Εις την Κοίμησιν
Και λέγουν οι προφήτες, οι παριστάμενοι στην Κοίμηση:
«Εσύ εκπλήρωσες τις προφητείες μας. Εσύ μάς έφερες την χαρά που περιμέναμε και χάρη σ’ εσένα λυθήκαμε από τα δεσμά του θανάτου. Έλα σ’ εμάς, θεϊκέ θησαυρέ και πηγή της ζωής. Έλα που σε ποθούμε, εσύ που τον πόθο μας εκπλήρωσες».
Αλλά την τραβούσε από τήν άλλη με λόγους όχι πιο αδύναμους, το πλήθος τών Αγίων που παρέστεκαν ακόμη σωματικά, λέγοντας:
«Μείνε μαζί μας εσύ η παρηγοριά μας, το μόνο στήριγμά μας πάνω στην γη. Μην μάς αφήσεις ορφανούς εμάς που αγωνιζόμαστε για τήν αγάπη του Υιού σου εσύ η Μητέρα Του. Ας σε έχουμε στους πόνους μας ανάσα και δρόσισμα στους ιδρώτες μας. Αν θέλεις να μείνεις, έχεις την δύναμη, αλλά και κανένα εμπόδιο αν ποθείς να αναχωρήσεις. Αν αναχωρείς, εσύ του Θεού το σκήνωμα, μαζί σου φεύγουμε κι εμείς, που χάρη στον Υιό σου γίναμε και δικός σου λαός. Είσαι η μόνη παρηγοριά που μάς έμεινε στην γη. Είναι ευτυχία να ζει κανείς μαζί σου όσο ζεις και να πεθαίνει μαζί σου. Και τώρα που πεθαίνεις τι να πούμε; Για σένα είναι ζωή κι ο θάνατος και μάλιστα ζωή ανώτερη που ασύγκριτα υπερβαίνει τούτη την ζωή. Ενώ έτσι ο βίος για μας θα είναι αβίωτος, αν δέν έχουμε εσένα συντροφιά μας».
Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, «Ομιλία β΄ Εἰς την Κοίμησιν».
Αναρτήθηκε από Σύναξη προσώπων επί το αυτό..