσα ἀπό τούς παφλασμούς, ἀναδύεται ἀχρόνως ὁ Υἱός της, ὁ Χριστός.
Καί ἀφοῦ, ὅπου ἡ Παναγία, ἐκεῖ καί ὁ Χριστός, οἱ ὕμνοι καί οἱ εὐχαριστήριες ὠδές ἀπευθύνονται κοινά καί ἀχώριστα καί στούς δύο. Ὁ Οὐρανός προσεγγίζεται μόνο μέσα ἀπό τήν μητρική της ματιά.
Κάθε γεγονός τῆς ζωῆς τῆς Κυρίας Θεοτόκου θεωρεῖται ὡς ἀναβαθμός πού ὁδηγεῖ στήν ἀγκαλιά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Στήν ζωή της ὅλα προσείλκυαν τήν θεία χάρη πού συνεργαζόταν μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή της, ὥστε νά φθάσει νά γίνει ἡ Παναγία αὐτό πού φανερώνει ἡ προσωνυμία της: ὑπεράνω τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἀγγέλων.
Ἡ Παναγία, μέ τήν Γέννησή της, ἦρθε στήν ζωή γιά νά διακονήσει τήν παγκόσμια σωτηρία, μέ τήν πραγματοποίηση, μέσω αὐτῆς, τῆς ἀρχαίας ἀπόφασης τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου Του καί τήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Μέ τόν Εὐαγγελισμό της, πολιτογραφήθηκε τό χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ Θεοῦ πρός τήν πονεμένη ἀνθρωπότητα, πώς ἀπ᾿ αὐτήν θά γεννηθεῖ ὁ Μονογενής Υἱός Του καί θά προσφέρει τήν σωτηρία καί τήν ἀληθινή χαρά.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι, οἱ εἰκονογράφοι, συναγωνίζονται στήν παρουσίαση τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας μας, πού εἶναι ἡ χαρά τῶν Ἀγγέλων, ἡ δόξα τῶν Ἁγίων, ἀλλά καί ἡ φοβερά προστασία ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἴτε πάσχουν ἀπό διάφορες ἀσθένειες εἴτε ὑποφέρουν ἀπό τά ποικίλα προβλήματα, τά ὁποῖα συνδέονται στενά μέ τόν ἀνθρώπινο βίο. Γι᾿ αὐτό καταφεύγουμε στήν Παναγία, πού εἶναι ζωντανή καί ἀκούει τίς προσευχές μας. Ὁ λαός μας ἔχει μεγάλη ἐμπειρία πάνω στό θέμα αὐτό.
Βλέπει, ἀκούει καί αἰσθάνεται τήν Παναγία σέ δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του. Αὐτή τήν παράδοση πρέπει νά καλλιεργήσουμε καί στή σημερινή δυσχερή καί ἐκτάκτου ἀνάγκης κατάσταση πού ἔχει ἐνσκύψει σ᾿ ὁλόκληρο τόν πλανήτη μας λόγω τῆς πανδημίας. Γιατί ἐμεῖς ὡς λαός ἔχουμε κάτι βαθύτερο καί οὐσιαστικότερο, ἔχουμε ζωντανή σχέση μέ τόν Θεό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους.
Οἱ ἄνθρωποι πολιορκούμαστε ἀπό πάσης φύσεως ἐχθρούς, νοητούς καί αἰσθητούς, ἀόρατους ὅπως ἡ τρέχουσα ὑγειονομική κρίση ἀλλά καί ἀπό τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό πολλές φορές, στόν ἀγῶνα γιά τήν ἀπαλλαγή καί κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό καί τήν θέωση.
Ἡ Παναγία ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς βοηθήσει σ᾿ ὅλα μας τά προβλήματα λόγω τῆς σχέσης της μέ τόν Κύριο καί Υἱό της. Εἶναι ἕτοιμη νά εἰσακούσει κάθε αἴτημα πού εἶναι γιά τό συμφέρον μας.
Στή θεομητορική φιλολογία, βρίσκουμε ἀπέραντο λειμώνα γεμᾶτο ἄνθη, μέ τά ὁποῖα ἡ πίστη καί ἡ εὐλάβεια τῶν χριστιανῶν στεφανώνουν τό πανάγιο πρόσωπό της καί ἐγκωμιάζουν τό ὑπερύμνητο ὄνομά της, ζητώντας παράλληλα τήν ἱκεσία καί τίς πρεσβεῖες της πρός τόν Χριστό γιά τό ἔλεός Του καί γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.
Στὸ πρῶτο «Χαῖρε» ποὺ ἀπηύθυνε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ πρὸς τὴ Θεοτόκο τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῶν Χαιρετισμῶν προσθέτει δεκάδες «Χαῖρε» θέλοντας νὰ ἐκφράσει τὴν πνευματικὴ ἀγαλλίαση ποὺ προκαλεῖ στὴν ψυχή του τὸ πανάγιο Πρόσωπό της.
Ἀνάμεσά τους καὶ ὁ στίχος τῆς δεύτερης στάσης τῶν «Χαιρετι σ μῶν»: «Χαῖ ρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων». Χαῖρε, τῆς λέγει ὁ ὑμνωδός, ἐσὺ ποὺ συνετέλεσες καὶ ἔγινες ἡ αἰτία ν᾿ ἀνορθωθεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Καί ἀνόρθωση τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος ὄχι μόνο γιατί γέννησε τόν Χριστό καί ἀνόρθωσε τήν πεπτωκυΐα ἀνθρώπινη φύση ἀλλά καί γιατί ἐπέλεξε μέ ταπείνωση καί ἁπλότητα νά ἀλλάξει τόν τρόπο πού βλέπουμε οἱ ἄνθρωποι τή ζωή μας.
Κι αὐτό φαίνεται ξεκάθαρα τούτες τίς δύσκολες γιά ὅλους μας μέρες λόγω τῆς πανδημίας τοῦ νέου κορωναϊοῦ, ὅπου παρά τή σύγχυση πού ἐπιφέρουν τά ἔκτακτα μέτρα καί ἡ αἰφνίδια ἀλλαγή τῆς καθημερινότητάς μας, ἀρχίζουμε ἀμυδρά νά ἀντιλαμβανόμαστε ὅλοι μας ὅτι δέν εἶναι τά λαμπρά ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης καί ἡ «παντοδυναμία» τῆς τεχνολογίας, ἡ λογική μας καί οἱ «ὑπερδυνάμεις» μας ἐκεῖνα πού τελικά καθορίζουν τήν πορεία μας, ἀλλά ἡ ὑπακοή καί ἡ ἐμπιστοσύνη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἰδιαίτερα τὴν περίοδο αὐτῆς τῆς τόσο «παράξενης» Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὅπου –πέραν τῶν ἄλλων δυσχερειῶν- οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ὅπου γῆς δυσκολευόμαστε πρός στιγμῆς ἀκόμη καί νά συμπροσευχηθοῦμε στούς ἱερούς ναούς μας ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ κατάνυξη καὶ συντριβὴ μᾶς καλεῖ νὰ ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ ἐλέγξουμε τὶς πράξεις μας, νὰ με τα νο ή σουμε γιὰ τὶς πτώσεις μας καὶ ν᾿ ἀγω νι σθοῦμε γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὴν ἀνόρθωσή μας.
Συμπαραστάτη, σύμμαχο καί ὑπέρμαχο στρατηγό στὸν ἀγώνα μας αὐτὸ ἔχουμε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν Παν αγία.
Ἂς ἀτενίζουμε μὲ βλέμμα ἱκεσίας τὴν ἁγία μορφή της. Ἂς ἀντλοῦμε θάρρος ἀπὸ τὴ στοργή της. Ἂς παρηγορούμαστε γιὰ τὶς μέχρι τώ ρα πτώσεις μας καὶ ἂς τὴν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς δίνει δύναμη, ὥστε ἀνορθωμένοι νὰ ξεπεράσουμε καί αὐτή τή δυσχερή κατάσταση καί νά συνεχίσουμε ἀπρόσκοπτα νά βαδίζουμε πρός τή συνάντησή μας μέ τόν ἀναστημένο Χριστό.
«Βρές τήν πόρτα πού ὁδηγεῖ στήν καρδιά σου. Εἶναι ἡ ἴδια πόρτα πού ὁδηγεῖ καί τόν Θεό», μᾶς προτρέπει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος.
Μόνο πού στήν κοσμοχαρμόσυνη ἑορτή τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ἡ Μεσίτρια τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, διακριτικά ἀνοίγει, πρός ὥρας, ὅλα τά καταπετάσματα καί ὅλες τίς πόρτες καί μᾶς ἀφήνει μέ ἐλευθερία καί χωρίς καταναγκασμό νά πλησιάσουμε καί νά νιώσουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί νά προχωρήσουμε πρός τό Πάσχα, πρός τήν Ὁδό, τήν διάβαση, τόν Χριστό.
Ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας πολλές ἀδελφικές εὐχές καί προτροπές νά προσεύχεστε μαζί μέ μᾶς ἀκόμη περισσότερο, τώρα πού περιορίζετε τίς μετακινήσεις σας καί ἔχετε περισσότερο ἐλεύθερο χρόνο στό σπίτι σας, τήν «κατ᾿ οἶκον Ἐκκλησία».
Καί νά μελετᾶτε περισσότερο τό ἱερό Εὐαγγέλιο, τούς ἁγίους Πατέρες, τούς Βίους τῶν Ἁγίων καί βιβλία ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Ὅλα αὐτά ἀσφαλῶς θά ἐνδυναμώσουν τήν ἐλπίδα σας στόν Θεό.
Εἶναι ἀσφαλῶς μιά δοκιμασία αὐτό πού περνοῦμε, ἀλλά οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί ὅπου γῆς γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι μετά τή Σταύρωση ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση.