«Εί­μαι στη Συ­ρί­α, ά­πι­στη μά­να»

 

 

 
 
Ένα εύστοχο άρθρο για τους νέους με Μουσουλμανική καταγωγή που ζουν στην Δύση και γίνονται φανατικοί ισλαμιστές. 

 
 
Χρι­στί­να Παυ­λί­δου-Protagon

 

Η Σά­ρα εί­ναι γαλ­λί­δα – στα 15 χρό­νια της έ­πα­ψε να μα­κι­γι­ά­ρε­ται, να πη­γαί­νει στο σι­νε­μά και να φο­ρά τζιν. Άρ­χι­σε να φο­ρά κά­ποι­α φαρ­διά φο­ρέ­μα­τα, να κα­λύ­πτει τα μαλ­λιά της με μαν­τή­λες, ε­νώ μια φο­ρά δο­κί­μα­σε να βά­λει έ­να βέ­λο που κά­λυ­πτε το πρό­σω­πό της. Με­τά, άρ­χι­σε να δι­α­βά­ζει το Κο­ρά­νι, να προ­σεύ­χε­ται -πέν­τε φο­ρές τη μέ­ρα- και να χά­νε­ται για ώ­ρες α­πο­μο­νω­μέ­νη στο κομ­πι­ού­τερ της. Στα 17 της, έ­να πρω­ι­νό τη χαι­ρέ­τι­σε ο πα­τέ­ρας της στον σταθ­μό (ό­πως κά­θε πρω­ί που έ­παιρ­νε το τρέ­νο για το σχο­λεί­ο της) και χά­θη­κε. Δυ­ο μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα, έ­νας ά­γνω­στος α­ριθ­μός εμ­φα­νί­στη­κε στο κι­νη­τό της μά­νας της. Ή­ταν η Σά­ρα – «εί­μαι στη Συ­ρί­α, εί­μαι κα­λά, παν­τρεύ­τη­κα έ­ναν συ­να­γω­νι­στή και σας νοι­ά­ζο­μαι, αν και εί­στε ά­πι­στοι» εί­πε κι έ­κλει­σε το τη­λέ­φω­νο. Η μά­να της αυ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται (στο δη­μο­σί­ευ­μα του «Spiegel») ως ά­θε­η, ο πα­τέ­ρας της ή­ταν μου­σουλ­μά­νος, που γεν­νή­θη­κε και με­γά­λω­σε στη Γαλ­λί­α. «Δεν πή­γαι­νε στο τζα­μί, ού­τε α­κο­λου­θού­σε το Ρα­μα­ζά­νι. Με­γα­λώ­σα­με τα παι­διά μας μα­κριά α­π’ τις θρη­σκεί­ες, η σύμ­πνοι­α και ό­χι η πί­στη ή­ταν η δι­κή μας α­ξί­α» λέ­ει η μά­να της Σά­ρα.
 

Χί­λιοι πο­λί­τες της Γαλ­λί­ας βρί­σκον­ται σή­με­ρα στο Ι­ράκ και τη Συ­ρί­α – κά­που 100 γαλ­λί­δες παν­τρεύ­τη­καν «μα­χη­τές». Η αν­θρω­πο­λό­γος Ντ. Μπου­ζάρ εί­ναι ει­δι­κή στα θέ­μα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης και της θρη­σκεί­ας, σύμ­βου­λος σή­με­ρα του υ­πουρ­γεί­ου Ε­σω­τε­ρι­κών, και το 2006 εί­χε εκ­δώ­σει έ­ναν «ο­δη­γό» για τους γο­νείς. Οι «κυ­νη­γοί» βγαί­νουν στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυ­α και α­να­ζη­τούν νέ­ους και νέ­ες που έ­χουν μια τά­ση στην κοι­νω­νι­κή προ­σφο­ρά. Στην αρ­χή ε­πι­χει­ρούν να «α­πο­μο­νώ­σουν» το θύ­μα τους α­πό το πε­ρι­βάλ­λον του – αρ­χί­ζουν να του στέλ­νουν βίν­τε­ο για τις με­ταλ­λαγ­μέ­νες τρο­φές και τις παγ­κό­σμι­ες συ­νω­μο­σί­ες. Ό­ταν το «θύ­μα» αρ­χί­σει να δι­α­πνέ­ε­ται α­π’ την κουλ­τού­ρα της «σα­πί­λας» του κό­σμου, στα­δια­κά αρ­χί­ζει να α­πο­κό­βε­ται α­πό τις συ­νή­θει­ες της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς του και την ταυ­τό­τη­τά του, δι­α­μορ­φώ­νον­τας μια νέ­α ταυ­τό­τη­τα – αυ­τή «του α­γω­νι­στή για έ­ναν κα­λύ­τε­ρο κό­σμο». Τα κο­ρί­τσια συ­νή­θως προ­σεγ­γί­ζον­ται στην αρ­χή α­πό κο­πέ­λες (που στα­δια­κά αυ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζον­ται ως «πνευ­μα­τι­κές α­δελ­φές»), οι ο­ποί­ες α­πο­φεύ­γουν αρ­χι­κά την α­να­φο­ρά σε θρη­σκεί­ες – δη­μι­ουρ­γούν μια συγ­κι­νη­σια­κή φόρ­τι­ση (δεί­χνουν μω­ρά που έ­χουν πνι­γεί α­πό α­έ­ρια σε μια ε­πι­χεί­ρη­ση των συ­ρια­κών δυ­νά­με­ων α­σφα­λεί­ας) και τό­τε αρ­χί­ζει η κα­τή­χη­ση για «υ­ψη­λό­τε­ρες θεί­ες α­ξί­ες» και ο­δη­γί­ες υ­λο­ποί­η­σής τους.
 

Τα 3/4 ό­σων έ­χουν ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­θεί προ­έρ­χον­ται πια α­πό γο­νείς ά­θε­ους, ε­νώ η με­γά­λη τους πλει­ο­ψη­φί­α α­νή­κει στη με­σαί­α τά­ξη, ε­νί­ο­τε και στην α­νώ­τε­ρη. Για κά­ποι­ους γο­νείς (που τα παι­διά τους πα­ρου­σί­α­ζαν προ­βλή­μα­τα ε­θι­σμού σε αλ­κο­όλ ή ναρ­κω­τι­κά), η ε­να­σχό­λη­ση με το Κο­ρά­νι ή­ταν «θεί­ο δώ­ρο». «Α­φού η θρη­σκεί­α του έ­δω­σε μια ε­σω­τε­ρι­κή ι­σορ­ρο­πί­α, θα πεί πως εί­ναι κα­λό πράγ­μα» δή­λω­σαν πως σκέ­φτον­ταν. Ό­ταν ό­μως τα α­γό­ρια τους άρ­χι­σαν να έ­χουν γε­νειά­δες, να φο­ράν ρά­σα κι έ­να σκού­φο στο κε­φά­λι, να προ­σεύ­χον­ται υ­ψη­λό­φω­να και να κά­νουν πα­ρα­τη­ρή­σεις στις γυ­ναί­κες της οι­κο­γέ­νειάς τους ό­τι ντύ­νον­ται «πρό­στυ­χα», ξε­κί­νη­σαν οι καυ­γά­δες και οι συγ­κρού­σεις. Κι έ­πει­τα έ­γι­νε η φυ­γή και η α­νώ­μα­λη προ­σγεί­ω­ση της οι­κο­γέ­νειας στη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Οι γιοι τους φαν­τα­σι­ώ­νον­ται ό­τι εί­ναι «ιπ­πό­τες», ό­τι έ­χουν μια «α­πο­στο­λή», «ζουν μέ­σα στη φαν­τα­σί­ω­ση της παν­το­δυ­να­μί­ας, κα­θώς α­πο­κτούν έ­λεγ­χο στη ζω­ή και τον θά­να­το».
 

Η Μπου­ζάρ λέ­ει, τέ­λος, ό­τι στη «γραμ­μή βο­ή­θειας» που έ­χει α­νοί­ξει, κά­που 5 νέ­ες οι­κο­γέ­νει­ες τη βδο­μά­δα ε­πι­κοι­νω­νούν μα­ζί της κα­θώς και νέ­α κο­ρί­τσια, που βλέ­πουν φί­λες τους ή α­δελ­φές τους να α­πο­κτούν μιαν αλ­λό­κο­τη συμ­πε­ρι­φο­ρά.