Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr.

Η περίοδος, που ξεκινά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο και ονομάζεται Τριώδιο (από το ομώνυμο εκκλησιαστικό βιβλίο, όπου οι ύμνοι έχουν τρεις και όχι εννέα οδές), είναι για τους πολλούς ευκαιρία ξεφαντώματος και εξωστρέφειας.

Για την Εκκλησία, όμως, είναι περίοδος κατανυκτικής και σιωπηλής αυτοκριτικής.

Όλα τα πράγματα σπρώχνουν το νου μας προς τα έξω, προς το θόρυβο του κόσμου και όχι στην περισυλλογή.

Μας λείπει η αυτοβύθιση και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, που ενώ είναι τόσο κοντινός μας, μένει τόσο μακρινός μας, αφού είναι απρόσιτος και απροσπέλαστος.

Τι τραγικό στ’ αλήθεια. Να μπορούμε οι άνθρωποι του καιρού μας να ερευνούμε τα κύτταρα με το μικροσκόπιο, τους βυθούς με το βαθυσκάφος, το φλοιό της γης με τα γεωτρύπανα, το διάστημα με τους δορυφόρους.

Και να μην μπορούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Και να τον αγνοούμε.

Όταν στρέφουμε με πολυπραγματοσύνη το βλέμμα μας στον κόσμο και στις επιθυμίες του, δεν μπορούμε να κάνουμε σοβαρές προόδους.

Ένας παλαιός παππούλης έλεγε πως είναι προτιμότερο να φροντίζει κανείς το μέσα του, παρά να κάνει θαύματα και να παραμελεί τον εαυτό του.

Γι’ αυτό το Τριώδιο, που σοφά το θέσπισε η Εκκλησία, είναι μια καλή αφορμή να ξαναβρούμε την καρδιά μας, να ξαναποκτήσουμε επαφή με την καρδιά μας.

Μια επαφή, που θα δικάζει ατέλειες και ελαττώματα και θα προδικάζει τη διόρθωσή μας.

Αν δεν αφουγκραστούμε μακριά από τις κραυγές του κόσμου τον μυστικό παλμό της ψυχής μας, έχουμε λίγες πιθανότητες να ρίξουμε εξεταστικά βλέμματα στο εσωτερικό μας.

Η φωνή του Θεού, ακούγεται καθαρότερα στη σιωπή της εσωστρέφειας.