Ἕνας χριστιανὸς βασανιζόταν συχνὰἀπὸ διάφορες μελλοντικὲς ὑποθέσεις. Ἀνησυχία του, τὸ τί θὰ γίνει αὔριο, τί θὰ γίνει μεθαύριο, τί μᾶς περιμένει τὴν ἑπομένη ἑβδομάδα.

Ὅλη αὐτὴ ἡ φροντίδα ἔπνιγε τὴν ψυχή του, πράγμα ποὺ τὸν ἔκανε πολὺ δυστυχῆ.

Μιὰ νύχτα, ὁἄνθρωπος αὐτὸς εἶδε ἕνα ὄνειρο. Περπατοῦσε σ’ ἕνα μακρινὸ δρόμο φορτωμένος μὲἕνα σακκὶ στὴν πλάτη. Τὸ φορτίο του ἦταν βαρὺ καὶ κάπου στάθηκε νὰ ξαποστάσει. Μὰὅταν θέλησε νὰ σηκωθεῖ γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ταξίδι του, ἀντιλήφθηκε πὼς ἦταν ἀδύνατο νὰ σηκώσει τὸ σακκίδιό του. Ἄνοιξε τότε νὰ δεῖ τί ἔχει μέσα. Καὶ τί βλέπει! Μικρὰ-μικρὰ δέματα. Τὸἕνα ἔγραφε ἀπ’ ἔξω: “αὐτὸ γιὰ αὔριο”. Ἕνα ἄλλο ἔγραφε: “αὐτὸ γιὰ μεθαύριο”. Τὸ τρίτο ἔγραφε: “αὐτὸ γιὰ σήμερα”. Αὐτὸἦταν ἀνάλαφρο. Τὸ σήκωσε μὲ χαρὰ καὶ συνεχίζοντας τὸ ταξίδι του ξύπνησε.

Τὸ ὄνειρο αὐτὸἐκφράζει μιὰ τραγικὴ πραγματικότητα. Ἡ μέριμνα γιὰ τὸ αὔριο, γιὰ τὸ μεθαύριο, γιὰ τὸ μετὰἀπὸ μία ἑβδομάδα, γιὰ τὸ μετὰἀπὸἕνα μήνα καὶἕνα χρόνο, γεμίζει τὶς ψυχές μας μὲἄγχος καὶἀνησυχίες, ποὺ μᾶς ἀφαιροῦν τὴν γαλήνη καὶ μᾶς κάνουν τὸ βάρος τῆς ζωῆς δυσβάστακτο. Γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Κύριός μας ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐναγώνιες στιγμὲς εἶπε ἐκεῖνα τὰἀθάνατα λόγια. “Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰἑαυτῆς, ἀρκετὸν τῇἡμέρᾳἡ κακία αὐτῆς” (Ματθ. 6,34).

ΠΗΓΗ: ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ http://agathan.wordpress.com