Δέν ἔδωσε στόν Χριστό τίποτε ἐκεῖνος πού δέν τοῦτά ἔδωσε ὅλα. Ἕνας Γέροντας ἀσκητής συνήθιζε νά λέη: «Ἄν ὁ Θεός μέ πρόσταζε νά περάσω διά μέσου ἑνός τοίχου, θά τόἔκανα. Ἡ δική μου δουλειά θά ἦταν νά περάσω, ἡ δουλειά τοῦΘεοῦ νά γκρεμίση τόν τοῖχο».

Πολλοί ἄνθρωποι καταναλώνουν τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς τους, γιά νά κάνουν ἄθλιο τό ὑπόλοιπο.

Νά ψάξουμε νά βροῦμε τό σφουγγάρι πού θά σβύση τίςἀνορθογραφίες, πού γεμίζουν τόν μαυροπίνακα, πού ἔχουμε μέσα στήν ψυχή μας.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σάν τό τζάκι. Ἄλλοι παίρνουν ἀπ’ αὐτό τήν φλόγα καί ἄλλοι τήν στάχτη. Οἱ πρῶτοι ἀσχολοῦνται καίἐμβαθύνουν στά «θεῖα» καί ὑπερκόσμια καί ἀνεξάντλητα τῆςἘκκλησίας καί ἀπολαμβάνουν ζεστασιά, καί ὄχι μόνο. Οἱ ἄλλοι,ἀπασχολοῦνται, ἀνασκαλεύουν, κουτσομπολεύουν καί ὄχι μόνο, τάἀνθρώπινα, τά εὐτελῆ, πού συμβαίνουν ἀπό ἀνθρώπους τῆςἘκκλησίας, καί γεύονται στάχτη.

Νά προσπαθήσουμε, νά μήν ἐξογκώνουμε τά σφάλματα τῶνἄλλων! Νά μή μᾶς χαρακτηρίζη δηλαδή ἡ τακτική τοῦγελοιογράφου, πού ἐξογκώνει κάτι γιά νά τό σατυρίση. Νά μᾶς διακρίνη, ἀντίθετα, ἡ εὐγένεια τοῦ καλοῦ ζωγράφου πού διορθώνει κάτι γιά νά τό ὀμορφήνη. Νά μήν ἀσχολούμεθα μέ τό κακό πού βλέπουμε  γύρω μας. Νά προσπαθοῦμε  νά ἀνακαλύψουμε τήνἀρετή, πού εἶναι συνήθως κρυμμένη. Νά εἴμεθα ἐξερευνητές τῶν μαργαριταριῶν τῆς ἀρετῆς στόν ἀπέραντο ὠκεανό τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι ρακοσυλλέκτες τῆς κακίας στόν σκουπιδοντενεκέ τῆςἀνθρωπίνης ἀπέραντης ἀθλιότητας!….