Συχνά οι άνθρωποι προσευχόμαστε στον Θεό.Τον παρακαλούμε για κάτι,που τελικά όμως δεν πραγματοποιείται.Το αίτημά μας δεν εκπληρώνεται.Η ικεσία μας δε βρίσκει ανταπόκριση.Και αυτό που ζητούμε από τον Θεό δεν είναι,ίσως,κάτι το  παράλογο ή αθέμιτο.Διότι,οφείλουμε να γνωρίζουμε πρωτίστως ότι δε δικαιούμαστε,δεν είναι επιτρεπτό να παρακαλούμε τον Θεό για πράγματα που είναι αντίθετα προς το Ευαγγέλιό Του.Για πράγματα των οποίων η εκπλήρωση ικανοποιούν τον εγωισμό και την αρρωστημένη φαντασία μας.

Ζητούμε,λοιπόν,πράγματα λογικά και θεμιτά.Παρακαλούμε για κάτι που δεν αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού.Ωστόσο απάντηση δεν παίρνουμε.Το αίτημά μας δεν ικανοποιείται.Και πολύ φυσικά τότε αναρωτιόμαστε:Γιατί;Γιατί δεν απαντά στην προσευχή μας ο Θεός;Στο ερώτημα αυτό,που ακούμε να διατυπώνουν συχνά πολλοί συνάνθρωποί μας χριστιανοί,έρχεται να δώσει απάντηση η σημερινή ευαγγελική περικοπή.

Κάποτε προσήλθε στον Χριστό ένας δυστυχισμένος πατέρας.Ο γιος του σεληνιαζόταν υπέφερε φρικτά.Αρχικά τον είχε οδηγήσει στους Μαθητές του Κυρίου,αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.Ο Κύριος επιπλήττει το ακάθαρτο πνεύμα και το δυστυχισμένο ως εκείνη την ώρα παιδί ελευθερώνεται από τη δαιμονική ενέργεια.Οι Μαθητές τότε πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Χριστό και Τον ρώτησαν ,΄΄Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε αυτό το δαιμόνιο;΄΄ Και η απάντηση του Κυρίου καταλυτική:΄΄Διά την απιστίαν υμών΄΄.Αιτία της αδυναμίας τους ήταν η αδύναμη πίστη.Οι Απόστολοι δεν είχαν λάβει ακόμη τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος και δεν είχαν τη ζώσα πίστη,η οποία θαυματουργεί.Έλειπε από την πίστη τους η ταπεινοφροσύνη και υπερτερούσε στην ψυχή τους ο ανθρωποκεντρισμός.

Η ίδια αιτία βρίσκεται,αδερφοί μου,πίσω από τη σιωπή του Θεού και στη δική μας προσευχή,στα διάφορα αιτήματα που του απευθύνουμε.Ο Θεός σιωπά στην προσευχή μας,διότι προσευχόμαστε χωρίς βαθιά και ζωντανή πίστη.Όσα του ζητούμε μένουν αναπάντητα,διότι δεν Τον πλησιάζουμε με εμπιστοσύνη και δεν Τον παρακαλούμε με θερμή αγάπη και καθαρή καρδιά.Αυτό μας επισημαίνει ο Απ.Παύλος,όταν γράφει προς τους Εβραίους ΄΄Η πίστη και η αγάπη προς τον Θεό ανοίγει το δρόμο και της αληθινής επικοινωνίας μαζί Του΄΄(ια΄ 6).

Ο  Ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει:΄΄Αιτείτε και δοθήσεται υμίν,ζητείτε και ευρήσετε,κρούετε και ανοιγήσεται υμίν΄΄(Ματθ.ζ΄ 7).Μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται με θερμή πίστη,όπως επισημαίνει αλλού:΄΄Όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε΄΄.Και όπως πάλι ο Ίδιος υπογραμμίζει στο σημερινό Ευαγγέλιο,΄΄αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού,θα λέτε σ΄αυτό το βουνό,πήγαινε εδώ ή εκεί,και θα πηγαίνει.Και κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο για σας.΄΄(Ματθ.κα΄ 20)

Για πολλούς ανθρώπους η πίστη μένει στα όρια της διανόησης.Πιστεύουν εγκεφαλικά και όχι ολοκληρωτικά.Παραδέχονται την ύπαρξη ανός ανώτερου όντος για το οποίο αρέσκονται να φιλοσοφούν και να στοχάζονται.Η πίστη γι΄αυτούς είναι μια ιδεολογία,μια κοσμοθεωρία,δεν είναι ζωή.Διακηρύττουν ότι πιστεύουν στο Θεό,αλλά δεν υποτάσσουν τη ζωή τους στο θέλημα και τις εντολές του Θεού.Θέλουν το Θεό ξένο προς την προσωπική τους ζωή και όχι συνοδοιπόρο.

Άλλοι βλέπουν την πίστη σαν ΄΄βόλεμα΄΄ στις ώρες του φόβου και της δειλίας.Σ΄αυτούς κυριαρχεί το συμφέρον και η σκοπιμότητα.Πιστεύουν στο Θεό και Τον λατρεύουν,όταν Τον έχουν ανάγκη.Αφού περάσει η δοκιμασία  τους,τότε όχι μόνο Τον λησμονούν,αλλά και Τον προκαλούν  με την ανόητη και διεστραμμένη συμπεριφορά τους.Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό και δεν έχει αναφορά σ΄Εκείνον και,επομένως στηρίζεται στον εαυτό του και στα πάθη του,είναι επόμενο να έχει διεστραμμένο ήθος.Η απιστία συνδέεται με τη διαστροφή του ήθους.

Για άλλους πάλι η πίστη είναι μια ωραία παράδοση.Βλέπουν την Εκκλησία σαν ένα πολιτιστικό σωματείο που ασχολείται με την τέχνη και τη μουσική,που έχει ωραία ήθη και έθιμα.Αγωνίζονται για να διατηρήσουν αυτή την παράδοση,με την οποία η ζωή τους δεν έχει καμία σχέση.Γι΄αυτούς αγανακτεί ο Θεός,διότι όχι μόνο μένουν έξω από την ανακαινιστική χάρη της πίστης,αλλά γίνονται αιτία αποπροσανατολισμού του ακατατόπιστου λαού από τις αρχές της γνήσιας πίστης.

Από την άλλη πλευρά η γνήσια πίστη διακρίνεται για την ολοκληρωτική εμπιστοσύνη της προς τον Θεό.Πιστεύω σημαίνει δίνω τη ζωή μου στο Θεό χωρίς υπολογισμούς,απορρίπτω τον ανθρωποκεντρισμό μου,αρνούμαι το εγώ και υποτάσσομαι στην αγάπη Του.Πιστεύω σημαίνει δίνομαι στο Θεό χωρίς επιφυλάξεις,υπακούω στο θέλημά Του.Πιστεύω σημαίνει αισθάνομαι στην καρδιά όπως τα αθώα παιδιά,χωρίς σκεπτικισμούς και αμφιταλαντεύσεις,αλλά απλά,άδολα,ανεπιτήδευτα.Η γνήσια πίστη καταλαμβάνει όλο το νου,όλο το συναίσθημα,όλη την καρδιά και εκφράζεται σα γνήσια αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο.

Αυτού του είδους η πίστη που θεμελιώνεται στην υπακοή,στην ταπείνωση και την αγάπη θαυματουργεί.Για τον άνθρωπο που πιστεύει κατ΄αυτόν τον τρόπο,ο Κύριος είπε ότι μπορεί να μετακινήσει βουνά και να κάνει τέρατα και σημεία μεγαλύτερα από εκείνα που έκανε ο Ίδιος:΄΄ο πιστεύων εις εμέ τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει,και μείζονα τούτων ποιήσει΄΄(Ιω. ιδ΄ 12)

Θαύμα,αδερφοί μου,δε γίνεται αν δεν προηγηθεί η ένωσή μας με τον Χριστό.Ματαιοπονούμε με το να ζητούμε από το Θεό ή την Παναγία ή τους Αγίους να κάνουν το θαύμα στη ζωή μας,αν προηγουμένως δεν αποκτήσουμε τις προϋποθέσεις του θαύματος,που είναι τα βιώματα  της γνήσιας πίστης.Ο Χριστός θέλει να θυσιάσουμε τον εγωισμό μας και να αποκτήσουμε την παιδική καθαρότητα.Σήμερα,αν έρθει ο Κύριος στη γη θα βρει,άραγε,την πίστη ανάμεσα στους ανθρώπους;(Λουκ. Ιη΄ 8)Είναι ένα καυτό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει.Το θαύμα δεν έρχεται στη ζωή μας σαν μια μαγική ενέργεια.Είναι αποτέλεσμα και εκδήλωση θέωσης και αγιασμού.Είναι η στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος κατορθώνει απομακρυνόμενος από τον κόσμο και τη φθαρτή ζωή να ενωθεί με την Αγία Τριάδα.Αυτά τα μυστικά βήματανείναι μικρά και αφανή,αλλά δυναμικά όπως ο κόκκος του σιναπιού.Αρκεί η καρδιά να φλέγεται από θεία αγάπη,ο νους να φρονεί τα  ταπεινά και τα χείλη να ψελίζουν ΄΄πιστεύω,Κύριε,βοήθει μου τη απιστία΄΄(Μάρκ.θ΄ 24)

Αμήν!