Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)).

Eἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μοῦ ζητήθηκε νὰ δώσω μερικὲς ὁμιλίες μὲ θέμα την Ἐξομολόγηση. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη ὁμιλία μου πάνω στὸ θέμα αὐτὸ.

Ὅταν προσερχόμαστε στὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ἐρχόμαστε γιὰ νὰ συναντηθοῦμε μ’ ἕναν φίλο, δὲν ἐρχόμαστε γιὰ νὰ κριθοῦμε καὶ νὰ καταδικαστοῦμε, δὲν ἐρχόμαστε μὲ τρόμο γιὰ τὸ τὶ θὰ συμβεῖ. Ἐρχόμαστε στὸν Ἕνα καὶ μόνο ποὺ μὲ τὸ νὰ γίνει Θεὸς, διάλεξε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ ἐμᾶς καὶ πέρα ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὸν θάνατο, νὰ γίνει Ἄνθρωπος, νὰ σηκώσει τὴν ἀνθρώπινη μοίρα μας καὶ νὰ μᾶς δώσει τὴ ζωή Του. Ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος Του εἶναι γιὰ ἐμᾶς ἀπόδειξη ὅτι τόσο μᾶς ἀγάπησε, ποὺ μποροῦμε νὰ Τὸν πλησιάσουμε, εἴτε εἴμαστε καλοὶ ἤ κακοὶ, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μᾶς δεχθεῖ μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλες. Ὥστε ἄν ὑπάρχει κάποιος γιὰ νὰ κλάψει γιὰ τὴν φθήνεια καὶ τὶς ἁμαρτίες μας εἶναι Ἐκεῖνος, νὰ κλάψει ἀπὸ συμπόνοια, λύπη, ἀγάπη –μὲ τὴν προθυμία, ὅπως εἶπε στὸ ὄραμα ἑνὸς ἁγίου, ὅτι ἄν ὑπῆρχε ἔστω κι ἕνας ἁμαρτωλὸς στὸν κόσμο, θὰ γινόταν ξανὰ ἄνθρωπος καὶ θὰ πέθαινε γι’ αὐτὸν ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ ν’ ἀντέξει στὴν σκέψη νὰ χαθεῖ κάποιο παιδί Του.

Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς, ὁ Χριστὸς στὸν ὁποῖο ἐρχόμαστε ὅταν πηγαίνουμε γιὰ Ἐξομολόγηση – στὸν Ἕνα ποὺ εἶναι ἀνοιχτὸς μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὸν θάνατό Του, Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς περιμένει νὰ ἔλθουμε νὰ θεραπευτοῦμε, νὰ παρηγορηθοῦμε, νὰ στηριχθοῦμε, ὄχι νὰ καταδικαστοῦμε, ὄχι νὰ κριθοῦμε.

Καὶ λοιπὸν, ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ἱερέως; Στὴν προσευχὴ ποὺ διαβάζεται πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐξομολόγηση, ἀκοῦμε τὸν ἱερέα νὰ λέει˙ «δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας μάρτυρας». Τὶ σημαίνει αὐτὸ; Εἶναι μαρτυρία γιὰ ποιὸ πράγμα; Γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἤρθατε; Ἀλλὰ ἄν σκέφτεστε τὶ εἶναι οἱ μαρτυρίες˙ ὑπάρχουν μαρτυρίες τυχαῖες, περιστασιακές. Εἶστε στὸ δρόμο ὅταν συμβαίνει ἕνα ἀτύχημα. Σᾶς ρωτοῦν˙ τὶ συνέβη; Δὲν εἶστε ὑπέρ τοῦ ἑνὸς ἤ τοῦ ἄλλου, ἁπλὰ λέτε τὶ εἶδαν τὰ μάτια σας. Ἄλλοι πρόκειται νὰ κρίνουν.

Ὑπάρχουν ἄλλες μορφὲς μαρτυρίας˙ κάποιες φορὲς ἕνας φίλος κρίνεται καὶ πηγαίνουμε νὰ τὸν ὑπερασπιστοῦμε, νὰ καταθέσουμε, νὰ τὸν σώσουμε, αὐτὴ εἶναι μιὰ ἄλλη μορφὴ μαρτυρίας.

Καὶ μετὰ ὑπάρχει ἡ μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου μιλώντας γιὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο τὸν παρομοιάζει μὲ τὸν φίλο τοῦ Γαμπροῦ, ἐκείνου ποὺ ἔρχεται στὸ γάμο καλεσμένος ἀπὸ τὸν γαμπρὸ καὶ τὴ νύφη καὶ βρίσκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ μοιραστεῖ τὴ χαρὰ τους, τὸ θαῦμα τῆς συνάντησης τους, τὸ θαῦμα τῆς εὐλογίας ποὺ θὰ τοὺς ἐπισκιάσει καὶ θὰ τοὺς κάνει ἕνα˙ θὰ τοὺς ἑνώσει ἔτσι ποὺ δὲν θὰ χωρίσουν ποτὲ μέσα στὸ μυστήριο τῆς αἰώνιας ἀγάπης, τῆς θείας ἀγάπης ποὺ μοιράζονται.

Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ἱερέα, καλεῖται άπὸ τὸν Χριστὸ νὰ εἶναι ἐνώπιον τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἁμαρτωλοῦ, μάρτυρας στὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸς, ὁ ἁμαρτωλὸς, ἔχει ἀγαπηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, ὅτι ὁ Χριστὸς βρίσκεται ἐκεῖ, ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ παρὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴν αἰώνια χαρὰ ἐκείνου ποὺ προσῆλθε στὸ μυστήριο. Καὶ ὁ ἱερέας ἔρχεται ἐξ ὀνόματος τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ λέει˙ Χριστὲ, Θεέ μου, Κύριέ μας, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε, ναί, ἀλλὰ κοίταξε Σέ ἐμπιστεύεται, Σὲ πιστεύει, ὅλοι τὸν ἀγαπᾶμε μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη ποὺ Ἐσὺ ἔχεις. Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας γι’ αὐτὸν, νὰ συμφιλιωθοῦμε καὶ νὰ βροῦμε εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ νὰ εἴμαστε ἕνα μὲ Σένα, τὸν Κύριό μας, τὸν Θεό μας, τὸν Σωτήρα μας, Αὐτὸν ποὺ μᾶς ὑπεραγαπᾶ.

Ὅταν ἔλθετε στὴν Ἐξομολόγηση τὴν ἑπόμενη φορὰ, σκεφτεῖτε τα ὅλα αὐτὰ. Σκεφτεῖτε πῶς ἔρχεστε˙ ὄχι μὲ τὸν φόβο τῆς τιμωρίας, ἀλλὰ μὲ ἀνοιχτὴ καρδιὰ, ἕτοιμοι νὰ βγάλετε ἀπὸ τὴν καρδιὰ σας κάθε τι κακὸ καὶ προβληματικό. Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ σᾶς δεχτεῖ. Ἡ ἐξομολόγησή σας ἴσως εἶναι γι΄Αὐτὸν μιὰ νέα Σταύρωση, ἀλλὰ Ἐκεῖνος τὴ δέχεται, δὲν τὴν ἀπορρίπτει, δὲν σᾶς ἀπορρίπτει. Ἐλᾶτε, ἀνοῖξτε τὴν καρδιὰ σας, μιλῆστε Του μὲ εἰλικρίνεια γνωρίζοντας ὅτι σᾶς ἀγαπᾶ μὲ μιὰ ἀγάπη ποὺ φτάνει ἕως τὴ θυσία καὶ τὸν θάνατο: τὸν θάνατό Του και τὴν ζωή σας – στὴν παρούσα ζωὴ καὶ τὴν αἰωνιότητα. Ἀμήν