Άγι­ου Ι­ω­άν­νου του Χρυ­σο­στό­μου

Για ποι­ο λόγο νη­στεύ­ου­με τις σαράντα αυτές ημέρες; Την πα­λαι­ά εποχή πολ­λοί πι­στοί προ­σέρ­χον­ταν στα μυ­στή­ρι­α χωρίς καμιά προ­ε­τοι­μα­σί­α και μάλιστα κατά την εποχή που ο Χριστός τα συ­νέστη­σε. 

Αν­τι­λαμ­βα­νό­με­νοι οι πατέρες την πα­ρα­κα­λού­με­νη βλάβη από την α­προ­ε­τοί­μα­στη προ­σέ­λευ­ση, α­φού συγ­κεν­τρώθη­καν κα­θι­έ­ρω­σαν σαράντα ημέρες νη­στεί­ας, προσευχών, α­κροά­σε­ως του θεί­ου λόγου και συ­νάξε­ων, ώστε, α­φού­ ­κα­θα­ρι­σθού­με όλοι μας με κάθε ε­πι­μέλει­α και με προσευχές και με ε­λε­η­μο­σύ­νη και με νη­στεί­α και με ο­λο­νύ­κτι­ες πα­ρα­κλή­σεις και με δάκρυα με­τα­νοί­ας και με ε­ξο­μο­λό­γη­ση και με όλα τα άλλα, να προ­σέλ­θου­με έτσι στην Θεί­α Κοι­νω­νί­α με καθαρή κατά το δυνατό­ ­συ­νεί­δη­ση. 

Και ότι μ αυτό κα­τόρ­θω­σαν μεγάλα πράγματα, συνη­θί­ζον­τας μας με την συγ­κα­τάβα­ση αυτή στην νη­στεί­α, γίνεται φανερό από το εξής: Αν ε­μείς όλο τον χρόνο ε­πι­μεί­νου­με να φω­νάζου­με και να κηρύσσου­με την νη­στεί­α, κα­νείς δεν προσέχει στα λόγια μας· αν όμως έλ­θη ο καιρός της νη­στεί­ας της Τεσ­σα­ρα­κο­στής, τότε, χωρίς κα­νείς να προ­τρέπη ούτε και να συμ­βου­λεύει και ο πι­ο νωθρός α­φυ­πνίζε­ται και α­κο­λου­θεί την προτροπή και την συμβου­λή, που ε­πι­βάλ­λει ο και­ρός.

Αν λοιπόν σε ρω­τη­ση ο Ι­ου­δαί­ος και ο ει­δωλολά­τρης, για ποιόν λόγο νη­στεύ­εις , μη πης, ότι νη­στεύ­εις για το Πάσχα η για την θυσία του Σταυ­ρού, γιατί θα του δω­σης μεγάλη αφορμή για αν­τε­κλίσεις. Γιατί δεν νη­στεύ­ου­με για το Πάσχα ούτε για τον Σταυρό, αλλά για τα δικά μας α­μαρ­τή­μα­τα, επειδή πρόκειται να προ­σέλ­θου­με στα μυ­στή­ρι­α· γιατί το Πάσχα δεν είναι αιτία νη­στεί­ας ούτε πένθους, αλλά υ­πόθε­σης ευ­φρο­σύ­νης και χαράς. 

Γιατί ο Σταυρός συ­νέτρι­ψε την α­μαρ­τί­α, έγινε καθάρ­σι­ο της οι­κου­μένης, έγινε αιτία συμφιλιώσεως και ε­ξα­λεί­ψε­ως της πο­λυ­χρο­νι­ας έχθρας, άνοιξε τις πύλες του ου­ρα­νού, έκανε τους ε­χθρούς φίλους, ε­πα­νέφε­ρε στον ουρανό, το­πο­θέ­τη­σε στα δεξιά του θρόνου του Θεού την αν­θρώ­πι­νη φύση και μας πρόσφερε α­μέ­τρη­τα άλλα πνευ­μα­τι­κά αγαθά. Δεν πρέπει λοιπόν να πεν­θού­με ούτε να θλι­βώ­μα­στε, αλλά να α­γαλ­λώ­μα­στε και να χαι­ρώ­μα­στε. Γι αυτό και ο Παύ­λος λέγει: «Σε μένα ας μη συμ­βή να καυχηθώ για τίποτε άλλο, παρά μόνο για τον σταυρό του Κυρίου μας Ι­η­σού Χρι­στού» (Γαλ. 6,14). Και πάλι : «Ο Θεός δεί­χνει την αγάπη του προς εμάς με το ότι, αν και ή­μα­σταν α­μαρ­τω­λοί, ο Χριστός πέθανε για μας» (Ρωμ. 5,8). Κάτι πα­ρό­μοι­ο λέγει και ο Ι­ω­άν­νη­ς :«Γιατί τόσο πολύ α­γάπη­σε ο Θεός τον κόσμο» (Ι­ω. 3,16). Πες όμως, πως; Αφού άφησε κατά μέρος όλα τα άλλα, α­νέφε­ρε τον σταυρό. Γιατί, α­φού είπε, «τόσο πολύ α­γά­πη­σε ο Θεός τον κόσμο», πρόσθεσε, «ώστε έδωσε τον Μο­νο­γε­νή Υιό του να σταυ­ρω­θή, ώστε να μη χα­θη ο καθένας που πιστεύει σ αυτόν, αλλά να ε­χη ζωή αι­ώ­νι­α» (Ι­ω. 3,16). Αν είναι λοιπόν ο Σταυρός αφορμή αγάπης και καύ­χη­μα, ας μη λέμε, ότι πεν­θού­με γι αυτόν. Γιατί δεν πεν­θού­με για ε­κεί­νον – μη γένοιτο – αλλά για τα δικά μας α­μαρ­τήμα­τα. Γι’ αυτό νη­στεύ­ου­με.

(Κατά Ι­ου­δαί­ων, Λόγος Γ , ΕΠΕ 34,176 – 180. PG 48,722) 

ΠΗΓΗ: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ http://www.agioritikovima.gr