Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά – Μπροστά στον παντοδύναμο Θεό

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Λουκ. η΄ 26-39
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑ΄Κυριακής: Γαλ. β΄, 16-20
    Ὁ Κύριος εἶχε περάσει μὲ τὸ πλοῖο στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, στὴ χώ­ρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ὅταν ὅμως ἀποβιβάστηκε καὶ ἄρχισε νὰ ­περιδιαβαίνει τὸν τόπο ἐκεῖνο, συνέβη κάτι τρομακτι­κό: Ἕνας ἄνδρας ἔξαλλος παρουσιά­στηκε μπροστά Του κι ἀφοῦ ­ἔβγαλε μιὰ δυνατὴ καὶ διαπεραστικὴ κραυγή, ἔπεσε κάτω στὸ ἔδαφος. Ὁ ­ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν γνωστὸς στὴν περιοχή. Ἀρ­κετὰ χρόνια πρὶν τὸν εἶχαν ­κυριεύσει τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ ἀπὸ τότε εἶχε ἐγκαταλείψει τὸ σπίτι του. Δὲν φοροῦσε ροῦχα καὶ τριγυρνοῦσε στὰ μνήματα ζώντας ἀπομονωμένος. Ὅταν ὅμως τὸν κυρίευε ἡ μανία τῶν δαιμόνων, γινόταν πραγματικὰ ἐπικίνδυνος. Μάλιστα, γιὰ νὰ τὸν συγκρατοῦν, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες στὰ χέρια καὶ τὰ πόδια. Ἀλλὰ τί φοβερό! Ἔσπαζε τὰ σιδερένια δεσμὰ καὶ οἱ δαίμονες πάλι τὸν ἔσερναν στὴν ἔρημο.
    Ὡστόσο ὅλη αὐτὴ ἡ τρομακτικὴ δύναμη τῶν δαιμόνωνπαρέλυσε μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Κύριο, ὁ Ὁποῖος προσέταξε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸἀκάθαρτο πνεῦμα. Τότε τὸ πονηρὸ πνεῦμα εἶπε:
    –Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσεις.
    –Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά σου; ρώτησε ὁ Κύριος.
    –«Λεγεών», ἀπάντησε ὁ δαιμονισμένος.
    Καὶ εἶπε αὐτὸ τὸ ὄνομα, διότι εἶχαν μπεῖ μέσα του ὄχι ἕνα ἀλλὰ πολλὰ δαι­­μόνια.
    Τὰ δαιμόνια αὐτὰ μὲ τὸ στόμα τοῦ δαιμονισμένου παρακα­λοῦσαν τὸν Κύριο νὰ μὴν τὰ στείλει στὴν ἄβυσσο τοῦ Ἅδη ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ ­βουνό. Κι ὁ Χριστὸς τοὺς τὸ ­ἐπέτρεψε, ἐπειδὴ αὐτοὶ ποὺ ἔτρε­­­­­­φαν τοὺς ­χοίρους τὸ ἔ­­­καναν αὐτὸ παραβαίνοντας τὸν Μω­­σα­ϊκὸ Νόμο, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε ὡς ἀκάθαρτο τὸ χοι­ρινὸ κρέας.
    Ἔτσι τὰ δαιμόνια βγῆκαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους καὶ τότε ὁ­­λόκληρο τὸ κοπάδι ὅρμησε μὲ μανία πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη!…
    Τὸ δράμα τοῦ δαιμονισμένου ἀλλὰ καὶ τὰ τρομακτικὰ γεγονότα ποὺ περιγράψαμε, δημιουργοῦν τὴνεὔλογη ἀ­­­πο­ρία: Γιατί ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε στοὺς δαί­­μονες νὰ παραμείνουν στὴν ­περιο­­­χὴ καὶ νὰσυνεχίσουν τὸ ­καταστροφικό τους ἔργο; Καὶ γενικότερα: Γιατί δὲν ἐ­­ξ­­­αφανίζει τὸν διάβολο καὶ τὰὄργανά του;…
    Ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος, κι ἂν θέλει, ἔχει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διώξει τὸν διάβολο ἀπὸτὴ γῆ καὶ νὰ τὸν κλείσει μαζὶ μὲ ὅλη τὴ συνοδεία του στὰ τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Ὡστόσο δὲν τὸ κάνει αὐτό. Ἐπιτρέπει στὸν διάβολο καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα νὰ δροῦν στὴ γῆ ἀκόμη «ὀλίγον καιρόν» (Ἀποκ. ιβ΄ 12), δίνοντας στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα ἐλεύθερα νὰ ἐπιλέγει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ καὶ νὰ γυμνάζεται πνευματικὰ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς. Διότι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀντίπαλος, δὲν ­ὑπάρχει ἀ­­­γώνας. Κι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀγώνας, δὲν ὑπάρχει οὔτε νικητής, οὔτε βραβεῖο.
    Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χρησι­μο­ποιεῖ ἀκόμη καὶ τὶς καταστροφὲς ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Πονηρὸς ὡς μέσα παιδα­γωγικὰ γιὰ τὴν πνευματική μας ἀφύπνι­ση· ὅπως ἔκανε καὶ μὲ τοὺς Γαδαρηνούς. Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι αὐ­­τοί, ὅπως βλέπουμε στὴ συνέχεια, δὲν συν­αισθάνθηκαν τὴν ἐνοχή τους.
    Οἱ βοσκοὶ ποὺ εἶδαν τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων, διέδωσαν ἀμέσως τὴν εἴδηση σ’ ὅλη τὴν πόλη καὶ τὰπερίχωρα.
    Τότε κόσμος πολὺς ἦρθε γιὰ νὰ δεῖ αὐ­τὸ ποὺ ἔγινε. Καὶ πράγματι ὅλοι εἶδαν μὲ ἔκπληξη τὸνἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαιμόνια, νὰ κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ εἶναιντυμένος καὶ σωφρονισμένος. Στὸ μεταξὺ οἱ αὐτόπτες μάρτυρες τοὺς ἐξιστοροῦσαν πῶς ἔγινε καλὰ καὶ σώθηκε ὁ δαιμονισμένος.
    Τότε ὅλο τὸ πλῆθος τῆς περιφέρειας τῶν Γαδαρηνῶν φοβισμένοι ἀπὸ τὴν τιμωρία τῆς παρανομίας τους παρακάλεσαν τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους. Ἔτσι ὁ Κύριος μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ ἐπέστρεψε στὸ μέρος ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶχε ἔλθει.
    Μαζί Του ζήτησε νὰ πάει κι ὁ ­πρώην δαιμονισμένος. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν τὸν ἄφησε, λέγοντας: Γύρισε πίσω στὸ σπί­τι σου καὶ νὰ διηγεῖσαι ὅσα ­θαυμαστὰ σοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Κι ἐκεῖνος ἔφυγε καὶ διεκήρυττε σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅσα τοῦ ἔ­­κανε ὁ Χριστός.
    Εἶναι φοβερὸ πραγματικὰ τὸ πόσο τυφλώνει τὸν ἄν­θρωπο ἡ φιλοχρηματία καὶ τὸ ὑλικὸ συμφέρον! Οἱ Γαδαρη­νοί, δὲν μποροῦσαν νὰ δοῦν τίποτε πέρα ἀπὸ τὴν ­οἰκονομικὴ ζημιὰ ποὺ ­ἔπαθαν ὕστερα ἀπὸ τὸν πνι­γμὸ τῶν χοίρων. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας ­συμπατριώτης τους θεραπεύθηκε ἀπὸ τὴ μάστιγα τῶν δαιμόνων δὲν τοὺς συγκίνησε καθόλου οὔ­­­τε τοὺς ἔκανε νὰ θαυμάσουν τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐν­­διέφερε ἦταν νὰ συνεχίσουν τὴν παράνομη ­αἰσχροκέρδεια. Γι’ αὐτὸ κι ἔ­­­διω­ξαν τὸν Χριστό. Τί θλιβερὸ κατάντη­μα!…
    Ἀλήθεια, μήπως κι ἐμεῖς τοὺς μοιάζου­με; Μήπως κι ἐμεῖς ἀνησυχοῦμε μόνο γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὶς δεινὲς συνέπειές της, ἐνῶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Εἶναι καιρὸς νὰ ξυ­­πνήσουμε! Ἡ κρίση ὀφείλεται στὴν ἀ­­­­­πομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂς τὸ παραδεχθοῦμε ταπεινὰ καὶ ἂς μετανοήσουμε. Εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”