[…]θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στον π. Παίσιο. Νέος άνθρωπος τότε, με τη συνηθισμένη στους νέους ανθρώπους έπαρση και οξύτατη κριτική για τά κακώς κείμενα στο χώρο της Εκκλησίας…
– «Κοίταξε, ευλογημένε, να φτιάξεις τον εαυτό σου. «Αν φτιάξεις τον εαυτό σου, θα φτιαχτεί κι ένα κομμάτι απ’ την Εκκλησία. Κι αν φτιάξουμε όλοι τον εαυτό μας, αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο στο σώμα της Εκκλησίας!».
~ Δεν αισθανόμαστε το τι σημαίνει να είναι κανείς μέλος της Εκκλησίας και πόση ευθύνη έχει απέναντι στον Χριστό και τους αδελφούς του. Δεν συναισθανόμαστε το κακό που προκαλεί η δική μας αμαρτία στο σώμα της Εκκλησίας, σαν να ήταν η αμαρτία ιδιωτική μας υπόθεση. Ούτε συνειδητοποιούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για τις πτώσεις των άλλων μελών της Εκκλησίας.
Η πτώση του άλλου γίνεται αφορμή αδιαφορίας, ειρωνείας ή κατακρίσεως, μία κατάσταση και μία αντιμετώπιση που πολύ συχνά επισημάνθηκε και στηλιτεύτηκε από τους άγίους της Εκκλησίας. […] Η κατάκριση έχει γίνει το κυριότερο αμάρτημα και ή νόσος των ευσεβών».
Αρχ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου