Αποφυγή και μίμηση

Η θρησκευόμενη κοινωνία μας δεν μπορεί δήθεν να ανεχθεί ηθικές παραβατικότητες, σαν αυτές είχε κάνει η Οσία Μαρία στην πόλη της την Αλεξάνδρεια και σπεύδει να χαρακτηρίσει τα πρόσωπα, να τα μειώσει, να τ’ αποξενώσει, να τα ρεζιλέψει. Χρησιμοποιεί ακόμα και τον άμβωνα της Εκκλησίας προκειμένου να καταδικάσει την ηθική κάποιων και να καταξιώσει άλλων, με πάνφτηνα και υποκειμενικά κριτήρια.
Είχε μια ζωή προκλητική συνειδητά, εκείνη που στάθηκε μεταξύ απολαύσεων και ακολασίας, έρωτα και διασκέδασης, χρήματος και αρώματος, ήταν παράδειγμα πρός αποφυγή. Βρέθηκε στην πόλη ορόσημο για τους χριστιανούς, ο πονηρός σκοπός του ταξιδιού γίνεται αλλαγή, η ασωτία θεραπεύτηκε και η απόφαση για εξομολόγηση, για μετάνοια ,για ουσιαστική αλλαγή δεν άργησε να έρθει. Η κοινωνία μας, που εύκολα χαρακτηρίζει και δύσκολα επιβραβεύει, στέκεται άλαλη σε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Η στροφή της ζωής τους έγινε παράδειγμα προς μίμηση.
Προβληματίζεται άλλες φορές η κοινωνία. Όταν εγκαταλείψουν την εφάμαρτη ζωή τους αρκετοί γύρω μας. Τι θα έχει πλέον να ασχολείται, να καυτηριάζει, να καταδικάζει, να συζητά; Η ιερόδουλη μέχρι χθες Μαρία κάνει την υπέρβασή της, αποδομεί το όποιο παρελθόν της και ως δούλη πλέον Κυρίου αναδομεί το μέλλον της, που καταλήγει στα συναξάρια της Εκκλησίας μας. Όχι για να γίνουν απλά πιο πλούσια, αλλά για να διδαχθούν τα παιδιά Της. Κάποιες φορές ο κόσμος μας χρειάζεται τις ανήθικες, όχι μόνο για να βρίσκουν διέξοδο καταφυγής αυτοκομπασμού ευϋπόληπτα πρόσωπά της, αλλά γιατί θέλει ένα μέτρο σύγκρισης της ηθικής στάθμης της και μέσα απ’ αυτό να βρίσκει δικαιολογίες και άλλοθι για τα παραστρατήματά της ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Είναι άλλωστε πιο εύκολη και συμφέρουσα η διαπόμπευση από την συγκάλυψη, η στοχοποίηση από την κατανόηση, η έξωση από την στοργή.
Άλλες φορές αυτός ο κόσμος φροντίζει να καλύπει τις διδαχές περί τάξης και ηθικής μέσα στα κηρύγματα, στις ελεημοσύνες,στις δημόσιες σχέσεις. Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα ηθικής σώματος και ανηθικότητας ψυχής, παρθενίας εξωτερικής και πορνείας εσωτερικής. Χωρίς βέβαια να απολυτοποιούμε καταστάσεις. Απλώνουν αρκετοί την συνείδησή τους και την ταυτίζουν με την κλειδαρότρυπα. Όσο εύρος έχει αυτή, τόση είναι και έκταση του αγώνα τους, αφού κριτήριο έχουν την αμαρτία των άλλων και όχι τις προτροπές του Κυρίου. Ο αρρωστημένος ηθικισμός που διαθέτουν γίνονται κριτήρια σωτηρίας και αυτοδικαιώσεως. Από κει και πέρα βαυκαλίζεται η κοινωνία του 21ου αιώνα για την ηθική στάθμη της, που ποτέ δεν είναι άριστη, ούτε και καλή. Άσχετα αν οι παλαιότεροι καυχόνται για την ποιότητα των σχέσεων και το ύψος της ηθικής.Ευτυχώς υπάρχει Χριστός που συγχωρεί πόρνες και κλέφτες, ξένους και παραστρατημένους που τους εισαγάγει στην Βασιλεία Του, ενώ κάποιοι άλλοι θα Τον έχουν ακόμα ως αντικείμενο μόνο φιλοσοφικών συζητήσεων και θρησκευτικών αναζητήσεων.
Όλοι στην ζωή μας κάνουμε την επιλογή πορείας και δράσης . Η ελευθερία που μας δόθηκε από τον Θεό μάς παρέχει το δικαίωμα, αρκεί να μην την καταχρασθούμε και παρεκτραπούμε. Αλλά και τότε μη διστάσουμε. Μια Οσία Μαρία από την Αίγυπτο, χθες πόρνη σήμερα αγία θα μας αναμένει και μας διηγηθεί την ζωή της ως άλλοι Ζωσιμάδες. Μην την λυπηθούμε για τα πεπραγμένα της, τον εαυτό μας να οικτηρίσουμε. Εκείνη βρήκε τον χωρόχρονο της μεταστροφής της, να την θαυμάζουμε και το εγώ μας να το θεραπεύουμε.
Θεραπευτικά μέσα στις ασθένειες της ψυχής μας είναι αποδεδειγμένα η ταπείνωση και η μετάνοια, πρότυπα μας υπάρχουν οι Άγιοί μας και τόπος που τα βίωσαν έμπρακτα η Εκκλησία του Χριστού. Ας πάθουμε και ας μάθουμε όλοι εμείς που μόνο χαρακτηρίζουμε, που μόνο ελέγχουμε, που μόνο κατακρίνουμε τους άλλους και ποτέ τους εαυτούς μας. Όπως εκείνη περίμενε τον Άγιο Ζωσιμά να την θάψει, κάπως έτσι πρέπει να περιμένει και ο αρρωστημένος εγωϊσμός μας, η επίπλαση ηθική μας να θαφτεί, το φτυάρι και το χώμα ας το δώσουμε πλέον στην Οσία Μαρία, αρκετά τα είχαμε εμείς γι’ αυτήν και τις όμοιές της.