ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ θεωρητικά ἡ ἐξουσία (πρέπει νά) ἀπορρέει καί (νά) ἀποβλέπει στό λαό καί (πρέπει νά) ἐλέγχεται γιά τήν πολιτικο-οικονομική ἀξιοπιστία της ὑπέρ τοῦ λαοῦ, ὅπερ συνιστᾶ τή Δημοκρατική ποιότητα τοῦ πολιτεύματος.

 

Ὅμως, ἡ “ἐξουσία” εἶναι ἕνα παιχνίδι εὐφυΐας τῶν ὀλίγων κυβερνητῶν πρός τήν εὐφυΐα τῶν πλειοτέρων βουλευτικῶν ἀντιπροσώπων, καί ὅλων μαζί ἐπί τῆς διαχειριζομένης εὐφυΐας τοῦ λαοῦ.

 

Μόνον ἡ ἱστορία ἀξιολογεῖ ἀξιοπιστότερα τήν ἐντιμότητα ἑκάστου στή διαχείριση τοῦ ἠθικοῦ πολιτευτικοῦ χρέους καί τῆς ἐθνικῆς χρείας. Οἱ ἀντιπρόσωποί μας στίς βαθμίδες ἐξουσίες πόσο συναισθάνονται τό ἀπόλυτο Συνταγματικό καί ἠθικό χρέος τους ἀπέναντι στή λαϊκή βάση τῆς ἐξουσίας τους;

 

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ νά πιστέψουν οἱ ἐλάχιστοι ἰδεολογοποιημένοι, τό ὁμολογεῖ διάτορα ὁ λαός μας. Καί τό καταγράφουν διεθνεῖς ἐρευνητικές πρωτοβουλίες.

 

Σύμφωνα μέ νέα ἔρευνα τοῦ Pew Researsh Center στήν Οὐάσιγκτον, “σχετικά μέ τήν πίστη τῶν λαῶν στόν ἀρχετυπικό Θεό τῆς χριστιανικῆς θρησκείας”, οἱ Ἕλληνες δηλώνουν ἀπολύτως πιστοί στό Θεό τῆς χριστιανοσύνης σέ ποσοστό 59%, ἕνα ποσοστό 33% πιστεύουν μέ λιγότερη ἔνταση, καί μόλις ἕνα ποσοστό 6% δηλώνουν ἀνοικτά ἄθεοι.

 

Ἀναλογικά εἴμαστε σέ ἕνα ὑψηλό ποσοστό μεταξύ τῶν λοιπῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, χωρίς αὐτό νά σημαίνει τελειότητα πιστότητος.

 

Πάντως, συνεχίζουμε νά πορευόμαστε μέ προσανατολισμό ἀληθινῆς πίστης καί τό διαλαλοῦμε τουλάχιστον μέ τήν ὑψηλή συμμετοχικότητα στίς μεγάλες ἑορτές, στίς τοπικές πανηγύρεις, στήν τιμή πρός τούς νεότερους Ὁσίους τῆς πίστης μας.

 

Παρ᾽ ὅτι γιά ἀρκετές δεκαετίες ἤδη καταπολεμεῖται αὐτή ἡ πιστότητα μέ τόν πολιτισμό τῶν πολυμέσων. Τί ἀπομένει ὡς ἀσφαλιστική δικλείδα γιά τοῦτον τό λαό; Τό δικαίωμα τῆς ψήφου; Τό δικαίωμα τῆς ἄπρακτης δημόσιας διαμαρτυρίας;

 

Τό δικαίωμα τῆς ἀνοχύρωτης δικαστικῆς προσφυγῆς ἐντός καί ἐκτός τῆς πατρίδας; Ἤ μήπως τό ἀπελπισμένο δικαίωμα τῆς μετανάστευσης πρός κοινωνίες πιό φιλόξενες ἀπό… τήν πατρώα;

 

***

 

ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, γιά 200 περίπου χρόνια, Συνταγματικά ἀναγνωριζόταν ἡ εὐρεία λαϊκή ταυτότητα ὡς Κρατική ταυτοποίηση.

 

«Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ὅπως σαφηνίζεται στήν προοιμιακή ρήτρα τοῦ Συντάγματός μας. Μέ ἱστορική δικαίωση τούς νεο-εθνο-ήρωες καί νεο-εθνο-μάρτυρες.

 

Μέ ἱστορική τεκμηρίωση τίς ἀναρίθμητες δωρεές τῆς ἐκκλησιαστικῆς/ἐθνικῆς ψυχῆς (τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν, ναῶν, μονῶν κ.λπ.) πρός τόν ἐθνικό κορμό σύνολου τοῦ λαοῦ μας.

 

Ὁ πρῶτος μινίστρος τῆς παιδείας καί τῶν θρησκευτικῶν, ἐπίσκοπος Ρωγῶν Ἰωσήφ, μόλις πού πρόλαβε νά ζήσει καταπληγωμένος ἀπό τίς φυλακές τῆς Τριπολιτσᾶς.

 

Καί ὁ πιό πρόσφατος τροφοδότης τοῦ ἔθνους στά χρόνια τῆς τελευταίας Κατοχῆς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, μαζί μέ τά ἀφιερώματα τῆς εἰκόνας τῆς Τήνου καί τόσους ἱερεῖς ἐθνομάρτυρες, διαλαλοῦν συμβολικά τήν ἐκκλησιαστική ἐμψύχωση τῆς λαϊκῆς ἐθνικῆς μας ὑπόστασης, τῆς δημοκρατίας τῆς Ἑλληνικῆς λαϊκῆς ψυχῆς.

 

Γιαυτό καί στά Συντάγματά μας ἀναγνωριζόταν Πολιτειακά (καί Πολιτικά) ἡ πολιτισμική ἰδιοπροσωπία τοῦ νεότερου Ἑλληνισμοῦ ὡς Ρωμηοσύνης.

 

Οἱ νομοθετικοί φορεῖς καί οἱ νομικοί ἐπιστήμονες εἶχαν τήν ἐντιμότητα νά σεβαστοῦν ὑπέρ τοῦ λαοῦ (καί) τό σῶμα (καί) τήν ψυχή τῆς χώρας μας, τήν ἐθνικότητα καί τή θρησκευτικότητα τοῦ τόπου μας, τήν πολιτειακή ἐκλογίκευση καί τήν ἐκκλησιαστική ἐλλόγωση τῆς πατρίδος μας.

 

Αὐτό περνοῦσε μέσα ἀπό τή διαδικασία τῆς ἀγωγῆς καί τῆς κοινωνικοποίησης καί τῆς μόρφωσης τοῦ κοινωνικοῦ σώματος, πού παρέλαβε τόν πρακτικό ἡρωισμό καί τόν διακρατοῦσε μέσα ἀπό τήν διδασκόμενη κοινωνική ἀκεραιότητα.

 

Βαπτισμένους στήν κολυμβήθρα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, πού ἀνέδειξε Καποδίστριες, Μακρυγιάννηδες, Κολοκοτρώνηδες, Παυλομελάδες, Δογάνηδες, Δαβάκηδες, Αὐξεντίους.

 

Βαπτισμένους στή Ρωμηοσύνη πού διακρατεῖ καί διαπλάθει μετανοιωμένους καί ἁγίους, γόνιμα κοινωνικά καί λαϊκά στελέχη εὐτολμίας, αὐτοθυσίας καί ἀρετῆς, δηλ. μ᾽ ἐκεῖνες τίς ἀρετές πάνω στίς ὁποῖες θεμελιώνεται ἡ ἐλευθερία, ἡ ἐλευθερία τῆς δημοκρατίας, τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, τῆς κρατικῆς ἀκεραιότητας.

 

Καί ὅλα αὐτά ἐνσημαίνονται μέ τίς στοιχειώδεις ρῆτρες τοῦ ἰσχύοντος δημοκρατικοῦ Συντάγματος, τίς ὁποῖες (ἐρήμην τῆς λαϊκῆς ἐννόησης!) πασχίζουν οἱ ἐκλεγμένοι μας “ἄρχοντες” νά τίς ἐξαλείψουν ἀπό τό Σύνταγμα.

 

Ἄραγε ἐν ὀνόματι τῆς λαϊκῆς πλειοψηφίας;!Ἄραγε ἐν ὀνόματι τῆς ἱστορίας καί τοῦ πολιτισμοῦ μας;!Ἄραγε ἐν ὀνόματι τῶν δικαιωμάτων τοῦ θρησκεύοντος λαοῦ;!

 

Προφανέστατα ἐν ὀνόματι ἑνός νέου κρατικοῦ μορφώματος, πού δέν θά ἐκφράζει παρά τήν ὀλιγαρχία τῶν φερεφώνων ξένων διεθνιστικῶν συμφερόντων.

 

†ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος