Η εκκλησιαστική ιστορία διακρίνεται από μία παραδοξότητα. Ως γνωστό η ανάδειξη ενός προσώπου που χαράσσεται στην ιστορική μνήμη της ανθρωπότητας οφείλεται στο γεγονός είτε της κατοχής μεγάλου πλούτου είτε της απόκτησης φήμης και δόξας από ένα σπουδαίο κατόρθωμα είτε από την απόκτηση μεγάλης εξουσίας με οποιοδήποτε τρόπο είτε τέλος πάντων από ένα αναλόγου μεγέθους συμβάν που κατατάσσει το πρόσωπο αυτό στην αιωνιότητα. Όμως αυτό δεν συμβαίνει στην ζωή της Εκκλησίας.
Η αγιότητα συνίσταται στην σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Η πίστη στον αληθινό θεό, η αποδοχή της κλήσεως του Θεού για την σωτηρία από την αμαρτία εκ μέρους του ανθρώπου με το Βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος αποτελεί την αφετηρία ενός συναρπαστικού ταξιδιού που έχει προορισμό την Βασιλεία του Θεού.
Βρισκόμαστε στην Ρώμη στα μέσα του Β΄ αιώνα μ.Χ. Αυτοκρατορικό διάταγμα θέτει υπό διωγμό όσους πιστεύουν στον Χριστό, όσους αρνούνται να θυσιάσουν στα είδωλα.
Μετά από μια μικρή περίοδο γαλήνης για την χριστιανική κοινότητα της Ρώμης ξανά στην καθημερινότητα των πιστών η αντιμετώπιση της πρόκλησης με την ίδια τους την ζωή πλέον η ομολογία πίστεως, η θυσία , το μαρτύριο. Δεν δειλιάζουν όμως διότι ο Ιησούς Χριστός έδειξε στην ανθρωπότητα την οδό του μαρτυρίου με τον Σταυρό, έδωσε ελπίδα και χαρά με την δική του Ανάσταση. Η Εκκλησία με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μπολιάζει τον κόσμο με τον Χριστό στις υπάρξεις του κάθε πιστού με την αιώνια ζωή έτσι δεν υπάρχει χώρος για φόβο, δειλία, άρνηση προδοσία και το παράδοξο είναι όταν αυτό το βλέπουμε σε ένα μικρό παιδί!.
ΤΑΡΣΙΖΙΟΣ το όνομα του και έχει μία χρυσή σελίδα στην εκκλησιαστική ιστορία με την θυσία του για την πίστη του στον Χριστό για την εκπλήρωση μιας ιερής αποστολής. Ήταν ένα παιδί που το χαρακτήριζε ενθουσιώδη αγάπη για την λατρεία και έτσι διακονούσε τους ιερείς στην ιερουργία του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Προσηλωμένο στην ιερή του ευθύνη με πλήρη συναίσθηση ότι συμμετείχε ενεργά σε ότι πιο ιερό, σε ότι πιο άγιο υπάρχει στην γη. Σπάνιο χάρισμα για μία παιδική ψυχή που η ύπαρξη του είχε γίνει ένα με τον Ιησού Χριστό. Με το ξέσπασμα του νέου διωγμού πολλοί χριστιανοί βασανιζότανε στις ρωμαϊκές φυλακές.
Η Εκκλησία αποφασίζει να τους μεταδώσει με μυστικό τρόπο τα Άχραντα Μυστήρια για τους στηρίξει στις τελευταίες τους στιγμές. Ανάμεσα στους πολλούς που εμπιστεύονται για αυτή τη τόσο σημαντική τόσο σπουδαία τόσο ιερή μα και πολύ επικίνδυνη αποστολή ήταν και ο Ταρσίζιος. Το ήθος του, τα σπάνια για την ηλικία του χαρίσματα και η παιδική του ηλικία που δεν θα κινούσε υποψίες ήταν τα κριτήρια για την ανάθεση ενός τόσο μεγαλειώδους έργου.
Μέσα σε ένα αργυρό κουτί με πολύ προφύλαξη μετά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας ξεκίνησε για την εκπλήρωση της ιερής αποστολής για τους αδερφούς χριστιανούς που βασανιζότανε μέσα στην φυλακή για τον Χριστό. Αυτό του έδινε περισσή δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσει τους φόβους του. Γεγονός αξιοθαύμαστο για τα κοινά ανθρώπινα μέτρα αυτή η αταλάντευτη πορεία σε επιλογές που θέτουν την ζωή σε τόσο μεγάλο κίνδυνο και μάλιστα όλα αυτά από ένα μικρό παιδί. Δυστυχώς στο δρόμο γίνεται αντιληπτός από ειδωλολάτρες και στρατιώτες λίγο πριν φτάσει στις φυλακές και απαιτούν από το νεαρό Ταρσίζιο να τους παραδώσει τα άχραντα μυστήρια. Εκείνη την στιγμή κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό να τα προφυλάξει και ας χάσει την ζωή του αρκεί να μην πέσουν σε ειδωλολατρικά χέρια και τα βεβηλώσουν. Περικυκλώνεται, ξυλοκοπείται, λιθοβολείται με μανία. Πέφτει αιμόφυρτος και πεθαίνει. Τον πλησιάζουν για να του πάρουν αυτό που με την ίδια του την ζωή προστάτευε και έντρομοι ανακαλύπτουν ότι τα Άχραντα Μυστήρια θαυματουργικά είχαν εξαφανιστεί. Παράτησαν το νεκρό σώμα και έφυγαν. Ήταν 15 Αυγούστου του έτους 257 μ.Χ.
Οι χριστιανοί παρέλαβαν ευλαβικά το άγιο λείψανο του και το μετέφεραν στο κοιμητήριο (κατακόμβη) του τάφου του Αγίου Καλλίστου (στη Ρώμη), όπου μέχρι σήμερα δείχνουν το σημείο του τάφου του.
Για όλους τους χριστιανούς, για όλα τα παιδία είναι υπόδειγμα άπειρης αγάπης για τον Χριστό. Μας φανερώνει αυτό το ταπεινό για τον σκοπό του κατά την κοινή ανθρώπινη λογική περιστατικό θυσίας πόσο σπουδαίο είναι τελικά για μας η Θεία Ευχαριστία και όπως ο Χριστός ήρθε σαν βρέφος σε μία φάτνη που κανείς δεν έδινε σημασία για την σωτηρία της ανθρωπότητας, έτσι κατά τα φαινόμενα και ο Ταρσίζιος ζώντας στο περιθώριο της ανθρώπινης ιστορίας ένα μικρό παιδί ανέδειξε ο Θεός για την φανέρωση μιας μεγάλης αλήθειας που θεμελιώνει την υπόσταση της ίδιας της Εκκλησίας.