Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου, κ.Ιερωνύμου.

Εἶναι ἰσχυρή διεκδίκηση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου τό νά προσπαθεῖ νά καταστεῖ διάσημος. Ὅλοι θέλουν νά ἔχουν εὐρύ κύκλο γνωριμιῶν, ἀναγνωρισιμότητα καί δημοφιλία. Καί γιά νά τό κατορθώσουν αὐτό, μετέρχονται κάθε μέσο, ἐνεργοῦν ὅ,τι νομίζουν πρόσφορο, παραδίδονται σ’ αὐτό πού πιστεύουν ὅτι θά τούς ἀναδείξει. Ἀλλά καί ἡ κοινωνία μας τό καλλιεργεῖ αὐτό, ἰδίως μέ τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, προάγοντας μιά ψευδαίσθηση ἐγγύτητας καί προσέγγισης τῶν ἄλλων. Κι ὅλ’ αὐτά σέ μιά κοινωνία καί σέ μιά ἐποχή πού πανθομολογούμενα ἔχει παγώσει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, κυριαρχεῖ ἡ ἀδιαφορία καί ὁ ἀτομικισμός δείχνει τό σκληρό του πρόσωπο.

Γι’ αὐτό καί ὅποιοι καθίστανται διάσημοι στίς μέρες μας ἀντιμετωπίζονται μέ ὅρους θεάματος. Δέν καθίστανται ἀντικείμενα σεβασμοῦ, ὅπως παλαιότερα, οὔτε ἀπηχεῖ ὁ λόγος τους μέ αὐξημένες ἀξιώσεις. Ἀντίθετα, ὑπόκεινται σέ ὅρους δημοσιότητας τόσο σκληρούς, ὥστε νά κατηγορεῖται ἡ κοινωνία μας γιά ἰδιόμορφη «ἀνθρωποφαγία». Τό κυριότερο ὅλων, χάνουν τό δικαίωμα στήν ἰδιωτική ζωή. Ἐπιπλέον, ἀποδομοῦνται ὡς προσωπικότητες, μεθοδευμένα ἤ ἀθέλητα παρεξηγοῦνται καί διαστρεβλώνεται ὁ δημόσιος βίος τους. Παρά ταῦτα, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος -ὑποταγμένος στό ἐγωκεντρικό του πίστευμα καί ἀρνούμενος τά παραδείγματα ὅσων προηγήθηκαν- ἐπιμένει νά αὐτοϋπονομεύεται κυνηγώντας δημοσιότητα.

Χαρακτηριστική συμπεριφορά

Οἱ εὐαγγελικές περικοπές πού προηγήθηκαν, ὅπως ἡ σημερινή, μᾶς παρουσιάζουν μιά σειρά ἀπό θαύματα πού χαρακτήρισαν τή δημόσια δράση τοῦ Κυρίου. Τό κάθε θαῦμα τελεῖται καί περιγράφεται στά Εὐαγγέλια ἐξυπηρετώντας διαφορετικό σκοπό. Σήμερα δέ, ὁ τρόπος τῆς περιγραφῆς τῆς θαυμαστῆς θεραπείας δύο τυφλῶν, ἀλλά καί ἑνός δαιμονισμένου, ἔρχεται νά προκαλέσει τόν προβληματισμό μας γύρω ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐνέργει ὁ Χριστός, ὥστε νά κηρύττει μέ τό παράδειγμα διεκδικώντας σεβασμό.

Φωνάζουν πίσω ἀπό τόν Χριστό οἱ δύο τυφλοί ζητώντας τό ἔλεός του. Κι ὁ Χριστός, σάν νά μήν νοιάζεται, συνεχίζει τήν πορεία του πρός τό σπίτι ὅπου φιλοξενοῦνταν στήν Καπερναούμ, πιθανότατα τό σπίτι τοῦ Ματθαίου. Κι ὁ Χριστός πού νοιάζεται, τούς ὑποδέχεται μέσα στό σπίτι, μακριά ἀπό περίεργα βλέμματα ἀδιάκριτων ἀνθρώπων. Κι ὁ Χριστός πού γνωρίζει, δέν ρωτᾶ τούς τυφλούς τί θέλουν, ἀλλά ἄν πιστεύουν ὅτι ἔχει τή δύναμη νά κάνει ἐκεῖνο πού τού ζητοῦν χωρίς νά τό κατονομάζουν. Κι ὁ Χριστός πού παιδαγωγεῖ, ἐνεργεῖ κατά τήν πίστη τους, ὄχι ἀμφιβάλλοντας γι’ αὐτήν, ἀλλά ἀναδεικνύοντας αὐτήν.

Πόσο διακριτικά συμπεριφέρεται ὁ Χριστός, ἀκόμη καί μέ προσωπικό του κόστος! Τό πρόβλημα τῶν τυφλῶν δέν τό ἐπιλύει δημόσια, ἀλλά κατ’ ἰδίαν. Καί μάλιστα, ἐνῶ οἱ τυφλοί φωνάζουν, ἀκολουθώντας τόν, Αὐτός τό ἀνέχεται, δέν ἐκνευρίζεται, δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψη τοῦ τό τί μπορεῖ νά λέει ὁ κόσμος, ἀλλά καί δέν κάμπτεται στήν ἰδιότυπη πίεση πού τοῦ ἀσκεῖται μέσω τοῦ θορύβου πού δημιουργεῖται. Ὁ Χριστός παιδαγωγεῖ καί δέν ἀφήνεται νά παρασυρθεῖ ἀπό τήν κοινωνική πίεση, οὔτε ὑπηρετεῖ τή σκοπιμότητά τοῦ νά ἐνεργήσει μόνο καί μόνο γιά νά «ξεφορτωθεῖ» τό πρόβλημα καί νά ἡσυχάσει. Ἐνεργεῖ φιλανθρωπευόμενος χωρίς νά ἐκβιάζεται ἤ νά ἀναγκάζεται μέ ὁποιονδήποτε τρόπο.

Πῶς ἐνεργεῖ τό θαῦμα ὁ Χριστός

Ὁ Χριστός μεθοδεύει τή σύλληψη δημοσιότητας γιά νά ἐνεργήσει τό θαῦμα. Δέν ἀπαντᾶ στίς παρακλήσεις στόν δρόμο, ὥστε οἱ ὅποιοι περίεργοι νά θεωρήσουν ὅτι δέν ἀσχολεῖται μέ τούς τυφλούς κι ἑπομένως δέν χρειάζεται νά μαζευτοῦν γιά νά «παρακολουθήσουν θαῦμα». Κλείνεται μέσα στό σπίτι, μακριά ἀπό ἀδιάκριτα βλέμματα πού μπορεῖ νά παρερμηνεύσουν καί νά προσβάλουν, καί μόνον ἀφοῦ διασφαλίσει ὅτι ἀπαλλάχθηκε ἀπό ὅρους δημοσιότητας προχωρᾶ στή θαυμαστή θεραπεία. Κι ὄχι μόνον αὐτό, τελειώνοντας «ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδείς γινωσκέτω», δηλαδή τούς παράγγειλε μέ αὐστηρότητα νά μή μάθει κανείς τίποτε γιά τό θαῦμα.

Γιατί αὐτή ἡ συμπεριφορά; Στό κάτω κάτω γιατί ξαφνικά ἀποφασίζει νά ἐνεργεῖ θαύματα «ἐν κρύπτῷ»; Καί γιατί τόσο καιρό θαυματοποιοῦσε στίς πλατεῖες,στίς ρύμες, στίς ὁδούς, παρουσία χιλιάδων λαοῦ; Μέ μιά φράση, ὅταν τό θαῦμα προκαλοῦσε δοξολογία Θεοῦ ἤ τόνιζε θεία ἀλήθεια πού προηγουμένως εἶχε διδάξει ὁ Χριστός μας, δηλαδή ὑποστήριζε σαφῶς τήν ἀναφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Πλάστη του καί Δημιουργό Θεό, τότε τό θαῦμα γινόταν δημόσια. Ὅταν ὅμως ὑπῆρχε κίνδυνος νά κυριαρχήσει ἡ ἀνθρώπινη ἀντίληψη καί θεώρηση τῶν πραγμάτων μέ ἀποτέλεσμα νά παρεξηγηθεῖ ἡ διδασκαλία καί νά μπερδευθοῦν οἱ ἄνθρωποι, τότε ὄχι μόνο γινόταν τό θαῦμα διακριτικά, ἀλλά κολουθουσε καί ἡ σύσταση νά μή διαφημισθεῖ. Ἐπίσης, ὅταν ὑφίστατο θέμα προσωπικό ἤ σεβαστῆς ἐσωτερικῆς πνευματικῆς κατάστασης, τά πάντα περιβάλλονταν τή σιωπή. Γί΄ αὐτό καί τά περισσότερα θαύματα τοῦ Χριστοῦ μᾶς εἶναι ἄγνωστα.

Οἱ τυφλοί, νομίζοντας ὅτι ὁ Χριστός τούς παραγγέλλει τή σιωπή ἀπό ταπείνωση καί πιστεύοντας ὅτι ἔτσι ἐκφράζουν τήν εὐγνωμοσύνη τους, δέν κάνουν ὑπακοή, δέν κρατοῦν τό στόμα τούς κλειστό καί διαδίδουν τήν εὐεργεσία πού τούς ἔγινε. Δέν μπόρεσαν νά καταλάβουν τό πόσο τούς προστάτευσε ὁ Χριστός μέ τή διακριτικότητά του, ἀποφεύγοντας νά τούς καταστήσει «θέαμα» στό πλῆθος πού πάντα ἐνδιαφερόταν νά βλέπει ἀξιοπερίεργα πράγματα ὄχι γιά νά ὠφεληθεῖ, ἀλλά γιά νά ἐντυπωσιαστεῖ, νά ἐνθουσιαστεῖ, νά διαστρέψει…

Ἀλλά κι ἕναν ἀκόμη κίνδυνο δέν μπόρεσαν νά κατανοήσουν. Τό γεγονός ὅτι ὁποῖος διακρίνεται δέν ἐπαινεῖται, ἀλλά ἀντιθέτως καθίσταται εἴτε ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης, εἴτε στόχος ζηλοφθονίας. Κι ὁ Χριστός, διακρινόμενος γιά τήν τελειότητά του, εἶχε στοχοποιηθει ἀπό τόν φθόνο καί τό μίσος ὅσων ἀντιστρατεύονταν τό κήρυγμά του καί τότε καί ἀνά τούς αἰῶνες. Γι’ αὐτό καί τό σημερινό Εὐαγγέλιο ὁλοκληρώνεται μέ τή συκοφαντική ἀντίδραση τῶν Φαρισαίων ὅτι τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ δέν ἐνεργοῦνται μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μέ τή συνέργεια τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων. Κι ἡ μεθοδευμένη αὐτή συκοφαντία πού προκλήθηκε ἐπειδή οἱ δύο πρώην τυφλοί δέν ἄκουσαν τόν Χριστό καί τόν διαφήμισαν, ἀσφαλῶς εἶχε στόχο νά κλονίσει τούς ἀδύναμους, νά ἐνσπείρει ἀμφιβολίες καί νά κάνει διστακτικούς τους ἀνθρώπους ἔναντι τοῦ Χριστοῦ, κάτι πού δυστυχῶς ἐπετεύχθη.

Πόσες φορές ἡ ἔκθεση στή δημοσιότητα δέν προκάλεσε ἀποτελέσματα ἀντίθετα τῶν ἐπιδιωκόμενων; Γι’ αὐτό καί ἡ σαφής παραγγελία τοῦ Κύριου: ἡ πνευματική ζωή καί προκοπή τῶν πιστῶν νά κεῖται «ἐν τῷ κρυπτῷ», ὥστε νά μήν ἐπηρεάζεται ἀπό ἀνθρώπινες μεθοδεύσεις ἤ παρανοήσεις καί νά ἔχει ἀποκλειστικῶς οὐράνιο προσανατολισμό.