Της Ασπασίας Κόκκκινου του Ιωάννου

Με αφορμή το Ιερό Ευαγγέλιο της Κυριακης του Σπορέως 16/10/2016…
Ο Κύριος αφηγείται μια παραβολή. Κάποτε ένας γεωργός κατευθύνθηκε προς το
χωράφι του για να σπέιρει το σιτάρι που είχε μαζί του. Καθώς έσπερνε τους
σπόρους στο χωράφι του, άλλοι έπεσαν στο δρόμο, με αποτέλεσμα να καταπατηθούν
απο τους διαβάτες ή να καταφαγωθούν από τα πουλιά και άλλοι έπεσαν σε πετρώδες
έδαφος, χωρίς αρκετό χώμα και αφού φύτρωσαν, ξεράθηκαν αμέσως, ελλείψει
υγρασίας. Άλλοι έπεσαν σε έδαφος καλό, αλλά γεμάτο από σπόρους αγκαθιών.
Φύτρωσαν, αναπτύχθηκαν αλλά τους κατέπνιξαν τα ζιζάνια. Και ο τελευταίος σπόρος
έπεσε σε γη αγαθή, έυφορη και έκανε καρπό εκατό φορές περισσότερο.
“Τίς είη ή παραβολή αύτη;”. Οι μαθητές παρόλο που δεν πολυκατάλαβαν το δίδαγμα
της παραβολής, θέλησαν να μάθουν το βαθύτερο νόημα της. Ο Κύριος παρομοιάζει
το Λόγο του Θεού με το σπόρο. Όπως ο σπόρος κρύβει μέσα του μυστικές δυνάμεις
και όντας βαθιά στο χώμα φέρνει ζωή, έτσι και ο Λόγος του Θεού πέφτει στις
καρδιές μας και μας δίνει ζωή.
Ο σπόρος και ειδικότερα, του σιταριού, αποτελεί προτύπωση της θυσίας του Κυρίου.
Ήρθε στη γη “ίνα αίρει την αμαρτία του κόσμου” και απέθανε για να αναστηθεί εκ
νεκρών τη τρίτη ημέρα. Ο σπόρος του σιταριού “θυσιάζεται” για να δώσει
ολόκληρους στάχεις, γεμάτους σπόρους. Παράλληλα, μια ιδιότητα του σιταριού ειναι
το αδέλφωμα. Δηλαδή από ένα μόνο σπόρο εκφύονται πολλά στάχια,
πολλαπλασιάζονται. Γι᾽αυτό δίνει αλλόυς εκατό περισσότερους σπόρους,”καρπό
εκατονταπλασίονα”.
“Τί έφταιξε όμως για την ακαρπία;” Το έδαφος. Σ᾽ αυτό οφείλεται η αποτυχία
μεγάλου μέρους της σποράς.
Ο πρώτος σπόρος πέφτοντας “παρά την οδό” καταπατήθηκε και τα πετεινά του
ουρανού κατέφαγαν αυτόν. Έπεσε δηλαδή σε ανθρώπους με σκληρές ψυχές,
κλειστές, ποδοπατημένες από τα πόδια των παθών. Τί σχέση μπορεί να έχει ο
ευαίσθητος και ευγενικός σπόρος του Λόγου του Θεού με τις σκληρές καρδιές μας;
Σήμερα έχει χαθεί από μέσα μας ότι καλό και υψηλό υπήρχε. Εχουμε γίνει ατομιστές,
αμείλικτοι σε οτιδήποτε δε συμβαδίζει με τον εγωισμό μας. Έτοιμοι τιμωροί μιας
κοινωνίας που πάσχει. Και ενώ θα περιμέναμε η κρίση η οικονομική- πολιτική-
πνευματική- ηθική να μας μεταλλάξει σε ανώτερους και πιο συμπονετικούς
συνανθρώπους, παραταύτα περιφρουρούμε σαν Κέρβεροι το Εγώ μας.
Στη συνέχεια, ο σπόρος έπεσε επί την πέτραν και ενώ φύτρωσε, γρήγορα ξεράθηκε
γιατί του έλλειπε η τροφοδοσία. Εδώ παρομοιάζονται οι άνθρωποι που ενώ στην
αρχή συγκινούνται ,γρήγορα χάνουν τον ενθουσιασμό τους ,πέφτουν σε πειρασμούς,
σκανδαλίζονται εξαιτίας της μικροψυχίας τους γιατί τους λείπει το “λάδι” των καλών
έργων και η ικμάδα των καλών λογισμών. Ο Λόγος του Θεού δεν είχε καμία θέση
στις καρδιές αυτές.
Ο σπόρος που πέφτει ανάμεσα στους σπόρους των ζιζανίων, όχι μόνο φύτρωσε αλλά
και αναπτύχθηκε. Και έδωσε προσδοκίες για καρποφορία. Ωστόσο, τα ζιζάνια τον
ανταγωνίστηκαν και κατάφεραν να τον καταπνίξουν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που
δέχονται με χαρά το Λόγο του Θεού. Χωρίς να το καταλάβουν όμως πνίγονται από
τις βασανιστικές μέριμνες της ζωής, παρασύρονται και βουλιάζουν στο κοσμικό
φρόνημα. Έτσι το γλυκό συναίσθημα της προσδοκίας το διαδέχεται η παγερή
απογοήτευση. Ο Άγιος Θεοφάνης ο Ομολογητής συμβουλεύει σε μια επιστολή του:
”…να φυλλάτεις την καρδιά σου από την έλξη της κοσμικής ζωής…”.
Παρά ταύτα, ο σπόρος βρίσκοντας γόνιμο έδαφος φύτρωσε, πρόβαλε “χολάτος από
τη γη”, αναπτύχθηκε, θα αδελφώσει, θα καρπίσει και θα θεριστεί. Τον κόπο του
γεωργού θα τον αντικαταστήσει η βαθιά χαρά της όμορφης και πλούσιας συγκομιδής.
Το έδαφος αυτό είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ολοπρόθυμα δέχονται το Λόγο του
Θεού στις καρδιές τους ,τον κατανοούν και καρποφορούν τις αρετές ,φτάνοντας πιο
κοντά στο Θεό.
Για την κατανόηση του Θείου Λόγου απαιτείται προσπάθεια. Η Θεία Χάρις μας
δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα. Με το Λόγο του Θεού , πιο απλά την κατήχηση, η Χάρις
αυτή μας μετουσιώνει. Δημιουργεί μια θεία αλλοίωση ,γινόμαστε ειρηνοποιοί,
ελεήμονες, πράοι, απλοί, ζηλωτές. Η Θεία Χάρις φωτίζει το σκότος με άπλετο φως,
μας καθαρίζει από τους ρύπους των παθών μας, μας χαρίζει ζωή. Αλλάζει ο τρόπος
που βλέπουμε τον κόσμο ,αλλά αλλάζει και ο τρόπος που μας βλέπει ο κόσμος. Και
το σημαντικότερο; Αγιαζόμαστε.
“Τί έδαφος είμαι εγώ;”. Αυτή την ερώτηση θα πρέπει να θέτουμε στον εαυτό μας. Ο
σπόρος, δηλαδή ο Λόγος του Θεού είναι ο ίδιος. Το έδαφος αλλάζει. Ο Κύριος “ο τα
πάντα ειδώς” δεν κάνει διακρίσεις. Αν και γνωρίζει οτι μερικές περιοχές θα μείνουν
άκαρπες, ρίχνει παντού το σπόρο. Ο ουράνιος γεωργός περιμένει να ετοιμάσουμε το
χωράφι της ψυχής μας για να σπείρει. Είθε να φτάσουμε και στην ευλογία της Θείας
Συγκομιδής.