Π. ΙΩΗΛ – ΕΡΩΤΗΣΙΣΕΒΔΟΜΗ: Ἄς κλείσωμε, π. Ἀρσένιε, τό ὅλο θέμα τῆς ”Ὑγιοῦς καί ΝόθουΠνευματικότητος”, λέγοντάςμας ὅ,τι ἄλλο ἐπιπρόσθετοθέλετε πρός οἰκοδομήν τῶνπιστῶν καί εὐσεβῶν ἀκροατῶν.Αὐτό, ἄς ἐκληφθῆ ἀπό τήν ἀγάπη σας ὡς ἡ ἑβδόμη καί τελευταία ἐλευθέρα καί γενικήἐρώτησις.

Π. ΑΡΣΕΝΙΟΣ: Πόθεν ἄρξομαι, π. Ἰωήλ, ἀναφέρειν κάποιες ἄλλες πτυχές τοῦ ἐνλόγῳ θέματος;

Μία ἀκόμη βασική παράμετρος εἶναι ἡ σωστή χρῆσις τῆς οἰκονομίας, οὕτως ὥστεαὐτή ὄντως νά εἶναι κατά Θεόν καί νά μήν ἐκπίπτη σέ ὀλεθρία παρανομία.

Κατ᾽ ἀρχάς, ”οἰκονομία” εἶναι ἡ πρόσκαιρος καί ἔλλογος ἀπόκλισις ἀπό τήνἐφαρμογή τῆς ”ἀκριβείας” τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῆς παραδόσεως, κλπ., πρός σωτηρίαντῶν ψυχῶν.

Προφανῶς, αὐτό δέν ἀνήκει στήν ἁρμοδιότητα ὅλων, ἀλλά μόνον τῶνπεφωτισμένων, ἐμπείρων, εἰδικῶν καί ὑπευθύνων, οἱ ὁποῖοι ἁρμοδίως πρέπει νάχειρίζωνται τίς δύσκολες καί λεπτές αὐτές καταστάσεις.

Κατά τήν οἰκονομία, ἔχομε μέν ἀπόκλισι ἀπό τόν κανόνα, ἀλλ᾽ ἐπ᾽ οὐδενί πρέπει νάξεφεύγωμε ἀπό τόν σωστικό σκοπό του. Ἔτσι, δέν γίνεται τελικά παρέκκλισις ἀπό τόπνεῦμα τοῦ κανόνος, ἀλλά μόνον ἀπό τό γράμμα αὐτοῦ. Καί φυσικά αὐτή ἡτροποποίησις ἑνός κανόνος δέν σημαίνει ἀντικατάστασί του ἤ ἀλλαγή του. Μόλις δηλαδήξεπερασθῆ ἡ ἐν λόγῳ συγκυρία, ἡ ὁποία ἐπιβάλλει τήν διαφοροποίησι, πάλινἐφαρμόζεται ἡ ἀκρίβεια τοῦ κανόνος.

Πέραν τούτων βέβαια, καί σέ προσωπικό ἐπίπεδο στόν καθημερινό πνευματικό μας ἀγῶνα, πρέπει ἔχοντες πνεῦμα ταπεινό, νά ἀσπαζώμεθα ἐσωτερικά ὅλες τίς ἐπιταγές τῆς Ἐκκλησίας μας. Νά ἔχωμε ὡς ἰδεατό στόχο τήν ἐφαρμογή ὅλων τῶν ἐντολῶν. Ἀλλοιῶς ”μετράει” στόν Θεό ἐάν κάτι δέν καταφέρωμε, λόγῳ ἀδυναμίας καί ἐλλείψεως ἀγωνιστικότητος, ἀλλά ταπεινά, χωρίς ἀπελπισία καί μελαγχολία, τό παραδεχόμεθα καί ἔμπρακτα συνεχίζομε τόν ἀγῶνα γιά νά τό ξεπεράσωμε καί ἀλλοιῶς ἄν κάτι δέν τό ἐφαρμόζωμε λόγῳ ἀδιαφορίας, περιφρονήσεως ἤ καί πεισματικῆς μας ἀντιθέσεως ἔναντικάποιας εὐαγγελικῆς ἐντολῆς. Ἔχει τεράστια διαφορά ἡ μία κατάστασις ἀπό τήν ἄλλη.

Στήν μέν πρώτη περίπτωσι ἔχομε πλούσιο ὑλικό γιά ταπείνωσι τῶν ἀρχαρίων – ἄλλο βέβαια εἶναι ἡ πλουτοποιός ταπείνωσις – ἐνῷ στήν δευτέρα προτεσταντίζομεὀρθοδόξως, κάτι πού ἀποτελεῖ μία μεγάλη καί συνεχῶς αὐξανομένη μάστιγα, ἡ ὁποίαεἶναι ἐκκολαπτήριο πολλῶν σημερινῶν μικρῶν ὀρθοδόξων ”παπῶν”, πού θέλουν νάλέγωνται ᾽Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Ἔλεγε ἕνας Γέροντας τό ἑξῆς σοφό: «Ἐγώ στά καλογέρια μου ἐξασκῶ οἰκονομία σέ ὅ,τι δέν μποροῦν νά κάνουν λόγῳ ἀδυναμίας. Σέ ὅ,τι ὅμως ἀντιδροῦν λόγῳ ἰδίουθελήματος, εἶμαι κάθετος».

Φυσικά, εἰς τά τῆς Πίστεως ”οὐ χωρεῖ συγκατάβασις”. Ἐκεῖ δέν ὑπάρχει καμμίαοἰκονομία.

Ἐπίσης, ἕνα ἄλλο σημεῖο πού πρέπει νά προσέξωμε εἶναι ὅτι τό καλό ὄνομακάποιων μέσα στήν Ἐκκλησία δέν ἀνταποκρίνεται πάντα μέ τήν πραγματικότητα, μέκάποια ἀπό τά διαλαλούμενα χαρίσματα πού τούς ἀποδίδονται. Αὐτό θέλει πολλήπροσοχή καί σύνεσι γιατί μπορεῖ νά προκύψουν στήν πορεία ὀλέθριες ἐπιπτώσεις σέπνευματικῆς φύσεως θέματα, σέ προσωπικές ἐπιλογές καί σέ ἄλλα θέματα(ἐπαγγελματικά, διαπροσωπικά, οἰκονομικά, ὑγείας, κλπ.).

Ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος: «Ὁ κόσμος σήμερα δέν ἔχει πολλές ἀπαιτήσεις ἀπό τόνπαπᾶ. Ἐάν τόν δῆ νά εἶναι λίγο ἐνάρετος, νά ἔχη ἀγάπη, ἐγκράτεια καί νά εἶναιἀφιλάργυρος, τόν ἀνεβάζει στά ὕψη». Αὐτό ὅμως τό ”ἀνέβασμα στά ὕψη”, ἐάν δένπροσέξη ὁ ἱερέας, ὁ μοναχός, κλπ., ἐγκυμονεῖ πολλούς κινδύνους, καί γιά τόν ἴδιο, καίγιά τόν κόσμο.

Ἄν ἀπό ἀρρωστημένη εὐλάβεια ἀποδίδωμε σέ κάποιους χαρίσματα ὑπερφυσικάπού δέν ὑπάρχουν ἐξ ἀντικειμένου, αὐτό ἐγκυμονεῖ πλεῖστες ὅσες παγίδες. Ἐδῶ τήν ἔχεικαλά στημένη τήν παγίδα του ὁ Διάβολος. Ἄν ὁ ”χαρισματοῦχος” δῆθεν ρασοφόρος δένπροσέξη τόν ἑαυτό του καί τούς ἄλλους, ἐάν ἔχη μέσα του κάποιον κρυφό ἐγωϊσμό, ἐάνσιγά-σιγά ὑπούλως καί ἱεροκρυφίως ἀρχίση νά ἐπηρεάζεται καί νομίζη ὅτι κάποιος εἶναι, ἔστω καί ἐάν δέν τό δείχνη ἐξωτερικά, τότε ὁ Διάβολος ἐπέτυχε μεγάλη νίκη κατά τοῦ ἰδίου καί ἄλλων πολλῶν ἀνθρώπων πού ἐπηρεάζονται ἀπό τόν ἐν λόγῳ Γέροντα. Εἴθε ὁΘεός νά βάλη τό χέρι του καί νά ὑπερκαλύψη τά δημιουργούμενα πνευματικά χάσματα, ὀλισθήματα καί ἀτοπήματα.

Ἄλλο ”καλός μοναχός” καί ἄλλο ”χαρισματοῦχος μοναχός”, ὅπως ἦσαν ὁ ἍγιοςΠορφύριος, ὁ Γέρων Παΐσιος, κλπ.

Μία ἄλλη μάστιγα σήμερα εἶναι ὅτι ἀρκετοί Χριστιανοί θέλουν καί τόν Χριστό καίτόν κόσμο. Γι᾽ αὐτό συσχηματίζονται ἀνάλογα, μέ τίς ἡμέρες, τίς ὧρες, τίς καταστάσεις,τά περιβάλλοντα. Ἀλλάζουν συμπεριφορά, στύλ, ὕφος, ροῦχα, ἐμφάνισι, νοοτροπία,κλπ., κατά τό ”ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος”. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι ὑγιής καί θεοφιλήςπνευματικότης.

Τέτοια φαινόμενα ἐναλλασσομένων ἀντιθέσεων παρατηροῦνται σέ κάποιουςΧριστιανούς, παραδείγματος χάριν μετά ἀπό μία ἐπίσκεψί τους σέ κάποιους σεβαστούςΓεροντάδες. Ὅσον χρόνο εὑρίσκονται στό περιβάλλον τοῦ Γέροντα, καί ἰδιαίτερα ὅσοσυνομιλοῦν μαζί του, τούς βλέπεις καί τούς ”χαίρεσαι”. Ἀμέσως ὅμως μετά, μόλις ἀπομακρύνωνται καί ἀλλάξουν περιβάλλον καί δέν γίνωνται ἀντιληπτοί, δέν τούς ἀναγνωρίζεις. Νομίζεις ὅτι κάνουν λάθος τά μάτια σου καί τά αὐτιά σου. Ὁ πραγματικόςΧριστιανός ὅμως εἶναι παντοῦ πραγματικός Χριστιανός.

Ἐγνώριζα μία ψυχή, πού σέ ἀρνητικά περιβάλλοντα ἦτο πολύ προσεκτική καί ὁμολογιακή, ἐνῷ στά πνευματικά δέν ἐπρόσεχε καί τόσο πολύ σέ κάποιες λεπτομέρειεςλόγῳ ἀθωότητος. Αὐτή ὅμως ἡ ψυχή στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἦτο πολύ ψηλά καί ὁ Θεός τήνεὐλόγησε, ἐν ἀντιθέσει μέ ἄλλες περιπτώσεις πού κάποιοι ἦσαν μέν πολύ προσεκτικοί σέπνευματικά περιβάλλοντα, στά μή πνευματικά ὅμως, ἤ δέν εἶχαν ὁμολογιακό ὑγιέςπνεῦμα, ἤ ἀκόμη καί συσχηματίζοντο ἐντελῶς!…

Ἐπίσης, πρέπει νά προσέχωμε τίς συναναστροφές μας, τήν ψυχαγωγία μας, τάθεάματα πού βλέπομε, κλπ. Ὅταν ὅλην τήν ἡμέρα γυρίζωμε ἄσκοπα, πῶς μετά μπορεῖνά συγκεντρωθῆ ὁ νοῦς μας στήν προσευχή; Πρέπει νά δίνωμε περιεκτική βοήθεια στήνπροσευχή, δηλαδή νά ἔχωμε νῆψι.

Ἡ ὕπαρξις καί ἡ παρακολούθησις π.χ. τῆς τηλεοράσεως εἶναι ἀδιανόητη γιάκάποιον πού θέλει νά ἔχη ἀκραιφνῶς γνησία πνευματική ζωή καί πρόοδο στήνπροσευχή. Διότι, ἐκτός τοῦ βρωμεροῦ-παραπλανητικοῦ περιεχομένου πού προβάλλει, ὅπου δέν ὑπάρχει κατά κανόνα δυνατότητα ἐπιλογῆς, δημιουργεῖ στόν νοῦ μας ἀντιπρότυπα. Δι᾽ αὐτῆς ἀπομονώνονται οἱ ἄνθρωποι, ἀδρανοποιεῖται ὁ ἐγκέφαλος, κλπ.

Μᾶς ἔλεγε κάποια φορά ὁ Γέρων Παρθένιος, ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἁγίου Παύλουτοῦ Ἁγίου Ὄρους: «Κάποιες φορές πηγαίνω νά κλαδέψω ἀμπέλια, κλπ. Μετά ὅμως, τόβράδυ, ὅταν πάω νά προσευχηθῶ, νά πῶ τήν ”εὐχή”, ὁ πειρασμός μερικές φορέςπροσπαθεῖ νά μοῦ φέρη σκηνές ἀπό τό κλάδεμα καί μοῦ δίνει ”συμβουλές” πῶς θά τόκάνω καλύτερα. Καί λέω στόν ἑαυτό μου ”ἐάν ἐμένα μοῦ φέρνη τέτοιες εἰκόνες, τότε τίγίνεται μέ τόν κόσμο πού ξοδεύει ὧρες ὁλόκληρες στήν τηλεόρασι καί σέ ἄσχημαθεάματα;»

Καί τοῦ εἶπα: «Ἐάν ἐσεῖς, Γέροντα, λέτε ἔτσι γιά τόν ἑαυτό σας, τότε τί νά ποῦμεἐμεῖς;» Καί μοῦ ἀπήντησε μέ ἁπλότητα: «Τό λέω γιατί μοῦ συμβαίνει, γι᾽ αὐτό τό λέω. Ἐάν δέν μοῦ συνέβαινε, δέν θά τό ἔλεγα». Ἐάν λοιπόν ὁ Γέρων Παρθένιος, μέ τόσες ἐμπειρίες καί τέτοια πνευματική κατάστασι λέγη ἔτσι, τότε ἄς μή τολμᾶμε νά λέμε ἐμεῖς ὅτι δῆθεν δέν ἐπηρεαζόμεθα καί δέν βλαπτόμεθα ἀπό πολύ χειρότερες παραστάσεις, πούμάλιστα δέν τίς προσλαμβάνομε ἐξ ἀνάγκης λόγῳ κάποιας δουλειᾶς, ἀπαραίτητης ἐνασχολήσεως, κλπ., ἀλλά λόγῳ τῆς ἰδικῆς μας ἁμαρτωλῆς ἐμπαθοῦς ἐπιλογῆς καίτακτικῆς.

Ἐπίσης, πρέπει νά προσέχωμε τίς διαπροσωπικές μας σχέσεις. Μέ ὅποιους δένταιριάζομε νά κρατᾶμε ἀποστάσεις ἀσφαλείας χωρίς νά χολοσκᾶμε καί χωρίςδιαπληκτισμούς. Τούς ἄλλους, τίς πιό πολλές φορές, δέν μποροῦμε νά τούς ἀλλάξωμε.Γι᾽ αὐτό τό μόνο πού μᾶς ἀπομένει νά κάνωμε εἶναι νά περιφρουρήσωμε μετάδιακρίσεως τόν ἑαυτό μας.

Εἶχε πάει μία φορά μία ψυχή στόν Γέροντα Παΐσιο καί τοῦ ἔλεγε: «Μά καλά, νά μήμέ καταλαβαίνη ὁ α´, ὁ β´, οὔτε ἡ οἰκογένειά μου; Πάω νά σκάσω. Δέν μπορῶ νά τό ἐξηγήσω». Καί ἐπειδή σέ γενικές γραμμές εἶχε δίκιο, τοῦ λέγει ὁ Γέρων Παΐσιος: «Καί σύεὐλογημένε, γιατί δέν καταλαβαίνεις ἐπί τέλους ὅτι δέν μποροῦν οἱ ἄλλοι νά σέκαταλάβουν;» Καί ἔτσι ἠρέμησε ὁ ἄνθρωπος.

Π. ΙΩΗΛ: Πολύ ὡραῖο!

Π. ΑΡΣΕΝΙΟΣ: Σαφῶς.

᾽Επίσης νά προσέχωμε τούς λογισμούς μας, γιατί αὐτοί καθορίζουν τήν ὑπόλοιπηπνευματική μας συμπεριφορά.

Νά μή ἀποδίδωμε σέ φυσικά ἤ τεχνητά φαινόμενα ὑπερφυσική προέλευσι. Ὅτανπ.χ. στό δωμάτιο ἤ στήν στέγη τοῦ σπιτιοῦ μας γίνωνται διάφορες συστολές-διαστολέςκαί προξενοῦνται θόρυβοι, νά μή τούς ἀποδίδωμε σέ δαίμονες, κλπ.

Ἦταν ἕνας πολύ ἁπλός ἄνθρωπος πού ἐδούλευε σέ κάποιο θερμοκήπιο στήν Κρήτη. Ἐπειδή δέ ἐκεῖ ἔβαζαν διάφορα φάρμακα γιά νά μεγαλώσουν γρήγορα τά κηπευτικά (ἀγγουράκια, κλπ.), ἔκαναν κρά-κρά-κρά, ἰδίως τήν νύκτα, λόγῳ τῆς ταχυτάτης – ἀπαράδεκτης βέβαια – αὐξήσεώς τους. Μέχρι τό πρωΐ εἶχαν σχεδόν μεγαλώσει. Σκεφθῆτετώρα τόσα καί τόσα ”κρά” νά ἀκούγωνται ἀπό ἑκατοντάδες κηπευτικά ὅλην τήν νύκτα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἐπῆγε στόν Γέροντα Παΐσιο, τοῦ λέει μέ ἀγωνία καί φόβο: «Γέροντα, ἀφῆστε, στήν Κρήτη εἶχα πόλεμο ἀπό τά δαιμόνια. Ὅλην τήν νύχτα ἔκανανκρά-κρά-κρά καί δέν μποροῦσα νά κλείσω μάτι!»

Ἐδῶ βλέπομε ὅτι ἡ φυσική ἁπλότης, ὄχι ἡ κατά Θεόν, μπορεῖ νά ὁδηγήση σέκωμικοτραγικά φαινόμενα…

Ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό ἰδίωμα τῆς ὑγιοῦς πνευματικότητος εἶναι ἡ ἀποφυγή τῶνἀξιωμάτων, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπό τήν πλευρά μας. Συνήθως, ἀνεξαρτήτως τῶν προφάσεωνκαί τῶν δικαιολογιῶν, πού πολλές φορές φαίνονται πάρα πολύ ”συγκινητικές” καί ”ὠφέλιμες”, ὅποιος διακαῶς ἐπιθυμεῖ ἀναγνώρισι ἀπό τούς ἄλλους, ”προαγωγή”, ”πνευματική καριέρα” καί ἄλλα πνευματικά ἀξιώματα, αὐτός στό βάθος-βάθος συνήθως ἔχει εἴτε ὑπαρξιακή πνευματική διαρροή ἕως καί ὑπαρξιακό κενό. Καί αὐτό ἐπειδή ἔχεικάποια πνευματική ἔλλειψι, ἤ κατά τήν φρᾶσι τοῦ Γέροντος Παϊσίου ”τὄχει χαμένο” – ἐννοεῖται ὑπό τήν πνευματική ἔννοια. Γι᾽ αὐτό συχνά ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἔχει τέτοιουεἴδους ἀγωνίες καί λύπη. Καί κατά τόν ἴδιο Γέροντα : «Ὅταν ἔχης λύπη, κάτι σοῦλείπει».

Ἀλλά καί γενικώτερα ἡ ὅλη πνευματική μας ζωή, γιά νά εἶναι ὑγιής, χωρίς πάσηςφύσεως παρενέργειες, πρέπει νά ἔχη τήν γεῦσι τῶν Ἄνω. Ποιές εἶναι οἱ παρενέργειες;Ποικίλες, φανερές, κρυφές, ἁπλές, σύνθετες, ἀπροσδιόριστες, κλπ. Ὅπως ζήλειες, πούπολλές φορές ἐνδύονται τόν μανδύα τοῦ ἐνδιαφέροντος γιά τόν ἄλλο πού ζηλεύομε,διάφορα κόμπλεξ, κλπ., καί ἄλλα ἐμπαθῆ ἐσωτερικά ”αὐτοτηγανίσματα”…

Λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες – ὧδε ὁ ρεαλισμός – πῶς μπορεῖς νά καταφρονήσης τάκάτω ἄν δέν γευθῆς τά ἄνω; Ἄν εἶσαι ἄγευστος τῶν ἄνω τό νά περιφρονῆς τά κάτω, ἔστω καί μέ φιλότιμο, εἶναι ἀναπόφευκτο νά ὑπάρχουν μέσα σου αὐτό πού λέμε”ἀνεκπλήρωτες ἐπιθυμίες, κρυφοί ἁμαρτωλοί πόθοι, πού, ἀνεξαρτήτως τό πόσο ἐμπαθεῖςεἶναι, θά σέ κατατρώγουν λίγο-πολύ, ἀργά-γρήγορα, ψυχικά-πνευματικά-ὀργανικά σάντό σαράκι τό ξύλο.

Ἐάν δέν ὑπάρχη τό ἀντίβαρο τῆς ἡδονικῆς αἰσθήσεως τῆς ἀκτίστου θείας Χάριτος,τότε συνήθως ἀναφύονται στήν πρᾶξι πολλαπλά προσωπικά προβλήματα, προϊόνταἐσωτερικῶν ἀλληλοσυγκρουομένων καί ἀλληλομαχομένων δυνάμεων, πού δημιουργοῦνἀνεξέλεγκτες ”αὐτεντατικές” καταστάσεις-συγκρούσεις, παραμορφώσεις καί διαταραχέςστό βαθύτερο εἶναι μας.

Ἤ ὁ Χριστός πού ὑπεσχέθη τό «… ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ… ποταμοί ρεύσουσιν ἐκ τῆςκοιλίας αὐτοῦ ὕδατος ζῶντος» (Ἰωάν. ζ´, 38) εἶναι ψεύστης, ἤ ὑπάρχει πρόβλημα στόνἐσωτερικό προσωπικό πνευματικό μας ”μηχανισμό”. Ὑπάρχουν ἑπομένως διάφορες ”σκουριές”. Καί ἀντίστροφα τώρα, λόγῳ αὐτῶν τῶν ”σκουριῶν” ὁ Θεός καί νά θέλη δένμᾶς δίνει τελικά πνευματικές χαρές διότι θά μᾶς βλάψουν πνευματικά. Θά πάρουν τάμυαλά μας ἀέρα.

Ἐπίσης, εἶναι κρῖμα, ἐνῷ ἀγωνιζώμεθα, λόγῳ τῆς λανθασμένης στάσεώς μας νάστερούμεθα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Καί ἐνῶ ἀδολεσχοῦμε μέ διάφορα τυπικά, μελέτες,προσευχές, κλπ., νά μή προκύπτουν πνευματικοί καρποί, νά μή ἀποκτοῦμε μέσα μας ἐνεργό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Προσοχή λοιπόν στά παγιωμένα λανθασμένα ἐσωτερικά μαςπνευματικά θεμέλια.

Ἀκόμη, πρέπει νά εἴμαστε μέλισσες, νά ψάχνωμε γιά τό καλό, τό γνήσιο, τόαὐθεντικό, καί ὄχι μυῖγες πού ἐπαναπαύονται στίς ἀκαθαρσίες. Ὁ νοῶν νοείτω.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σάν τό τζάκι. Ἄλλοι ἀπολαμβάνουν τήν φωτιά καί τήν ζεστασιάκαί ἄλλοι παίρνουν τήν στάχτη…

Τό ὀρθοδόξως πολιτεύεσθαι σημαίνει ἀεί σχοινοβατεῖν. Ὅλοι οἱ Χριστιανοίκαλοῦνται νά εἶναι ἀσκηταί καί ὄχι μόνον οἱ μοναχοί.

Ὅποιος ἀγωνίζεται σωστά, ὅσο προχωράει, τόσο καί περισσότερο ἀποκτᾶ τήνἱκανότητα νά βλέπη πόσο πίσω εἶναι. Ὅσο ἀνεβαίνομε παλεύομε μέ πιό δυνατούς καί ὑπούλους ἀντιπάλους.

Τό κέρδος τῆς ὑγιοῦς πνευματικότητος δέν εἶναι ἁπλῶς ὁ σωστός καί δυνατόςπνευματικός ἀγώνας, ἀλλά ἡ πλουτοποιός ταπείνωσις πού προκύπτει ἀποκλειστικάμόνον μέσῳ αὐτοῦ. Τότε ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τόν ἀκόρεστο κορεσμό τῆς πνευματικῆς ζωῆςξεφεύγοντας ἀπό τά πλοκάμια τῆς ἁμαρτωλῆς ἀνεπαρκείας.

Καί φυσικά ἡ θεοποιός ταπείνωσις συνίσταται εἰς τήν ἐπίγνωσιν τῆς δόξης-ἐμπειρίας τοῦ Θεοῦ καί εἰς τήν πλήρη συναίσθησι τῆς ἰδικῆς μας ἀνθρωπίνης παντοειδοῦς ἀδυναμίας.

Γιά νά συμβοῦν ὅμως ὅλα αὐτά ἀπατεῖται νά προηγηθοῦν οἱ προαγωγικοίπειρασμοί, δηλαδή οἱ πειρασμοί νά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς Θείας Προνοίας καί ὄχι ἰδικῆςμας ὑπαιτιότητος, διότι στήν τελευταία περίπτωσι θά εἶναι ὀπισθοδρομικοί. Χωρίςπροαγωγικούς πειρασμούς δέν ἀποκτᾶται ἡ γνῶσις τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Θά εἴμαστεμία ζωή νόθοι.

Γιά νά ἐπιτύχωμε ὅλα αὐτά πρέπει διά βίου νά μετανοοῦμε καί νά ἀπαλλασσώμεθαὁλοένα καί περισσότερο ἀπό τόν παλαιό μας ἑαυτό, τά πάθη μας. Αὐτός εἶναι ἕνας ἀγώνας ἀτέλεστος μέ ἀσύλληπτες χαρές καί πνευματικές ἡδονές, πού τίς ”βρέχει” -στέλνει ὁ Θεός ὅταν ἀγωνιζώμεθα σύμφωνα μέ τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξη πνευματικότητα.

Γιά νά βροῦν δέ οἱ εὐσεβεῖς ἀκροατές τοῦ Ράδιο-Δρυινούπολις ἐφηρμοσμένα ὅλααὐτά τά στοιχεῖα πού περιληπτικά ἀναφέραμε, ὅπως καί πολλά ἄλλα πού δένἐπρολάβαμε νά ἐκθέσωμε, τούς συνιστοῦμε, ἐκτός τῶν ἄλλων, νά ἐντρυφοῦν καί εἰςτούς βίους τῶν Ἁγίων. Ἐκεῖ, σέ αὐτά τά θεοκατευθυνόμενα ”ἐνυπόστατα πνευματικά ἀνοικτά βιβλία” θά μποροῦν νά εὑρίσκουν σέ ὅλες τίς διαστάσεις αὐτό πού λέμε”ἀτέλεστο ὑγιᾶ Ὀρθόδοξο πνευματικότητα”.

Αὐτά π. Ἰωήλ. Θερμές εὐχαριστίες πρός κάθε κατεύθυνσι. Συγχωρήσατέ με πάντωνἕνεκεν. Παρακαλῶ, εὔχεσθε.

Π. ΙΩΗΛ: Τί ἀνταποδώσωμεν ὑμῖν περί πάντων ὧν ἀνταπεδώκατε, π. Ἀρσένιε, ἡμῖν;Παρακαλοῦμε νά εὔχεσθε γιά τήν Μητρόπολί μας καί γιά τούς ἀκροατάς τοῦ Σταθμοῦμας, πού εἶμαι σίγουρος ὅτι ἐπῆραν πολύτιμα ἐφόδια ἀπό τά λεγόμενά σας.

Π. ΑΡΣΕΝΙΟΣ: Νἆναι εὐλογημένο.

Καί πάλι σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους. Ὁ Θεός μαζί μας.

Π. ΙΩΗΛ: Ἀμήν.

Αναρτήθηκε από ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ