Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η 190ή φετινή επέτειος της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου συμπίπτει με την τότε κινητή εορτή. Η 10η (23η με το διορθωμένο ημερολόγιο) Απριλίου του 1826 ήταν η νύχτα του Λαζάρου προς την Κυριακή των Βαΐων. Το ίδιο και εφέτος. Πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικές ημέρες της Επανάστασης του 1821 για την ανεξαρτησία μας. Η Έξοδος των κάτισχνων από την πείνα και βασανισμένων από την πολύμηνη πολιορκία των Τούρκων αγωνιστών, με όσα γυναικόπαιδα και γέροντες ήσαν μαζί τους, συνοδεύθηκε από την ανυπέρβλητης αξίας θυσία των εντός της πόλεως εναπομεινάντων Ελλήνων. Ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ στον «Ανεμόμυλο» και ο Χρήστος Καψάλης στην «Πυριτιδαποθήκη» προκάλεσαν ανατινάξεις και μαρτύρησαν στον βωμό της Πίστεως και της Ελευθερίας, ψάλλοντας το «Μνήσθητί μου εν τη Βασιλεία Σου».
Η προς την Πατρίδα αγάπη των Μεσολογγιτών και όσων άλλων Ελλήνων και Φιλελλήνων ήσαν μαζί τους, με ό, τι αυτή εκπροσωπούσε, και η ασύγκριτη θυσία τους προκάλεσε σε Ευρώπη και Αμερική συγκλονισμό συνειδήσεων. Το γιγάντιο κύμα φιλελληνισμού έπεισε τότε τις κυβερνήσεις των τριών μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης (Ρωσία, Αγγλία και Γαλλία) να συνεννοηθούν και να αποδεχθούν το αυτονόητο, ότι οι Έλληνες που αγωνίστηκαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση για την ελευθερία τους άξιζαν να ζουν σε μιαν ανεξάρτητη Πατρίδα.
Η αγάπη στον Θεό και στην Πατρίδα είναι συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου και με την ψυχική του ισορροπία. Το ίδιο ισχύει και με την αγάπη στην οικογένεια. Αυτή η αγάπη οδήγησε τους προγόνους μας να αγωνιστούν και πολλοί να θυσιαστούν για την ελευθερία τους και την ελευθερία μας. Χωρίς αυτή την αγάπη είναι ανεξήγητη η θυσία των Μεσολογγιτών, του Αθανασίου Διάκου, του Παπαφλέσσα, του Σαμουήλ στο Κούγκι, του Αντωνίου Βρατσάνου στα Ψαρά, του ηγουμένου Γαβριήλ στο Αρκάδι, των Παλληκαρίδη και Αυξεντίου στην Κύπρο. Θα κρίνονταν επίσης ως τρελοί οι Καποδίστριας και Δαβάκης, που άφησαν την άνεσή τους στη Ρωσία – και την περιουσία του ο δεύτερος – για να προσφέρουν τα πάντα, και τη ζωή τους ακόμη, στην Ελλάδα.
Οι Νεοέλληνες αντί να εκτιμήσουμε τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στον ωφελιμισμό, στην ηδονή και στον μηδενισμό. Καταντήσαμε να μας κυβερνούν άνθρωποι που αμφισβητούν την ταυτότητά μας ως Ελλήνων, που αλλοιώνουν την ιστορία μας και που στηρίζουν την ιδεολογία τους στον μαρξισμό και στον φροϋδισμό. Ο υπουργός Πολιτισμού κ. Αρ. Μπαλτάς λ.χ. στηρίζει τη σκέψη του στο ότι «εμμένει και παραμένει κομμουνιστής», στα γραπτά των Μαρξ και Φρόϋντ, μέσω του στρουκτουραλισμού των Αλτουσέρ και Πουλαντζά, και σε «συνθήματα του προέδρου Μάο».
Ο Γιώργος Σαραντάρης απορρίπτει απολύτως τον μαρξισμό και τον φροϋδισμό. Στο φιλοσοφικό του δοκίμιο «Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης» γράφει: « Ο μαρξισμός και ο φροϋντισμός είναι θεωρίες που θυσιάζουν τον άνθρωπο στο θάνατο, και δεν το γνωρίζουν. Είναι διαστροφές που γεννήθηκαν από έναν αχαλίνωτο ηδονισμό. Στην επιφάνεια χαρίζουν το μίσος, στο βάθος την πεποίθηση του θανάτου. Η ηδονή του θανάτου, του θανάτου όλου του κόσμου, τις διατρέχει». Ο Σαραντάρης ήταν και σ’ αυτό το σημείο της σκέψης του προφητικός. Το 1938 και στην παντοδυναμία του Στάλιν πρόβλεψε ότι δεν είναι δυνατό αυτό το απάνθρωπο και ολοκληρωτικό καθεστώς να επιβιώσει για πολύ στη Ρωσία. Ένα χρόνο ενωρίτερα, το 1937, σκιαγραφεί τη ζωή όσων ακολουθούν το μαρξισμό και τον φροϋδισμό και προβλέπει τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα.
Ο δάσκαλος του Γένους Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων σε ομιλία του προς τους κατοίκους των Κυδωνιών της Μικράς Ασίας το 1819 «Περί αγάπης της Πατρίδος» χαρακτήρισε θανάσιμα αμαρτήματα τη δημαγωγία, που την χαρακτηρίζει «προδοσία» προς την κοινωνία, και την αχαριστία προς τους προγόνους και προς την Πατρίδα. Εμείς σήμερα πάσχουμε και από τη δημαγωγία των εξουσιαστών μας και από την αχαριστία τους προς την ένδοξη Πατρίδα μας και προς όσους μας έδωσαν την ελευθερία και σ’ αυτούς την άνεση να τους απαρνιούνται και να περιφρονούν τις αξίες, με τις οποίες δημιουργήθηκε η ελεύθερη Ελλάδα.-