Η ανάσταση είναι η ελπίδα που έφερε ο Χριστός στον κόσμο, ο οποίος ζούσε κάτω από την δυναστεία του θανάτου. Είναι ένα γεγονός που δείχνει την αξία του ανθρώπινου σώματος, γιατί αυτό που περιμένουμε, ως αποτέλεσμα της Αναστάσεως του Χριστού, είναι η ανάσταση των σωμάτων, τα οποία διαλύθηκαν μετά τον χωρισμό τους από την ψυχή. Το κήρυγμα, δηλαδή, της Αναστάσεως του Χριστού, με τις συνέπειες που έχει σε όλο το ανθρώπινο γένος, είναι η απάντηση του Χριστιανισμού σε αυτούς που μιλούν για μετενσάρκωση, είτε είναι επηρεασμένοι από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, είτε από τις ανατολικές θρησκείες.

Η μετενσάρκωση υποτιμά το σώμα. Το θεωρεί φυλακή της ψυχής ή ένα ρούχο που πετιέται για να χαθή η ατομική ψυχή μέσα στην φανταστική παγκόσμια ψυχή. Δέχεται ότι ο άνθρωπος είναι η ψυχή του. Ενώ η Ορθόδοξη διδασκαλία λέει ότι ο άνθρωπος είναι το συναμφότερο, ψυχή και σώμα, δημιουργημένος «κατ’ εικόνα Θεού». Το σώμα που προσέλαβε ο Χριστός ονομάζεται από τους Πατέρες μας ομόθεο. Χάρη στη σχέση των αγίων με τον Χριστό τα αναστημένα σώματά τους θα ακτινοβολούν και αυτά από την δόξα της θεότητος. Απόδειξη αυτού του γεγονότος αποτελούν τα μυροβλύζοντα και θαυματουργούντα λείψανά τους.

Η παρηγοριά της έντιμης ταφής

Ο καθηγητής Δ. Ν. Μαρωνίτης σε άρθρο του στο Βήμα της 15ης Απριλίου γράφει: «Η παρηγοριά της ανάστασης στον Όμηρο δεν υπάρχει· για να γλυκάνει κάπως ο αβάστακτος πόνος των βροτών που επιφέρει ο θάνατος, προσφέρεται ως αντίβαρο η έντιμη ταφή· η οποία σε δύο περιπτώσεις, του λύκιου Σαρπηδόνα και του τρώα Έκτορα, προσλαμβάνει στην Ιλιάδα τη μορφή νεκρώσιμου νόστου». Δηλαδή, η επιστροφή του νεκρού στην πατρίδα του και η ταφή του με τιμές από τους δικούς του είναι μια παρηγοριά, ένα αντίβαρο στην απαράκλητη θλίψη του θανάτου.

Ο «νεκρώσιμος νόστος», βέβαια, μέσα στο πλαίσιο της Χριστιανικής πίστης παίρνει άλλη μορφή. Η παρηγοριά δεν προέρχεται από την ταφή του νεκρού σώματος με τιμές στην πατρίδα. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Το περιεχόμενο του «νεκρώσιμου νόστου» είναι η επιστροφή του νεκρού στην αληθινή του πατρίδα, «τήν μένουσαν πόλιν». Είναι η πορεία της ψυχής στον τόπο της αναπαύσεώς της, όπου θα αναμένη την ανάσταση του νεκρού σώματος, για να απολαύση μαζί του -ολόκληρος ο άνθρωπος- την Βασιλεία του Θεού.