Ι.Μ.Ν.Αγ.Αχιλλίου.

   Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε και πασχίζουμε να ευτυχήσουμε, να χαρούμε, να δώσουμε νόημα στη ζωή μας. Καθένας από μας αναζητά την ευτυχία σε διάφορες πορείες, πιστεύει σε διαφορετικές “αλήθειες”, ακολουθεί ποικίλους “σωτήρες” και ασπάζεται ιδέες και συνθήματα της εποχής (υλικά αγαθά, γήινες απολαύσεις, νεοπαγανισμός, αιρέσεις, ανατολικές φιλοσοφίες, αθεΐα, λατρεία της φύσης και τόσα άλλα). Σε όλα αυτά ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θέλει να κοπιάσει, δεν προσπαθεί να θυσιάσει το χρόνο του, το πρόγραμμά του, την καλοπέρασή του. Επιθυμεί την επιτυχία και τη χαρά, αλλά χωρίς να αγωνιστεί. Κέντρο της ζωής του ο εαυτός του, το “εγώ” του. Γι’ αυτό και το όποιο αποτέλεσμα είναι εφήμερο, πρόσκαιρο και γρήγορα χάνεται.

    Από την άλλη πλευρά, η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, προβάλλει την εν Χριστώ ζωή. Μια ζωή που δεν είναι ανέμελη, δεν είναι ζωή ξεγνοιασιάς. Μια ζωή, όμως, που έχει την πραγματική ευτυχία, μεγάλες και ουσιαστικές χαρές, ειρήνη και μακαριότητα, που επιτυγχάνονται σιγά-σιγά, μέσα από μία σταυρική ζωή.

  Στο άκουσμα της λέξης “σταυρός” οι άνθρωποι εννοούν τα βάσανα και τη θλίψη. Δεν είναι εύκολο όποιος περνά στεναχώριες και δοκιμασίες, να ελπίζει με βεβαιότητα ότι είναι δυνατόν να τις διαδεχθεί χαρά. Η θλίψη καταβάλλει την ψυχική αντοχή και σκοτίζει το νου. Όμως οι στεναχώριες και τα προβλήματα, με τη δύναμη της πίστης στο Σταυρό του Χριστού, μετατρέπονται σε χαρά. Είναι η δύναμη του Σταυρού πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ως άνθρωπος ο Παντοδύναμος και την αδυναμία του σταυρικού μαρτυρίου τη μετέβαλε σε δύναμη, νίκη και σωτηρία. Η κατά Χριστόν θλίψη πάντα οδηγεί σε χαρά και σε θρίαμβο πνευματικό.

    Ο Σταυρός του Χριστού επαναλαμβάνεται στη ζωή των Αγίων, των μαθητών Του όλων των αιώνων. Ο σταυρός ομορφαίνει τη ζωή μας, μας προετοιμάζει για την Ανάσταση, για την αιώνια ζωή. Ο εκτός της Εκκλησίας κόσμος φοβάται τον Σταυρό του Κυρίου, τον χλευάζει και τον αρνείται με αποτέλεσμα να στερείται την ευλογία του και να μένει χωρίς ελπίδα στον παρόντα και τον μέλλοντα αιώνα. Οι ταπεινοί φίλοι του Κυρίου, όμως, σηκώνουν με πολλή υπομονή το σταυρό στη ζωή τους. Είναι αυτοί που αγαπούν πραγματικά το Χριστό, που συμπάσχουν με τους αδερφούς και θυσιάζουν καθημερινά τον εαυτό τους σταυρώνοντας τον παλαιό άνθρωπο και την υπερήφανη υπόσταση τους. Συνάντησα προ ημερών κάποιον παλιό μου συμμαθητή που ταλαιπωρείται από την επάρατη νόσο. Μου ζήτησε να προσεύχομαι για εκείνον. Χάρηκα που μπήκε στον ναό του Κυρίου για να προσευχηθεί. Μου επεσήμανε πόση ευλογία κρύβει ο σταυρός της ασθένειάς του. Είναι πολύ σημαντικό να το λέει αυτός που το βιώνει. Τον θαύμασα, αλλά και τον ζήλεψα θα έλεγα, όταν μου είπε «Δεν ξέρω, πάτερ, αν επιθυμώ να επιστρέψω στην κατάσταση της υγείας μου!» Πόσο καλό του έκανε στην ψυχή ο σταυρός του…Αναστήθηκε!

    Ο Χριστός, η σταυρωμένη Αγάπη, μας καλεί όλους να Τον ακολουθήσουμε και σηκώνοντας τον Σταυρό μας να απαρνηθούμε τον υπερήφανο εαυτό μας. Μας καλεί να σταυρώσουμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας.  “Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις “ (Γαλ. ε’ 24).  Οι ακόλουθοι του Χριστού απαρνιούνται το αμαρτωλό θέλημά τους και αγωνίζονται να ξεριζώσουν από μέσα τους τα δαιμονικά πάθη και την φιλαυτία. Ταπεινώνονται και ευθυγραμμίζουν τα έργα και τη ζωή τους με το θέλημα του Θεού. Το κοσμικό φρόνημα έχει πεθάνει μέσα τους. Δεν τους επηρεάζει κι ούτε τους παρασύρει σε πράξεις αντίθετες προς τις θείες εντολές.

    Όσοι ζουν σταυρικά υπομένουν τις ακούσιες δοκιμασίες καρτερικά κι ευχαριστιακά. Ασθένειες, θάνατοι προσφιλών προσώπων, αδικία, αχαριστία και περιφρόνηση, ανεργία, φτώχεια και άλλες δοκιμασίες είναι ευκαιρίες, που αν τις χρησιμοποιήσουμε σωστά, μας συσταυρώνουν και μας συνεγείρουν με τον Χριστό. Αν αγανακτήσουμε, ζημιωνόμαστε πνευματικά. Αν πάλι τις δεχθούμε παθητικά, στωικά, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, πάλι δεν ωφελούμαστε. Αν όμως τις δεχθούμε ως επίσκεψη Θεού και ως ευκαιρίες για την πνευματική μας τελείωση, τότε το κέρδος είναι μεγάλο. Δεν στερούμαστε τη χαρά της ζωής, γιατί τότε ζει μέσα μας ο Χριστός που είναι η ζωή των ανθρώπων.  Για μας τους Ορθοδόξους η άρση του Σταυρού είναι έκφραση υπακοής και αγάπης προς το Θεό και οδηγεί στην Ανάσταση και τη σωτηρία.

    Η Χάρη και η Δύναμη του Σταυρού δεν οφείλεται στο σχήμα του. Πηγάζει από το γεγονός ότι έγινε το όργανο δια του οποίου ο Χριστός έσωσε τον κόσμο. Είναι το θυσιαστήριο, στο οποίο ο Θεάνθρωπος προσέφερε τον εαυτό Του θυσία για όλον τον κόσμο. Στο Σταυρό ο Κύριος νίκησε τον θάνατο και με την Ανάστασή Του μας χάρισε ζωή και αφθαρσία. Πάνω στο Σταυρό ο Χριστός απεκάλυψε τον εαυτό Του ως μόνο Ευεργέτη και Σωτήρα και Ζωοδότη του κόσμου και κατέλυσε οριστικά το έργο του πονηρού, τις πανουργίες και πλάνες του, την εξουσία του στους ανθρώπους. Γι’ αυτό και ο διάβολος “φρίττει και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν”.

    Ο Σταυρός, λοιπόν, είναι σύμβολο δόξας και νίκης της Ζωής κατά του θανάτου, της Αγάπης κατά του μίσους, του Φωτός κατά του σκότους, του Θεού κατά του διαβόλου. Είναι το έμβλημα και το λάβαρό μας. Είναι, όμως, και σύμβολο πόνου και θυσίας. Παρόλο που καθημερινά όλοι πάσχουμε, ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το αντισταυρικό πνεύμα. Αυτός ο κόσμος δεν θέλει ν’ ακούσει για εγκράτεια, κυριαρχία στα πάθη, για θυσία, για υπομονή, για άσκηση, για συγχώρεση. Αρνείται κατά βάθος το Σταυρό κι έτσι δεν μπορεί να συναναστηθεί με το Χριστό.

Ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες. Ο πανικός από τον φόβο του θανάτου λόγω της πανδημίας του κορονοϊού έπεσε σαν μαύρο πέπλο στην ανθρωπότητα. Αποκάλυψε την αδυναμία των ανθρώπινων επιτευγμάτων έναντι μιας ασύμμετρης απειλής. Ούτε η τεχνολογική πρόοδος, ούτε τα οικονομικά μεγέθη, ούτε τα οπλικά συστήματα, ούτε η επιστημονική γνώση, ούτε πλανητάρχες ή μεγιστάνες, ούτε οι θησαυροί των πλουσίων, ούτε ο,τιδήποτε άλλο του κόσμου τούτου μπορούν να αντιμετωπίσουν τη ραγδαία εξάπλωσή της, που σπέρνει τον θάνατο ανεξέλεγκτα. Κάθε άνθρωπος και κάθε χριστιανός μετριέται και ζυγίζεται τούτες τις ώρες. (Είθε να βρεθούμε εντάξει στον τελικό απολογισμό). Ξεγυμνώνεται άθελά του μπροστά στον αγώνα για επιβίωση και στην αγωνία μην πεθάνει. Μπαίνει σε διλήμματα. Δοκιμάζεται η συμπεριφορά του. Κρίνεται η εμπιστοσύνη του στον Θεό και η αγάπη του προς τον πλησίον. Είναι, όμως, και μια ευκαιρία για όλους μας να συνειδητοποιήσουμε την αιτία της δοκιμασίας αυτής. Ο μακαριστός άγιος γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά κάθε θλίψη να την πολεμούν με δύο πανίσχυρα όπλα, την ευχή και την αυτομεμψία και το αποτέλεσμα θα είναι 100% αίσιο. Και μεις αυτό οφείλουμε να κάνουμε ως καλοί χριστιανοί. Ας διερωτηθούμε, λοιπόν, τώρα που κλειστήκαμε στα σπίτια μας, στο «ταμείον» μας, για ποιον λόγο συμβαίνουν όλα αυτά. Θα σας βοηθήσω:να μην ψάξουμε έξω από εμάς. Ας ερευνήσουμε εντός μας. Ας σκαλίσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Ας κάνουμε ενδελεχή έλεγχο της ζωής μας έως τώρα. Ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να συζητήσουμε μαζί του. Και αν το κάνουμε με ειλικρίνεια, τότε θα διαπιστώσουμε με θλίψη αυτό που αιώνες τώρα μας βροντοφωνάζει ο άγιος Ανδρέας επίσκοπος Κρήτης με το σπουδαίο έργο του Μεγάλου Κανόνα: «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν σου, οὐδὲ συνετηρήσαμεν, οὐδὲ ἐποιήσαμεν, καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν,…ὁ τῶν Πατέρων Θεός». Οι αμαρτίες μας, οι αστοχίες μας, ο εγωισμός και η φιλαυτία μας, η σαρκολατρεία και τα σαρκικά αμαρτήματα, η πλεονεξία και η αδικία, η ασέβειά μας, η εκούσια απομάκρυνσή μας από το θείο θέλημα και η παρακοή μας, η αποξένωσή μας από τη θεία Αγάπη είναι τα αίτια της καταστροφής μας, όπως έγινε και με τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ. Ο Πανάγαθος, Πάνσοφος και Δίκαιος Δημιουργός μας έπλασε με αυτεξούσιο και ελεύθερη βούληση, την οποία και σέβεται. Όταν, λοιπόν, εμείς διώχνουμε από τη ζωή μας τον Θεό, όταν οι πράξεις μας δείχνουν ότι δεν Τον υπολογίζουμε, όταν η καθημερινότητά μας φανερώνει την αποστροφή μας προς Εκείνον, τότε με βαριά βήματα απομακρύνεται από κοντά μας. Με δυσκολία φεύγει από τη ζωή μας. Δε θυμώνει, δεν οργίζεται, δεν εκδικείται. Σταυρώνεται, θυσιάζεται, αγαπάει, σέβεται. Στέκει στη θύρα της καρδιάς μας και διακριτικά χτυπά για να Τον ανοίξουμε. Εμείς, όμως, κυριευμένοι από οίηση και αυτάρκεια, υπερήφανοι για τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας, ξεχασμένοι στο κυνήγι του «τίποτα» που προσφέρουν οι απολαύσεις και τα υλικά αγαθά του κόσμου τούτου, κολλημένοι στα γήινα και φθαρτά, δεν ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα του Σωτήρα να σχετιστούμε μαζί Του. Θέλουμε απλά να βάλουμε τον θρόνο μας πάνω από εκείνον του Θεού. Και έτσι κρατάμε κλειστή αυτή την πόρτα ή αφού την ανοίξουμε λιγάκι, Του την κλείνουμε κατάμουτρα…Και ενώ είναι ο μόνος που μπορεί να μας χαρίσει Ζωή, Χαρά, Ειρήνη, Μακαριότητα, Αγάπη, Αθανασία, Ουρανό,…εμείς αυτά τα αναζητούμε στο «εγώ» μας και στα κτίσματα και όχι στον Κτίστη. Ζούμε μια παντός είδους αυτάρκεια. Ευχαριστημένοι(;) με τον πολιτισμό της εγωπάθειάς μας, με τα καλά μας, τα αγαθά μας, που είναι αρκετά για να τρώμε, να πίνουμε και να ευφραινόμαστε, προσκυνούμε το αυτοείδωλό μας. Πιστεύοντας ότι μόνοι μας μπορούμε να κατορθώσουμε τα πάντα, ακόμη και τη θέωσή μας, δεν επιθυμούμε, ως ο πρωτόπλαστος, τη σχέση και τη συνεργασία με τον Πλάστη και Πατέρα μας. Διώχνοντας, λοιπόν τον μόνο Κύριο και Δέσποτα της ζωής μας, φυγαδεύουμε τη Θεία Χάρη και τη θέση Του καταλαμβάνει ο αντίδικος, ο αντίθεος, ο Πονηρός, ο Διάβολος. Τις συνέπειες τις ζούμε…Γι’ αυτό, ας μην κατηγορούμε κανέναν, ας μην επιβαρύνουμε την κατάστασή μας, ας μην πάρουμε και το βάρος του γογγυσμού και της αγανάκτησης προς τον Ουράνιο Πατέρα. “Η Εύα φταίει, αυτή μου το έδωσε. Ο όφις με εξαπάτησε¨ και άλλα τέτοια, που ακούστηκαν από τους προπάτορές μας στην Εδέμ. Ας σηκώσουμε αυτόν τον σταυρό ως ευκαιρία αγιασμού, ως δώρο σωτηρίας. Καθένας μας έβαλε το χεράκι του και όλοι μαζί σπρώξαμε τον Χριστό μακριά μας. Ας εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία για να σκεφτούμε τι έγινε, τι πράξαμε. Και ας καταφύγουμε στα όπλα του Φωτός: νήψη, νηστεία, προσευχή, μετάνοια, ελεημοσύνη, μελέτη. Ας στραφούμε προς τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή, όπως το ηλιοτρόπιο στρέφεται προς τον ήλιο. Ας ακούσουμε τον ευαγγελικό λόγο «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Ακούγοντας τα βήματα του Κυρίου να μας πλησιάζει κατά το δειλινό, ας παραδεχτούμε τα σφάλματά μας και μετανοημένοι σαν τους Νινευϊτες, ας ζητήσουμε από τον Οικτήρμονα και Ελεήμονα Θεό να μας συγχωρέσει. Ας παραδεχτεί καθένας μας το δικό του προσωπικό μερίδιο ευθύνης και ας αγωνιστεί να το διορθώσει, χωρίς συγκρίσεις που συνοδεύονται από κατάκριση. Ας αφήσουμε τους παράδρομους με τις φαρδιές πύλες, που μας έβγαλαν από την πορεία του Παραδείσου οδηγώντας μας στον γκρεμό της απώλειας και ας περπατήσουμε τη μία και μοναδική τεθλιμμένη οδό με τη στενή πύλη, που θα μας πάει, όμως, στη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού. Τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός. Μην αμελούμε, μην εφησυχάζουμε, μη ραθυμούμε, μην ολιγωρούμε. Αυτές τις σταυρικές στιγμές θα μας σώσει η εκ βαθέων επίκληση του Αγίου Ονόματος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλό». Η εκζήτηση του θείου ελέους, της μεσιτείας της Υπεραγίας Θεοτόκου, “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς”, των πρεσβειών των Αγίων της Εκκλησίας μας. Θα μας σώσει η γεμάτη από συντριβή ομολογία των άσχημων και ασεβών μας πράξεων, όπως του ευγνώμονα ληστή επί του σταυρού: «εμείς άξια ων επράξαμε απολαμβάνουμε» και η παράκληση να μας θυμηθεί ο Κύριος στη Βασιλεία Του. Μη φοβόμαστε να παραδεχτούμε τα αμαρτήματά μας και να τα καταθέσουμε με δάκρυα στον Σταυρό του Χριστού. Για τον λόγο αυτόν ήρθε και σταυρώθηκε. Για να εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας. Για να πάρει πάνω Του τις αμαρτίες και τα πάθη όλου του κόσμου. Για να μη φοβόμαστε μήτε την ασθένεια, μήτε την ένδεια, μήτε άλλα παθήματα της επίγειας ζωής, μήτε και αυτόν τον θάνατο. Τίποτα ας μην είναι ικανό να μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού. Ας βλέπουμε τις δοκιμασίες ως σκαλοπάτια που μας οδηγούν σιγά σιγά κοντά Του, στην Ανάσταση, στη Χώρα των ζώντων, όπου δεν υπάρχει ούτε θλίψη ή στεναγμός, αλλά Ζωή ατελεύτητος.

   Ας ζητήσουμε, λοιπόν, τη Χάρη από τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο να μην αρνηθούμε τον Σταυρό Του και το σταυρό μας, την αγάπη, το πνεύμα της θυσίας και προσφοράς, την ταπείνωση, την υπομονή στις δοκιμασίες, την άσκηση. Ας σταυρώνουμε στον Σταυρό του Χριστού κάθε εγωιστική επιθυμία, κάθε αμαρτωλό σαρκικό φρόνημα, κάθε πάθος και κακία μας, κάθε ολιγοπιστία μας, για να βγούμε μαζί Του νικητές μετά την δοκιμασία της πανδημίας, για να συναναστηθούμε μαζί Του στη Βασιλεία των Ουρανών!

Αμήν!

παπα-Φα