[…]θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στον π. Παίσιο. Νέος άνθρωπος τότε, με τη συνηθι­σμένη στους νέους ανθρώπους έπαρση και οξύτατη κριτική για τά κακώς κείμενα στο χώρο της Εκκλησίας. 
Ό γέροντας με δέ­χτηκε με πολλή αγάπη και κου­βεντιάσαμε για πολλά θέματα. Προς το τέλος σηκώθηκε, πήγε στο μηχάνημα για να μου φτιά­ξει ένα εικονάκι. Σέ μια στιγμή γύρισε και μου είπε:

 – «Κοίταξεεύλογημένενα φτιάξεις τόν εαυτό σου. “Αν φτιάξεις τόν εαυτό σουθα φτιαχτεί κι ένα κομμάτι άπτην ΈκκλησίαΚι αν φτιάξουμε ολοί τον εαυτό μαςαυτό θα έχει θετικό αντί­κτυπο στο σώμα τηςΈκκλήσίας!».


Δεν αισθανόμαστε το τι σημαίνει να είναι κανείς μέλος της ‘Εκκλησίας και πόση ευθύνη έχει απέναντι στον Χριστό και τούς αδελφούς του. Δεν συναισθανόμαστε το κακό πού προκαλεί ή δική μας αμαρτία στο σώμα τής’Εκκλησίας, σαν να ήταν ή αμαρτία ιδιωτική μας υπόθεση. Ούτε συνειδη­τοποιούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για τις πτώσεις των άλλων μελών της’Εκκλησίας.
Ή πτώση του άλλου γίνεται αφορμή αδιαφορίας, είρωνείας ή κατακρίσεως, μία κατά­σταση και μία αντιμετώπιση πού πολύ συχνά επισημάνθη­κε και στηλιτεύτηκε από τους άγίους της Εκκλησίας. […]Ή κατάκριση έχει γίνει το κυριότερο αμάρτημα και ή νόσος των ευσεβών.”Αν πραγματικά είχαμε μία στοιχειώδη αυτογνωσία και ελάχιστη έστω συναίσθη­ση της ευθύνης μας ως μελών της’Εκκλησίας, ή στάση μας απέναντι στούς άλλους ανθρώπους θα ήταν πολύ πιο επιεικής και διαφορετική.

Αρχ.Νεκταρίου Αντωνόπουλου