Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη.

Το Ευαγγέλιο της Δ’ Κυριακής της Μεγάλης Σαρακοστής προβάλλει το θαύμα της θεραπείας από τον Χριστό ενός δαιμονισμένου παιδιού.

Η περιγραφή της κατάστασής του από τον πατέρα του είναι συγκλονιστική. Αναφέρει στον Χριστό ότι έχει «πνεύμα άλαλον» (βουβό) και όπου τον πιάσει, τον ρίχνει κάτω και αφρίζει και τρίζει τα δόντια και γίνεται ξερός.

Πιστοποιείται αυτή η περιγραφή και από το γεγονός ότι μόλις είδε τον Χριστό το πονηρό πνεύμα, συντάραξε τον νέο και έπεσε στη γη και κυλιόταν και άφριζε.

Με την επέμβαση όμως του Χριστού το δαιμόνιο έφυγε από αυτόν, αφού φώναξε και τον σπάραξε δυνατά και τον άφησε κάτω σαν νεκρό. Ο Χριστός όμως τον έπιασε από το χέρι, τον σήκωσε επάνω και στάθηκε όρθιος.

Στο πρόσωπο του δαιμονισμένου παιδιού καθρεπτίζεται η εικόνα της απομακρυσμένης  από τον θεό κοινωνίας μας. Και η ταλαιπωρία της μακριά από τον Χριστό νεολαίας μας. Πολλοί νέοι είναι νευρικοί και ευέξαπτοι με την πιο μικρή αφορμή Δεν δέχονται τις συμβουλές των γονέων. Εκρήγνυνται εύκολα και αντιμετωπίζουν το σπίτι σαν ξενοδοχείο ύπνου και φαγητού.  Επηρεασμένοι από υλιστικές και άθεες ιδεολογίες, ακολουθούν τον βίο τον ηδονών. Εξαθλιώνονται ψυχοσωματικά και καταλήγουν στον ψεύτικο παράδεισο των ναρκωτικών και της τοξικομανίας. Ή στα δίχτυα του σατανισμού και της παραθρησκείας. Δεν αναπνέουν τον καθαρό αέρα της ελευθερίας των παιδιών του Θεού. Ασφυκτιούν. Κλονίζονται νευρικά και τελικά καταρρέουν ψυχοσωματικά. Καταντούν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την ζωή. Πέφτουν στη θάλασσα της απόγνωσης και της αυτοκαταστροφής ή της μανίας καταστροφής των πάντων.

Η ευθύνη βέβαια για την κατάντια τους βαρύνει πρωτίστως εμάς ως άτομα, οικογένεια και κοινωνία. Εμείς είμαστε οι κυρίως υπεύθυνοι γι’ αυτούς. Γιατί εμείς τους στρώσαμε το τραπέζι. Δεν φροντίσαμε τόσο για την πνευματική τους θωράκιση και υποστήριξη, όσο για την υλική. Αγωνιούμε για την σωματική τους διάπλαση και υγεία. Για το σωματικό τους βάρος. Και όχι για να τους διδάξουμε με λόγια και κυρίως με έργα, αρχές και αξίες. Να τους θωρακίσουμε πνευματικά και ηθικά για να μην εκκλίνουν στο πολύμορφο κακό. Να μην παρασυρθούν από τα ποικίλα αρνητικά ερεθίσματα της εποχής. Δεν δώσαμε βαρύτητα  στην ψυχοπνευματική τους ανάπτυξη και ευρωστία. Δεν φροντίσαμε να τους συνδέσουμε με τον Μεγάλο Παιδαγωγό Ιησού Χριστό και την Εκκλησία. Το θεραπευτήριο των ψυχών με την αγιαστική χάρη των μυστηρίων. Το ομολογούν κορυφαίοι ψυχίατροι, ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές (Κρέτσμερ, Νόρθριτς κ.α.). Την αναγκαιότητα και χρησιμότητα της χριστιανικής διαπαιδαγώγησης παραδέχονται και αυτοί οι «πατριάρχες» της απιστίας, που χρησιμοποίησαν το Ευαγγέλιο για την αγωγή των παιδιών τους.

Την αξία της ορθόδοξης χριστιανικής αγωγής ομολογούν μετανοιωμένοι πολλοί από τους νέους που παραστράτησαν και έπεσαν στα δίχτυα της παραθρησκείας, του σατανισμού, των ναρκωτικών και άλλων θρησκευτικών, φιλοσοφικών και κοινωνικοπολιτικών ετεροδιδασκαλιών. Πρόσφατη σχετική ομολογία ναρκομανούς νέου καταγράφεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού της Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου «Μεταμόρφωση». Έγινε αυτή στην Θεσσαλονίκη, στην παραλία της πόλης, κοντά στον ιερό ναό των Αγίων  Κυρίλλου και Μεθόδιου, φωτιστών των Σλάβων. Εκεί ο ναρκομανής νέος πλησίασε πιστό χριστιανό και ζήτησε να του αγοράσει μια ρόκα( καλαμποκιού), που έψηνε υπαίθριος μικροπωλητής, για να κορέσει την πείνα του. Και, σαν την πήρε, του εκμυστηρεύθηκε, φιλικά: «Φίλε, μακριά από τον Χριστό, έτσι καταντάς! Όμως προσπαθώ εδώ και καιρό να κόψω τα ναρκωτικά για να μην Τον στεναχωρώ! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά επειδή μάλλον δεν θα ζήσω πολύ, θέλω, όταν πάω μπροστά Του, να έχω να Του δείξω τον αγώνα μου μήπως και με λυπηθεί!» Και συνέχισε «Πάω κάθε πρωί απέναντι (στον Ι. Ναό των Αγίων Κυρίλλων και Μεθόδιου)  και με κοιτούν όλοι καλά-καλά επειδή νομίζουν ότι θέλω λεφτά. Όμως εγώ πηγαίνω μπροστά στην εικόνα για να ζητήσω βοήθεια να κόψω τα ναρκωτικά. Δεν ανάβω κερί, επειδή δεν έχω λεφτά να πάρω! Και κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω και λέω «δεν τα κατάφερα συγγνώμη!» Ή λέω «σήμερα κάπως το πάλεψα ευχαριστώ»

Αυτή η εκ βαθέων εξαγόρευση καταδεικνύει πόση ανάγκη έχουν οι νέοι μας σήμερα του Χριστού και της Εκκλησίας, για να προφυλαχθούν από το πολύμορφο κακό. Από τα αρνητικά ερεθίσματα και τις προκλήσεις της εποχής. Και ενισχυμένοι «μετά της του βαπτίσματος συμμαχίας» και των άλλων μυστηρίων, να εξέλθουν νικητές στον προσωπικό τους αγώνα. Όπως τονίζει ο ποιητής «τίποτε πιο ισχυρό, τίποτε πιο δυνατό από τον Ιησού Χριστό και την Αγία του Εκκλησία»

Η σχέση με τον Χριστό, όταν είναι πραγματική και ειλικρινής, είναι η πιο συγκλονιστική. Και είναι η μόνη δύναμη αντίστασης στο πολύμορφο κακό. Γι’ αυτό είναι εγκληματική η όποια αδιαφορία στο θέμα αυτό. Τόσο από την οικογένεια, όσο και από την πολιτεία, που χειρίζεται το μεγάλο θέμα της εθνικής μας παιδείας. Δεν υπάρχει ανώτερη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία από αυτήν του Ευαγγελίου του Χριστού και της Εκκλησίας. Ούτε ανώτερη και αποτελεσματικότερη δύναμη και ενίσχυση για τη δημιουργία χαρακτήρων και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

Είναι κρίμα ότι σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο της ορθοδόξου αγωγής παραθεωρείται και πολεμείται. Δεν οδηγούνται τα παιδιά μας στη βίωση του μυστηρίου της πίστης. Στο να συνδεθούν αληθινά

Ας ευχηθούμε να κατανοήσουμε την μεγάλη μας ευθύνη έναντι Θεού και ανθρώπων. Να αισθανθούμε την ανάγκη να οδηγήσουμε τα παιδιά στον Χριστό και στην Εκκλησία. Να εφαρμόσουμε την προσταγή του Χριστού «φέρετε αυτόν προς με».