[…]θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στον π. Παίσιο. Νέος άνθρωπος τότε, με τη συνηθι­σμένη στους νέους ανθρώπους έπαρση και οξύτατη κριτική για τά κακώς κείμενα στο χώρο της Εκκλησίας…

Ο γέροντας με δέ­χτηκε με πολλή αγάπη και κου­βεντιάσαμε για πολλά θέματα. Προς το τέλος σηκώθηκε, πήγε στο μηχάνημα για να μου φτιά­ξει ένα εικονάκι. Σε μια στιγμή γύρισε και μου είπε: 

– «Κοίταξε, ευλογημένε, να φτιάξεις τον εαυτό σου. «Αν φτιάξεις τον εαυτό σου, θα φτιαχτεί κι ένα κομμάτι απ’ την Εκκλησία. Κι αν φτιάξουμε όλοι τον εαυτό μας, αυτό θα έχει θετικό αντί­κτυπο στο σώμα της Εκκλησίας!».

~ Δεν αισθανόμαστε το τι σημαίνει να είναι κανείς μέλος της Εκκλησίας και πόση ευθύνη έχει απέναντι στον Χριστό και τους αδελφούς του. Δεν συναισθανόμαστε το κακό που προκαλεί η δική μας αμαρτία στο σώμα της Εκκλησίας, σαν να ήταν η αμαρτία ιδιωτική μας υπόθεση. Ούτε συνειδη­τοποιούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για τις πτώσεις των άλλων μελών της Εκκλησίας.

Η πτώση του άλλου γίνεται αφορμή αδιαφορίας, ειρωνείας ή κατακρίσεως, μία κατά­σταση και μία αντιμετώπιση που πολύ συχνά επισημάνθη­κε και στηλιτεύτηκε από τους άγίους της Εκκλησίας. […] Η κατάκριση έχει γίνει το κυριότερο αμάρτημα και ή νόσος των ευσεβών».

Αν πραγματικά είχαμε μία στοιχειώδη αυτογνωσία και ελάχιστη έστω συναίσθη­ση της ευθύνης μας ως μελών της Εκκλησίας, η στάση μας απέναντι στους άλλους ανθρώπους θα ήταν πολύ πιο επιεικής και διαφορετική. 

Αρχ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου