Ἀλεβιζόπουλος Ἀντώνιος (Πρεσβύτερος (+))

2. Το παράδειγμα του Ιώβ.

Γνωρίζομεν όλοι την ιστορίαν του Ιώβ. Προσεπάθει με την συζήτησιν και με το λογικόν να εισδύση εις τα μυστήρια του Θεού χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αλλ’ όταν ο ίδιος ο Θεός του απεκαλύφθη, εννόησεν ότι ήτο αδύνατον να επιτύχη μόνος του εκείνο το οποίον επόθει και ησθάνθη βαθυτάτην συντριβήν. «Μέχρι στιγμής ήκουον περί σου μόνον με τα αυτιά μου», λέγει εις τον Θεόν. «Τώρα, όμως, σε είδα με τα μάτια μου. Δια τούτο ελεεινολόγησα τον εαυτόν μου, έλειωσα από συντριβήν, αισθάνομαι, πράγματι, χώμα και στάκτη» (Ιώβ 42,5-6).

Ιωβ. 42,1 Ὑπολαβὼν δὲ Ἰὼβ λέγει τῷ Κυρίῳ·

Ιωβ. 42,1 Ελαβε τον λόγον τότε ο Ιώβ και είπε προς τον Κυριον·

Ιωβ. 42,2 οἶδα ὅτι πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ δέ σοι οὐδέν.

Ιωβ. 42,2 “γνωρίζω πλέον πολύ καλά, Κυριε, ότι συ δύνασαι τα πάντα, τίποτε δε δεν είναι αδύνατον εις σέ.

Ιωβ. 42,3 τίς γάρ ἐστιν ὁ κρύπτων σε βουλήν; φειδόμενος δὲ ῥημάτων, καὶ σὲ οἴεται κρύπτειν; τίς δὲ ἀναγγελεῖ μοι ἃ οὐκ ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστά, ἃ οὐκ ἐπιστάμην;

Ιωβ. 42,3 Ποίος δε είναι δυνατόν να κρύψη από σε τας σκέψεις και αποφάσεις του; Ποιός δε είναι εκείνος, που τσιγκουνευόμενος και συγκρατών μέσα τα λόγια του νομίζει ότι δύναται να τα αποκρύψη από σέ; Ποίος όμως άλλος, εκτός από σέ, θα μου ανήγγελλεν αυτά, που δεν εγνώριζα, τα μεγάλα και αξιοθαύμαστα, που δεν ήξευρα;

Ιωβ. 42,4 ἄκουσον δέ μου, Κύριε, ἵνα κἀγὼ λαλήσω· ἐρωτήσω δέ σε, σὺ δέ με δίδαξον.

Ιωβ. 42,4 Ακουσε δε εμέ, Κυριε, δια να τολμήσω να ομιλήσω και εγώ προς σέ. Θα σε ερωτήσω, συ δε δίδαξέ με.

Ιωβ. 42,5 ἀκοὴν μὲν ὠτὸς ἤκουόν σου τὸ πρότερον, νυνὶ δὲ ὁ ὀφθαλμός μου ἑώρακέ σε·

Ιωβ. 42,5 Μέχρι τώρα με τα αυτιά μου μόνον ήκουα περί σου και των μεγαλείων σου. Τωρα όμως σε είδα με τα ίδια μου τα μάτια.

Ιωβ. 42,6 διὸ ἐφαύλισα ἐμαυτὸν καὶ ἐτάκην, ἥγημαι δὲ ἐμαυτὸν γῆν καὶ σποδόν.

Ιωβ. 42,6 Δια τούτο ελεεινολόγησα και εξουθένωσα τον εαυτόν μου, έλυωσα από ψυχικήν συντριβήν, αισθάνομαι ότι είμαι πράγματι χώμα και στάκτη”.

Εκείνο, λοιπόν, το οποίον έχει σημασίαν δεν είναι ο λόγος περί του Θεού, αλλά η ταπείνωσις και η καθαρότης της καρδιάς εις την αναζήτησιν του Θεού. «Είναι μεγάλο πράγμα να ομιλή κανείς περί του Θεού», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, αλλά, προσθέτει, «είναι ακόμη μεγαλύτερον, εάν καθαρίζη κανείς τον εαυτόν του δια τον Θεόν».