παπα-Φα

Ο Σταυρός είναι σύμβολο δόξας και νίκης της Ζωής κατά του θανάτου, της Αγάπης κατά του μίσους, του Φωτός κατά του σκότους, του Θεού κατά του διαβόλου. Είναι το έμβλημα και το λάβαρό μας. Είναι, όμως, και σύμβολο πόνου και θυσίας. Παρόλο που καθημερινά όλοι πάσχουμε, ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το αντισταυρικό πνεύμα. Αυτός ο κόσμος δεν θέλει ν’ ακούσει για πόνο, εγκράτεια, κυριαρχία στα πάθη, για θυσία, για υπομονή, για άσκηση, για συγχώρεση. Αρνείται κατά βάθος το Σταυρό κι έτσι δεν μπορεί να συναναστηθεί με το Χριστό.

Ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες. Ο πανικός από τον φόβο του θανάτου λόγω της πανδημίας του κορονοϊού έπεσε σαν μαύρο πέπλο στην ανθρωπότητα. Αποκάλυψε την αδυναμία των ανθρώπινων επιτευγμάτων έναντι μιας ασύμμετρης απειλής. Ούτε η τεχνολογική πρόοδος, ούτε τα οικονομικά μεγέθη, ούτε τα οπλικά συστήματα, ούτε η επιστημονική γνώση, ούτε πλανητάρχες ή μεγιστάνες, ούτε οι θησαυροί των πλουσίων, ούτε ο,τιδήποτε άλλο του κόσμου τούτου μπορούν να αντιμετωπίσουν τη ραγδαία εξάπλωσή της, που σπέρνει τον θάνατο ανεξέλεγκτα. Κάθε άνθρωπος και κάθε χριστιανός μετριέται και ζυγίζεται τούτες τις ώρες. (Είθε να βρεθούμε εντάξει στον τελικό απολογισμό). Ξεγυμνώνεται άθελά του μπροστά στον αγώνα για επιβίωση και στην αγωνία μην πεθάνει. Μπαίνει σε διλήμματα. Δοκιμάζεται η συμπεριφορά του. Κρίνεται η εμπιστοσύνη του στον Θεό και η αγάπη του προς τον πλησίον.

     Είναι, όμως, και μια ευκαιρία για όλους μας να συνειδητοποιήσουμε την αιτία της δοκιμασίας αυτής. Ο μακαριστός άγιος γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά κάθε θλίψη να την πολεμούν με δύο πανίσχυρα όπλα, την ευχή και την αυτομεμψία και το αποτέλεσμα θα είναι 100% αίσιο. Κι εμείς αυτό οφείλουμε να κάνουμε ως καλοί χριστιανοί. Ας διερωτηθούμε, λοιπόν, τώρα που κλειστήκαμε στα σπίτια μας, στο «ταμείον» μας, για ποιον λόγο συμβαίνουν όλα αυτά. Θα σας βοηθήσω:να μην ψάξουμε έξω από εμάς. Ας ερευνήσουμε εντός μας. Ας σκαλίσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Ας κάνουμε ενδελεχή έλεγχο της ζωής μας έως τώρα. Ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να συζητήσουμε μαζί του. Και αν το κάνουμε με ειλικρίνεια, τότε θα διαπιστώσουμε με θλίψη αυτό που αιώνες τώρα μας βροντοφωνάζει ο άγιος Ανδρέας επίσκοπος Κρήτης με το σπουδαίο έργο του Μεγάλου Κανόνα: «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν σου, οὐδὲ συνετηρήσαμεν, οὐδὲ ἐποιήσαμεν, καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν,…ὁ τῶν Πατέρων Θεός». Οι αμαρτίες μας, οι αστοχίες μας, ο εγωισμός και η φιλαυτία μας, η σαρκολατρεία και τα σαρκικά αμαρτήματα, η πλεονεξία και η αδικία, η ασέβειά μας, η εκούσια απομάκρυνσή μας από το θείο θέλημα και η παρακοή μας, η αποξένωσή μας από τη θεία Αγάπη είναι τα αίτια της καταστροφής μας, όπως έγινε και με τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ.

     Ο Πανάγαθος, Πάνσοφος και Δίκαιος Δημιουργός μάς έπλασε με αυτεξούσιο και ελεύθερη βούληση, την οποία και σέβεται. Όταν, λοιπόν, εμείς διώχνουμε από τη ζωή μας τον Θεό, όταν οι πράξεις μας δείχνουν ότι δεν Τον υπολογίζουμε, όταν η καθημερινότητά μας φανερώνει την αποστροφή μας προς Εκείνον, τότε με βαριά βήματα απομακρύνεται από κοντά μας. Με δυσκολία φεύγει από τη ζωή μας. Δε θυμώνει, δεν οργίζεται, δεν εκδικείται. Σταυρώνεται, θυσιάζεται, αγαπάει, σέβεται. Στέκει στη θύρα της καρδιάς μας και διακριτικά χτυπά για να Τον ανοίξουμε. Εμείς, όμως, κυριευμένοι από οίηση και αυτάρκεια, υπερήφανοι για τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας, ξεχασμένοι στο κυνήγι του «τίποτα» που προσφέρουν οι απολαύσεις και τα υλικά αγαθά του κόσμου τούτου, κολλημένοι στα γήινα και φθαρτά, δεν ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα του Σωτήρα να σχετιστούμε μαζί Του. Θέλουμε απλά να βάλουμε τον θρόνο μας πάνω από εκείνον του Θεού. Και έτσι κρατάμε κλειστή αυτή την πόρτα ή αφού την ανοίξουμε λιγάκι, Του την κλείνουμε κατάμουτρα… Και ενώ είναι ο μόνος που μπορεί να μας χαρίσει Ζωή, Χαρά, Ειρήνη, Μακαριότητα, Αγάπη, Αθανασία, Ουρανό,…εμείς αυτά τα αναζητούμε στο «εγώ» μας και στα κτίσματα και όχι στον Κτίστη.

     Ζούμε μια παντός είδους αυτάρκεια του ανθρώπου. Ευχαριστημένοι(;) με τον πολιτισμό της εγωπάθειάς μας, με τα καλά μας, τα αγαθά μας, που είναι αρκετά για να τρώμε, να πίνουμε και να ευφραινόμαστε, προσκυνούμε το αυτοείδωλό μας. Πιστεύοντας ότι μόνοι μας μπορούμε να κατορθώσουμε τα πάντα, ακόμη και τη θέωσή μας, δεν επιθυμούμε, ως ο πρωτόπλαστος, τη σχέση και τη συνεργασία με τον Πλάστη και Πατέρα μας. Διώχνοντας, λοιπόν τον μόνο Κύριο και Δέσποτα της ζωής μας, φυγαδεύουμε τη Θεία Χάρη και τη θέση Του καταλαμβάνει ο αντίδικος, ο αντίθεος, ο Πονηρός, ο Διάβολος. Τις συνέπειες τις ζούμε… Γι’ αυτό, ας μην κατηγορούμε κανέναν, ας μην επιβαρύνουμε την κατάστασή μας, ας μην πάρουμε και το βάρος του γογγυσμού και της αγανάκτησης προς τον Ουράνιο Πατέρα. «Η Εύα φταίει, αυτή μου το έδωσε. Ο όφις με εξαπάτησε. Τελικά του Θεού είναι το φταίξιμο» και άλλα τέτοια, που ακούστηκαν από τους προπάτορές μας στην Εδέμ.

     Ας σηκώσουμε αυτόν τον σταυρό ως ευκαιρία αγιασμού, ως δώρο σωτηρίας. Καθένας μας έβαλε το χεράκι του και όλοι μαζί σπρώξαμε τον Χριστό μακριά μας. Ας εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία για να σκεφτούμε τι έγινε, τι πράξαμε. Και ας καταφύγουμε στα όπλα του Φωτός: νήψη, νηστεία, προσευχή, μετάνοια, ελεημοσύνη, μελέτη. Ας στραφούμε προς τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή, όπως το ηλιοτρόπιο στρέφεται προς τον ήλιο. Ας ακούσουμε τον ευαγγελικό λόγο «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Ακούγοντας τα βήματα του Κυρίου να μας πλησιάζει κατά το δειλινό, ας παραδεχτούμε τα σφάλματά μας και μετανοημένοι σαν τους Νινευϊτες, ας ζητήσουμε από τον Οικτήρμονα και Ελεήμονα Θεό να μας συγχωρέσει. Ας παραδεχτεί καθένας μας το δικό του προσωπικό μερίδιο ευθύνης και ας αγωνιστεί να το διορθώσει, χωρίς συγκρίσεις που συνοδεύονται από κατάκριση. Ας αφήσουμε τους παράδρομους με τις φαρδιές πύλες, που μας έβγαλαν από την πορεία του Παραδείσου οδηγώντας μας στον γκρεμό της απώλειας και ας περπατήσουμε τη μία και μοναδική τεθλιμμένη οδό με τη στενή πύλη, που θα μας πάει, όμως, στη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού. Τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός. Μην αμελούμε, μην εφησυχάζουμε, μη ραθυμούμε, μην ολιγωρούμε. Αυτές τις σταυρικές στιγμές θα μας σώσει η εκ βαθέων τελωνική επίκληση του Αγίου Ονόματος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλό». Η εκζήτηση του θείου ελέους, της μεσιτείας της Υπεραγίας Θεοτόκου, “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς”, των πρεσβειών των Αγίων της Εκκλησίας μας. Θα μας σώσει η γεμάτη από συντριβή ομολογία των άσχημων και ασεβών μας πράξεων, όπως του ευγνώμονα ληστή επί του σταυρού: «εμείς άξια ων επράξαμε απολαμβάνουμε» και η παράκληση να μας θυμηθεί ο Κύριος στη Βασιλεία Του. Ας γκρεμίσουμε το ξόανο του εγωισμού και της απιστίας μας και ας αφιερωθούμε στην ολόθερμη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού και Σωτήρα, του Ιησού Χριστού!

     Μη φοβόμαστε να παραδεχτούμε τα αμαρτήματά μας και να τα καταθέσουμε με δάκρυα στον Σταυρό του Χριστού. Για τον λόγο αυτόν ήρθε και σταυρώθηκε. Για να εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας. Για να πάρει πάνω Του τις αμαρτίες και τα πάθη όλου του κόσμου. Για να μη φοβόμαστε μήτε την ασθένεια, μήτε την ένδεια, μήτε άλλα παθήματα της επίγειας ζωής, μήτε και αυτόν τον θάνατο. Τίποτα ας μην είναι ικανό να μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού. Ας βλέπουμε τις δοκιμασίες ως σκαλοπάτια που μας οδηγούν σιγά σιγά κοντά Του, στην Ανάσταση, στη Χώρα των ζώντων, όπου δεν υπάρχει ούτε θλίψη ή στεναγμός, αλλά Ζωή ατελεύτητος.

        Ας ζητήσουμε, λοιπόν, τη Χάρη από τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο να μην αρνηθούμε τον Σταυρό Του και το σταυρό μας, την αγάπη, το πνεύμα της θυσίας και προσφοράς, την ταπείνωση, την υπομονή στις δοκιμασίες, την άσκηση. Ας σταυρώνουμε στον Σταυρό του Χριστού κάθε εγωιστική επιθυμία, κάθε αμαρτωλό σαρκικό φρόνημα, κάθε πάθος και κακία μας, κάθε ολιγοπιστία μας, για να βγούμε μαζί Του νικητές μετά την δοκιμασία της πανδημίας, για να συναναστηθούμε μαζί Του στη Βασιλεία των Ουρανών!

Αμήν!