Εν Λαρίση τη 1η Ιανουαρίου 2014
Ὁ λόγος πού ἀνεβαίνει σάν προσευχή στά χείλη μας σήμερα στόν Πανάγαθο Θεό εἶναι ὁ Δαβιτικός στίχος: «Εὐλογήσεις τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός Σου Κύριε – καί τά πεδία σου πλησθήσονται πιότητος» (Ψαλμ. ξδ΄12). Εἶναι, λέμε μαζί μέ τό Δαβίδ σήμερα, Κύριε, πολλή ἡ ἀγάπη Σου γιά μᾶς καί τό ξέρουμε. Περνᾶμε φτώχειες καί στερήσεις, βάσανα καί δοκιμασίες, πειρασμούς, θλίψεις καί ὀδύνες. Ἐσύ ὅμως δέν θά μᾶς ἀφήσης. Θά εὐλογήσης τόν στέφανο τοῦ ἐνιαυτοῦ πού μπαίνει. Θά εὐλογήσεις τόν νέο χρόνο μ’ ὅλες τίς μέρες του κι ὅλες τίς ἐποχές του, πού σάν κύκλος, σάν στέφανος εἶναι τό σχῆμα τοῦ χρόνου, κυκλικό. Σύ, Κύριε, θά εὐλογήσῃς μέ ὅλα τά καλά ὅλον τόν κύκλο τοῦ χρόνου, τοῦ χρόνου τῆς ἀγαθότητός σου, ἀφοῦ αὐτός θἆναι γιά μᾶς τό δῶρο τῆς χρηστότητός Σου. Νά το! Τό βλέπω. Θά γεμίσουν οἱ κάμποι παχύτητα καί θά καρποφορήσουν γιά νά μᾶς θρέψουν. «Ἐπεσκέψω τήν γῆν καί ἐμέθυσας αὐτήν, ἐπλήθυνας τοῦ πλουτίσαι αὐτήν» (Ψαλμ.ξδ.10). Τήν ἐπότισες τή γῆ, ἐπρονόησες γι’ αὐτήν, τήν ἐχόρτασες βροχή, γιά νά ἀποδώσῃ εὐθηνία καρπῶν. «Ὁ ποταμός σου ἐπληρώθη ὑδάτων». Ὁ ποταμός, κι ὁ δικός μας ποταμός πλημμύρισε ἀπό νερά εὐεργετικά. «Ἡτοίμασας τήν τροφήν ἡμῶν, ὅτι οὕτως ἡ ἑτοιμασία». Ἐσύ Κύριε προνοεῖς προτοῦ πεινάσουμε ἐμεῖς καί ἑτοιμάζεις τήν τροφή μας. «Πιανθήσονται τά ὡραῖα τῆς ἐρήμου καί ἀγαλλίασιν οἱ βουνοί περιζώσονται». Ὡριμάζεις σιγά –σιγά τούς καρπούς γιά μᾶς, χαίρονται γύρω τά ἔμψυχα καί τά ἄψυχα. «Ἐνεδύσαντο οἱ κριοί τῶν προβάτων». Νά καί τά ζῶα χορτασμένα ἀπ’τήν εὐδοκία τῆς χρηστότητός Σου, ἀποδίδουν τά ἀγαθά τους γιά μᾶς Κύριε. «Καί αἱ κοιλάδες πληθυνοῦσι σίτου». Ὅλα θά πλημμυρίσουν ἀπό ἀγαθά. «Κεκράξονται καί γάρ ὑμνήσουσι». Ὅλοι λοιπόν ἐμεῖς οἱ πάροικοι τοῦ κόσμου τούτου, οἱ κατοικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ, θά Σέ ὑμνήσουμε Κύριε, καί θά Σ’ εὐχαριστήσουμε. Καί βέβαια, ὅσα ἐνδεικτικά λέει ὁ ψαλμός αὐτός εὐχετικά, ἀδελφοί μου, γιά ὅλο τόν κόσμο καί γιά τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅλοι καταλαβαίνουμε ὅτι ἀνάλογα ἰσχύουν καί γιά τά δικά μας μέτρα καί τά δικά μας ἐπιτηδεύματα. Κύριε, Τοῦ λέμε, αὐτή τή μεγάλη μέρα πού εἰσερχόμαστε σ’ ἕνα νέο ἔτος καί ἔχουμε τήν ἀγωνία τῶν ἡμερῶν πού θά ἀκολουθήσουν, ὅπως κάνεις μέ τή γῆ καί τά γεννήματα, ἔτσι κάνε καί γιά τόν καθένα μας. Συμπερίλαβέ μας, Κύριε, στό προνοιακό καί συντηρητικό αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἔργο Σου. Θυμήσου, τήν πτωχεία τοῦ ἑνός, τήν δυστυχία τοῦ ἄλλου. Θυμήσου τό γάλα τοῦ νηπίου, τοῦ γέροντος τά φάρμακα. Θυμήσου τήν ὑγεία τοῦ ἀσθενοῦς καί τή θεραπεία τοῦ τραυματισμένου. Τήν ἐργασία τοῦ ἀνέργου, τή στέγη τοῦ ἀστέγου, τό δίκαιο τοῦ ἀδικημένου. Τήν τιμή τοῦ συκοφαντημένου. Τήν ἡρεμία τοῦ ταραγμένου, τήν χαρά τοῦ θλιβομένου. Τό φῶς τοῦ τυφλοῦ καί τήν ἐνίσχυσι καί ἀνόρθωσι τοῦ παραλελυμένου.
Εἴμαστε μικροί καί εἶσαι τόσο μεγάλος. Κατακυριεύεις στούς χρόνους καί στούς καιρούς. Μές στή μεγαλωσύνη Σου, εἶδες πολλούς νά περνοῦν καί νά φεύγουν ἀπ’ αὐτό τόν κόσμο. Εὐεργέτησέ μας κι ἐμᾶς ὅπως ὅλους αὐτούς. Χάρισέ μας τά ἀγαθά Σου κι αὐτό τό χρόνο.
Κι ἐπειδή σάν ἄνθρωποι δέν πρέπει νά μένουμε μόνο στήν καθ’ ἱστορίαν ἑρμηνεία τοῦ Ψαλμοῦ ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀδελφοί μου, ἄς ἀνεβοῦμε «κατ’ ἀναγωγήν καί ὑψηλοτέραν θεωρίαν» στό βαθύ νόημα τοῦ Ψαλμοῦ αὐτοῦ κι ἄς ζητήσουμε ἀπό τόν Κύριο καί τήν πνευματική μας τροφή γιά τό χρόνο αὐτό καί τήν πνευματική μας κατάρτισι καί πρόοδο κι ἄς ποῦμε: Κύριε ὅπως ἐμέθυσες μέ ὕδατα τή γῆ, μέθυσε καί τίς ψυχές μας μέ τόν οἶνο τῆς κατανύξεως. «Τάς αὔλακας αὐτῆς μέθυσον· πλήθυνον τά γεννήματα αὐτῆς, ἐν ταῖς σταγόσιν αὐτῆς εὐφρανθήσεται ἀνατέλλουσα» (Ψ.3δ.11). Ὅπως εὐφραίνεται ἡ γῆ, ὅταν δέχεται τίς σταγόνες τῆς βροχῆς μέσα στά αὐλάκια της, ἔτσι Κύριε πότισε μέ τούς λόγους Σου τά βάθη τῶν καρδιῶν μας. Δῶσε μας τή θεία Σου εὐφροσύνη, βοήθησε νά ξανανθίσουν καί νά ἀνατείλλουν πάλι τά χαμόγελα στά χείλη μας. Στεῖλε μας τή Χάρι Σου ὅπως στέλνεις τά ὕδατα τῆς εὐεργεσίας Σου.
Πότισε μέ τά νάματά Σου τά βάθη τῶν καρδιῶν μας διά νά ποτισθοῦν τόσο, ὥστε νά ἀνάψουν ἀπό θεῖο ἔρωτα, καί νά ἀφήσουμε κάθε σκληρότητα καί νά ἁπαλυνθοῦμε καί νά γίνουμε ἥμεροι. Νά ὑψωθοῦν οἱ ἀρετές μας σάν τά γεννήματα τῆς γῆς, κι ὁ γλυκός καρπός τῆς Πίστεως νά χορταίνῃ τήν πνευματική μας πεῖνα κι οἱ σταλαγματιές τῆς θείας διδασκαλίας Σου, νά πέφτουν ὡς δρόσος καί νά ξεδιψοῦν τίς φρυγμένες ἀπό δίψα πνευματική ψυχές μας. Νἆναι ὁ νέος χρόνος, ὁ νέος ἑνιαυτός τῆς χρηστότητός Σου, χρόνος χρηστότητος, στολισμένος μέ καρπούς τῆς γῆς καί καρπούς τῶν ἔργων μας.
Εἴθε ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός ὁ Κύριός μας, ὁ τῆς Ἐκκλησίας δομήτωρ, νἆναι ὁ ἴδιος ὁ στέφανος πού θά στεφανώνῃ τίς ἡμέρες τοῦ νέου ἔτους πού ἀνοίγει, ὥστε νά μᾶς φέρῃ χαρά, ἀγαλλίασι καί εὐφροσύνη.
ΠΗΓΗ: Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου http://www.imlarisis.gr