ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ πρέπει νά ἀποδεχτοῦνἀνεπιφύλακτα τή διαπίστωση τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη ὅτι «ὁΧριστός εἶναι νέα ζωή. Ὁ Χριστός εἶναι τόπᾶν. Εἶναι ἡ χαρά, εἶναι ἡ ζωή, εἶναι τόφῶς, τό φῶς τό ἀληθινόν, πού κάνει τόνἄνθρωπο νά χαίρεται, νά πετάει, νά τάβλέπει ὅλα, νά τούς βλέπει ὅλους, νάπονάει γιά ὅλους, νά τούς θέλει ὅλους μαζί του, ὅλους κοντά στό Χριστό». Τότε θά εἶναι μακάριοι, γιατί θά ἔχουν βρεῖ τόμεγαλύτερο θησαυρό πού ὑπάρχει πάνω στή γῆ, ὁ ὁποῖος, χωρίς νά μειωθεῖ ἡ ἀξία του, μπορεῖ νά γίνει κτῆμα τοῦ καθενός.

Γιά νά φτάσει ὅμως κάποιος σέ αὐτή τήν κατάσταση χρειάζεται σταθερή ἀφοσίωση στόθέλημα τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι δυνατόν νά μιλάει κανείς γιά τήν ἀγάπη καί νά εἶναιἐμπαθής. Ὁ Χριστός κατακτᾶται μέ τήν ἀγάπη, ἀλλά ἡ ἀγάπη προϋποθέτει ἄσκηση, ταπείνωση καί ἀδιάκοπη πνευματική προσπάθεια. Ἡ ἐμπειρία τῆς πρός τόν Χριστόνἀγάπης, ἡ ἐμπειρία τῆς ταπείνωσης καί ἡ ἐμπειρία τῆς ἄσκησης εἶναι αὐτές πού κάνουν τόν ἄνθρωπο ἱκανό νά ἐπαναλάβει τό λόγο τοῦ ἁγίου Πρφυρίου.

Αὐτό τό μυστικό βίωμα ὁ συνειδητός χριστιανός θέλει νά τό ἀνακοινώσει καί στούςἀδελφούς του, γιά νά γευθοῦν κι ἐκεῖνοι τή γλυκύτητα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἤ μέἄλλα λόγια νά ἀποκτήσουν τήν ἀγάπη πρός τό Χριστό. Νά πεισθοῦν ὅτι τά ὅσα διδάσκειἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἁπλές θεωρίες, ἀλλά συγκεκριμένες πράξεις, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στήν πρόγευση τῆς μακαριότητας τοῦ παραδείσου. Ὁ ἅγιος Πορφύριος τόνιζε ὅτι «ὁχριστιανός, ὅταν βρεῖ τό Χριστό, ὅταν γνωρίσει τό Χριστό, ὅταν ὁ Χριστός ἐγκύψει μέσα στήν ψυχούλα του καί τόν αἰσθανθεῖ, θέλει νά φωνάζει καί νά τό λέει παντοῦ, θέλει νάλέει γιά τό Χριστό, τί εἶναι ὁ Χριστός. Ἀγαπήσατε τό Χριστό καί μηδέν προτιμήσατε τῆςἀγάπης Αὐτοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν, εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, εἶναι τό ἄκρον τῶνἐφετῶν, εἶναι τό πᾶν. Ὅλα στό Χριστό ὑπάρχουν τά ὡραῖα».

Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά συναντήσει τό Χριστό παντοῦ. Δέν ὑπάρχει συγκεκριμένος καίμοναδικός τόπος. Ἁπλῶς σέ μερικά μέρη, πού ἔχουν ἐκκλησιαστική παράδοση καί ἔχουν ζήσει ἐκεῖ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἡ πίστη μεγαλώνει καί οἱ ἀποφάσεις γιά πνευματική ζωή παίρνονται εὐκολότερα. Ἐκεῖ συνήθως ὑπάρχουν καί φωτισμένοι κληρικοί, πού βοηθοῦν καί στηρίζουν πνευματικά τούς ἀνθρώπους. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὁ χριστιανός πρέπει νάβρίσκεται σέ διαρκῆ κίνηση, γιά νά ἐπισκέπτεται τά μέρη αὐτά. Ὅταν συναντήσει κάποιος τό Χριστό, δέν θέλει νά ἐνταχθεῖ στή διαδικασία τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ μέτήν περιπλάνηση ἀπό περιοχή σέ περιοχή, ἀπό μοναστήρι σέ μοναστήρι καί ἀπό προσκύνημα σέ προσκύνημα. Μένει στόν τόπο του καί ἀγωνίζεται πνευματικά,ἀποφεύγοντας καθετί πού τόν ἀπομακρύνει ἀπό τή μυστική ἐπικοινωνία μέ τό ΓλυκύτατοἸησοῦ Χριστό.

Ὁ ἀνικανοποίητος χριστιανός, πού δέν ἀναπαύεται σέ κάποια περιοχή, δέν ἔχει συναντηθεῖ μέ τό Χριστό. Δέν ἔνιωσε μέσα στήν ψυχή του τήν παρουσία του καί ψάχνει νά βρεῖ στήριγμα. Τοῦ λείπει προφανῶς ἡ πίστη καί ἡ ἀποφασιστικότητα. Ἐπίσης καταδυναστεύεται καί ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, τό ὁποῖο τοῦ μειώνει τόν ὅποιο ζῆλο καίδέν μπορεῖ νά προοδεύσει πνευματικά.

Αναρτήθηκε από ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ