Σημαίνει η ΄Ωρα των Ωρών…
Σημαίνει η ΄Ωρα των Ωρών…
Κι ως τις κορφές αγιάζη η Δύση,
σπερνιάζουν τα ηχερά νερά
στο σύθρηνο ξωκκλήσι:
– Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!..
Στο εικόνισμα το απόβαθο
κρεμιέται αχνό καντίλι…
Μια δέηση άλικη θλίβεται
το άρρωστο εμπρός σου δείλι:
– Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!..
Περνούν οι κλώνοι ανθούσιμοι
τ’ αραχνιασμένα τζάμια…
Εντός μου η ΄Ανανθη θρηνεί
σ’ ανέγγιχτα καλάμια:
– Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!..
Στ’ άγια νερά που νοσταλγούν
μια χλόη παραδείσια
το πέρασμά σου εθρόησε
κάτου απ’ τα κυπαρίσσια:
– Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!..
΄Ωρα για λήθη… Φθείρουνται
οι ανέγνωρές μου οι ώρες…
Μάταιη κ’ η θλίψη που έσυραν
στο φως οι ονειροκόρες:
– Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!..
Ασκήτεψαν οι αγάπες μου
στου αβόλετου τη θύρα
κ’ ήρθες αργά τα εντάφια
να τις αλείψης μύρα…
– Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!..
Του Απόστολου Μελαχρινού